Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προσπαθεί να παρουσιάσει μια εικόνα ότι είναι ισχυρή. Όμως, στην πραγματικότητα βρίσκεται υπό πολιορκία
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Η κυβέρνηση φέρεται σαν να έχει τον απόλυτο έλεγχο του πολιτικού παιχνιδιού.
Ο πρωθυπουργός στις εβδομαδιαίες αναρτήσεις του στο facebook, που στην πραγματικότητα είναι προσεκτικά υπολογισμένες ώστε να ορίζουν το «αφήγημα της εβδομάδας», δίνει την εικόνα μιας κυβέρνησης που διαρκώς παράγει έργο.
Τα νομοσχέδια φτάνουν στη Βουλή το ένα μετά το άλλο και η τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου είχε έναν εντυπωσιακό αριθμό στόχων.
Η κυβέρνηση επιμένει να εστιάζει σε οικονομικούς δείκτες που δικαιώνουν την πολιτική της.
Πλήθος από φιλικά ΜΜΕ είναι έτοιμα να «σπινάρουν» τις πολιτικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης – δείτε για παράδειγμα τον τρόπο που αναπαράγεται η κυβερνητική γραμμή για το μεταναστευτικό, με αποσιώπηση του γεγονότος ότι αποτελεί ακροδεξιά στροφή, παραβιάζοντας το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και μας φέρνει πιο κοντά σε πολιτικές τύπου Όρμπαν.
Μόνο που τα πράγματα είναι διαφορετικά, εάν διευρύνουμε λίγο την οπτική μας και συμπεριλάβουμε μια σειρά από άλλες παραμέτρους.
Η κυβέρνηση παραμένει στο στόχαστρο της αποδοκιμασίας της κοινωνίας για μια σειρά από ζητήματα, ξεκινώντας από τα Τέμπη.
Μπορεί οι λαοθάλασσες να μην «εκπροσωπήθηκαν» πολιτικά, αλλά η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση έχει ευθύνη και επιχείρησε συγκάλυψη παραμένει.
Αρκεί να δείτε πόσος κόσμος συγκεντρώνεται όποτε υπάρχει μια εκδήλωση στην οποία συμμετέχουν συγγενείς των θυμάτων.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στα μάτια ενός σημαντικού μέρος της κοινωνίας αποτυπώνει την απόδειξη μιας βαθύτερης διαφθοράς και μιας προσπάθειας να οικοδομηθεί «κοινωνική βάση» με αθέμιτα μέσα.
Και μπορεί η κυβέρνηση σε μια λογική «αποφασίζουμε και διατάζουμε» και ευτελίζοντας το κοινοβούλιο να εξασφάλισε ασυλία, εντούτοις το πρόβλημα παραμένει, δηλαδή όλα τα στοιχεία που δείχνουν ότι η επιχείρηση διασπάθισης των κοινοτικών πόρων, είχε κομματική ιδιοτέλεια και κυβερνητικό συντονισμό.
Ιδίως, μάλιστα, εάν υπάρξουν και άλλες αποκαλύψεις όπως του in για το πώς κομματικά στελέχη της ΝΔ έβγαλαν πραγματικά «καλά λεφτά» από τον μηχανισμό των επιδοτήσεων.
Επιμέρους «φιάσκα» της κυβερνητικής πολιτικής όπως το γεγονός ότι τελικά δεν έρχεται η… Σορβόννη (που στην πραγματικότητα εξ αρχής δεν υπήρξε περίπτωση να έρθει) υπονομεύουν κρίσιμες κυβερνητικές «υποσχέσεις» όπως αυτές για ιδιωτικά ΑΕΙ σε συνεργασία με μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Σε όλα αυτά προστίθεται η κατάσταση στην οικονομία, όπου μπορεί να μην υπάρχει κρίση, αλλά δεν υπάρχει και πραγματική ανάπτυξη και κυρίως δεν υπάρχει αναδιανομή με αποτέλεσμα η μεσαία τάξη και οι εργαζόμενοι να βλέπουν διαρκή επιδείνωση της πραγματικής οικονομικής τους δύναμης.
Όλα αυτά εξηγούν γιατί αυτή η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή εισπράττει τέτοια φθορά και έχει συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα στις επόμενες εκλογές θα είναι πάρα πολύ δύσκολα, ακόμη και απέναντι σε μια κατακερματισμένη και χωρίς στρατηγικό βάθος αντιπολίτευση.
Όμως, η κυβέρνηση δεν είναι υπό πολιορκία μόνο εξαιτίας των αντιδράσεων των λαϊκών στρωμάτων και της εντεινόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, αλλά και επειδή αναπτύσσονται και πολιτικές δυναμικές ανταγωνιστικές στην κυβέρνηση.
Καταρχάς δεν πρέπει καθόλου να υποτιμήσουμε την αμφισβήτηση που δέχεται από τα δεξιά. Και δεν αναφέρομαι απλώς στην ακροδεξιά, μια που αυτή έχει πολύ συγκεκριμένα όρια που δεν δείχνει ικανή να ξεπεράσει πρωτίστως ότι σε κανένα βαθμό δεν εμπνέει κυβερνησιμότητα.
Κυρίως αναφέρομαι στην απήχηση που δείχνουν να έχουν διαβήματα όπως αυτά του Αντώνη Σαμαρά και τα οποία «μιλούν» στην ανησυχία των ψηφοφόρων της ΝΔ που δεν πρόκειται να πάνε στην Ακροδεξιά, όμως επιθυμούν να δουν πιο ενεργητικό ρόλο του κράτους στην οικονομία, μέτρα όντως υπέρ της μεσαίας τάξης, παραγωγική ανασυγκρότηση και μια εξωτερική πολιτική που να μην επενδύει στον διαρκή ενδοτισμό, ιδίως απέναντι στην Τουρκία.
Αναφέρομαι, όμως, και σε αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει αποφύγει μέχρι τώρα.
Δηλαδή, την εμφάνιση μιας δυναμικής στην «αριστερά του κέντρου» πλευρά του πολιτικού συστήματος που να είναι ενωτική, προωθητική και ικανή να προσφέρει εναλλακτική προοπτική διακυβέρνησης.
Όντως τώρα αυτό δεν συμβαίνει, όμως τίποτε δεν αποκλείει αυτό να συμβεί και να υπάρξει ένα κίνημα ενάντια στη σημερινή κυβέρνηση με όρους εκλογικής επιτυχίας. Όμως, μέχρι τότε ακόμη και ως προσδοκία και ως ενδεχόμενο ήδη επιτείνει την πολιτική περικύκλωση της κυβέρνησης.
Γι’ αυτό και επιμένω ότι ολοένα και περισσότερο είναι σαν τη φρουρά ενός κάστρου που δεν έχει πλήρη επίγνωση όλων των εχθρών που θέλουν να το πολιορκήσουν, αλλά ταυτόχρονα ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια επίθεση την οποία δεν θα μπορεί να αποτρέψει.
