Του Γιώργου Κ. Στράτου
Ο άνθρωπος είναι μιμητικό ζώο. Μαθαίνει από ό,τι βλέπει γύρω του και στη συνέχεια το κάνει ο ίδιος. Ευτυχώς! Γιατί για φανταστείτε τι θα γινόταν αν κάθε μέλος του είδους μας αποφάσιζε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο για το καθετί; Το απόλυτο χάος, η απόλυτη αδυναμία να διασωθούν, να ταξινομηθούν, να κεφαλαιοποιηθούν και να μεταβιβαστούν η γνώση και η εμπειρία όσων προηγήθηκαν. Κοντολογίς, θα ξεκινούσαμε από τη γέννησή μας, καθένας μόνος του, για να ξαναβρούμε την ίδια άκρη και αρχή με τον προπροπάππου μας!
Σ’ αυτήν την ιδιότητα οφείλονται η επιβίωσή και ο πολιτισμός μας. Η λέξη-κλειδί που τη συμπυκνώνει είναι η «ΜΝΗΜΗ». Προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα «μνάομαι – μιμνήσκομαι» που σημαίνει «ανακαλώ μια προηγούμενη εμπειρία στη συνείδησή μου, θυμάμαι, αναφέρομαι σε κάτι παλιότερο». Οι πρόγονοί μας στη Μυθολογία τους κατέτασσαν ως θεότητα την προσωποποίησή της, τη Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, μητέρα των Μουσών από τον Δία. Οι θυγατέρες της, λοιπόν, είναι οι προστάτιδες της Ιστορίας, της Ποίησης, των Τεχνών. «Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία με τον γιο του Κρόνου και γέννησε τις εννέα παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας», όπως αφηγείται ο Ησίοδος στη «Θεογονία» του. Αμφιβάλλουμε ότι όσα προστατεύουν οι Μούσες συμβάλλουν σε μία πιο ανθρώπινη ζωή; Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού ηγέτης τους, Μουσηγέτης, ήταν ο θεός Απόλλων; Ο θεός του φωτός, της λογικής, της σύνεσης, της αρμονίας, της τάξεως. Και ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση στο ότι αυτά είναι τα θεμελιώδη συστατικά ενός ευτυχισμένου ασφαλούς περιβάλλοντος ελευθερίας και ευημερίας για όλους; Αυτά αναζητούν οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους. Γι’ αυτά μάχονται και τα υπερασπίζονται ακόμα και με τη ζωή τους.
Τούτων δοθέντων, καθίσταται αντιληπτό γιατί στους καιρούς μας μεθοδεύεται λυσσαλέα και με κάθε μέσο το σβήσιμο της μνήμης! Της κάθε μνήμης, ιστορικής, εθνικής, θρησκευτικής, κοινωνικής, οικογενειακής. Ως και η προσωπική έχει μπει στο στόχαστρο με όχημα την ακατάπαυστη εναλλαγή φωτογραφιών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μας θυμίζουν ότι ζούμε ενώ αποξενωνόμαστε από κάθε βιωματική εμπειρία! Γιατί η μνήμη παραπέμπει σε συμπεριφορές που είναι πλέον ανεπιθύμητες!
Η πιο ανεπιθύμητη είναι η αντίσταση απέναντι στις παράλογες συμπεριφορές κάθε εξουσίας με οποιονδήποτε μανδύα. Βομβαρδιζόμενοι από «ευαισθησίες», «ελευθερίες», «πολυτέλειες», παρακολουθούμε τα δικαιώματά μας να εξαϋλώνονται από ξεδιάντροπους μηχανισμούς και ανθρωποειδή ενεργούμενα στην υπηρεσία άπληστων «τεράτων», άψογα λουστραρισμένων με όλα τα φίλτρα. Ανεπαισθήτως και αδιαμαρτύρητα καθώς αφαιρούνται από τους αισθητήρες μας τα απαραίτητα δίχως τα οποία η ζωή είναι μία κολασμένη αναξιοπρέπεια ακόμα και σε πολυτελές περιτύλιγμα! Μέχρι να συναντήσουμε μία λέξη που προέρχεται από την ίδια ρίζα: το μνήμα. Ίσως και πριν από την ώρα μας …
