Του Μανώλη Κοττάκη
Τα πράγματα είναι απλά: Στην Αλάσκα μεθαύριο στις δύο πλευρές του τραπεζιού θα κάθονται οι νικητές του πολέμου. Η Αμερική και η Ρωσία. Η Αμερική και ο Πούτιν. Και στο τηλέφωνο θα περιμένουν ταπεινωμένοι ενημέρωση για τα αποτελέσματα της συνάντησης οι ηττημένοι του πολέμου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πειθήνιο μέλος της οποίας είμαστε κι εμείς, η Ελλάδα, και ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι. Ο τέλειος εξευτελισμός.
Η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε, να παρακολουθεί από το θεωρείο τη μεγάλη συνεννόηση. Υπάρχουν δύο επισημάνσεις που πρέπει να ειπωθούν, ανεξαρτήτως της έκβασης αυτής της συνάντησης που, όπως συνομολογούν πλέον και τα φιλικά προς τους Δημοκρατικούς αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, είναι μία «αργή ήττα» για την Ουκρανία.
Η πρώτη είναι ότι η Ευρώπη δεν θα έπρεπε ποτέ να επιτρέψει να ξεσπάσει πόλεμος στην αυλή της. Ήταν ενάντια στα συμφέροντά της. Το εξήγησε διεξοδικά πρώτος τον Ιούνιο του 2022 σε ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ ο πόλεμος είχε μόλις ξεσπάσει, σε εκδήλωση της «Παναθηναϊκής», ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Αλλά ποιος άκουγε; Εμείς στην Ελλάδα είχαμε στο μυαλό μας να στέλνουμε τότε άρματα στον Ζελένσκι, να τον υποδεχόμαστε στο Κοινοβούλιό μας μαζί με τους φασίστες του Αζόφ που σκότωναν τους Έλληνες της Μαριούπολης, να κάνουμε τους καλούς στους Δημοκρατικούς με «ιστορικές» ομιλίες στο Κογκρέσο (συνδέοντας το 1821 με την… Ουκρανία), ενώ η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είχε τη φρούδα ελπίδα ότι μπορεί να ρίξει τον Πούτιν με τραπεζικές κυρώσεις που θα προκαλούσαν τάχα μεγάλες εσωτερικές αναταραχές στη Μόσχα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος πρέπει να μελετήσει και τον τρόπο που έλαβε τότε αποφάσεις η Ευρώπη για τον εαυτό της, αλλά και το όργιο προπαγάνδας, φόβου, bullying και λογοκρισίας που έγινε στα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ώστε να μεταδίδουν στους λαούς την ψευδή εικόνα μιας επικείμενης ήττας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στον πόλεμο. Της ψεύδους ενότητας της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ που ξύπνησαν, συσπειρώθηκαν από τον Πούτιν και ήταν έτοιμοι να νικήσουν! Πού είναι τώρα όλα αυτά; Ο Ρώσος ηγέτης έκανε τελικά καλύτερους ιστορικούς υπολογισμούς. Ήξερε καλύτερα την Ευρώπη και τη Δύση απ’ ό,τι η ίδια τον εαυτό της.
Τώρα όλοι ομολογούν ότι δεν ήξεραν ούτε τον Πούτιν ούτε και τη βαθιά ψυχή του ρωσικού λαού, ο οποίος έκανε ασύλληπτη υπομονή μέχρι την τελική επικράτηση. Μόνο ανιστόρητες ηγεσίες που δεν γνώριζαν τι συνέβη σε αυτό το έδαφος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα ενθάρρυναν το ξέσπασμα πολέμου στην αυλή της Ένωσης, η οποία σήμερα παρακολουθεί αμήχανη και ταπεινωμένη, με τηλεδιάσκεψη, τη μεγάλη συνεννόηση Αμερικανών και Ρώσων. Παρακολουθεί αμήχανη τον Τραμπ να δίνει status παγκόσμιου ηγέτη στον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας 36 χρόνια μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το 1989! Μεταξύ των οποίων παρακολουθεί και η δική μας κυβέρνηση, η οποία έδωσε ρεσιτάλ βλακείας στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Ρεσιτάλ έλλειψης διορατικότητάς για το εθνικό συμφέρον.
Το δεύτερο που πρέπει να επισημανθεί είναι η διαφορά Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Ο βολονταρισμός των Δημοκρατικών με την εξαγωγή… δημοκρατίας και αμφίβολων δυτικών προτύπων όπως η επιβολή της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας (για την οποία κανείς δεν μιλά σήμερα στην Ελλάδα μετά τη διακοπή της ροής χρήματος από την αμερικανική υπηρεσία USAID) απέτυχε σε σειρά μετώπων γιατί υποτίμησε και αγνόησε την ψυχολογία των λαών. Απέτυχε στην Αραβική Άνοιξη, απέτυχε στο Αφγανιστάν, απέτυχε στη Γιουγκοσλαβία όπου το Ντέιτον είναι ετοιμόρροπο, απέτυχε στις περισσότερες τέως Σοβιετικές Δημοκρατίες όπου επιχείρησε εισπήδηση, αποτυγχάνει τώρα και στην Ουκρανία. Και αποτυγχάνει γιατί η Αμερική μπαίνει σε πολέμους από τους οποίους δυσκολεύεται μετά να βγει, κάνοντας υπολογισμούς με βάση το πώς θα αντιδρούσαν ο δικός της λαός και οι δικές της ηγεσίες, όχι οι λαοί και οι ηγεσίες των άλλων. Αυτή η ήττα κύρους βεβαίως στην Ουκρανία αντισταθμίζεται από το γεγονός ότι η Αμερική κέρδισε πάρα πολλά χρήματα από την πώληση ενέργειας στην Ευρώπη και αυτό, όπως φαίνεται, θα συνεχιστεί καθώς ο Τραμπ, εγκαταλείποντας τις ανανεώσιμες πηγές, τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες, επενδύει στην εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Μεσόγειο. Κάτι που η δική μας ηγεσία απέρριπτε όσο το απέρριπτε και η διοίκηση Μπάιντεν, με συνέπεια να αναστέλλει εγκληματικά την άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, όπως η ανακήρυξη ΑΟΖ και η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια. Με συνέπεια τώρα να καλείται να διαπραγματευθεί για το μέλλον με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας να αντικρούσει τους χάρτες των Τούρκων, των Λίβυων, των Αιγυπτίων και αύριο μάλλον και των Σύρων.
Αυτό θα συμβεί στην Αλάσκα λοιπόν μεθαύριο, της Παναγίας και του τορπιλισμού της «Έλλης» στην Τήνο. Η απόδειξη και η επιβεβαίωση ότι η Ευρώπη τορπίλισε το ίδιο της το μέλλον. Και η πατρίδα μας, ασκώντας μια μυωπική ηγεσία, όχι απλώς ακολούθησε αυτή την ανιστόρητη ηγεσία της Ευρώπης στον όλεθρο της ταπεινωτικής ήττας, αλλά την υπερακόντισε ως ο Ηρακλής του στέμματος. Μόνο που το στέμμα και τα 28 αστέρια του δεν έχουν λάμψη πια.
