Ας μην αναρωτηθούμε γιατί ο υποπολιτισμός του πολέμου δε σταματά.
Του Απόστολου Αποστόλου *
Είναι γνωστό ότι η Δύση είχε αποδειχθεί και συνεχίζει να αποδέχεται σιωπηρά το fait accompli (τετελεσμένο γεγονός) της πολιτικής του Μπενιαμίν Νετανιάχου αναφορικά με τη Γάζα. Τίποτε δεν τον σταματά. Και αυτό γιατί όλοι οι Παγκόσμιοι Οργανισμοί ψελλίζουν χλιαρές καταδίκες χωρίς λήψη μέτρων. Έπρεπε να φθάσουμε επισήμως σε λιμό στη Γάζα για να υπάρξουν κάποιοι να μιλάνε για την επικρατούσα κατάσταση, αλλά και πάλι να στέκονται σε αποστάσεις οι οποίες έτσι όπως εκφράζονται εξακολουθούν να εξυπηρετούν την πολιτική του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Η Ολοκληρωμένη Ταξινόμηση Φάσης Επισιτιστικής Ασφάλειας (IPC) ανακοίνωσε ότι η Γάζα βρίσκεται ήδη σε λιμό. Ο υποσιτισμός απειλεί τη ζωή 132.000 παιδιών κάτω των 5 ετών στη Γάζα. Ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Φόλκερ Τουρκ, σε δήλωση του, αναφερόμενος σε έκθεση παγκόσμιου παρατηρητηρίου για την πείνα τόνισε ότι «Είναι έγκλημα πολέμου να χρησιμοποιείται η λιμοκτονία ως μέθοδος πολέμου ενώ οι θάνατοι που προκύπτουν ισοδυναμούν με έγκλημα πολέμου εκούσιας δολοφονίας». Ενώ σε σχετική προειδοποίηση αναφέρεται ότι 514.000 άνθρωποι (σχεδόν το ένα τέταρτο των Παλαιστινίων στη Γάζα) αντιμετωπίζουν λιμό και ότι ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί στους 641.000 ως τα τέλη Σεπτεμβρίου.
Και φθάσαμε εκεί γιατί η Δύση παρέμεινε στη γνωστή της δικαιολογία «διαμαρτυρηθήκαμε, άρα κάναμε το καθήκον μας!». Έτσι για μια ακόμη φορά η υποκρισία έλαμψε. Στάθηκε στο νοσηρό «ύψος» της. Γιατί στην τρέχουσα συλλογική φαντασίωση της δυτικής κουλτούρας, η υποκρισία σκεπάζει τα όνειρα, τις προσδοκίες και παρηγορεί με δικαιολογίες για να απαλλάξει τις όποιες ευθύνες έχουν πολίτες και πολιτικοί. Ένα μέρος της δυτικής κουλτούρας έφτιαξε ένα κόσμο που λατρεύει την υποκρισία και αυτό γιατί έτσι θα μπορέσει να κρύψει και να αιτιολογήσει τα ανομήματα του. Πολλοί πίστεψαν ότι με την υποκρισία δεν θα συντελεστεί ποτέ η απορρύθμιση του συστήματος και θα επιτευχθεί η απατηλή συμφιλίωση μεταξύ ψέματος και αλήθειας, μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, μεταξύ ναυαγίου και διάσωσης. Έτσι η υποκρισία έγινε ο ιερός τρόπος προσκυνήματος και σωτηρίας.
Ας μην αναρωτηθούμε γιατί ο υποπολιτισμός του πολέμου δε σταματά. Ακριβώς γιατί πίσω του υπάρχει πάντα μια λοκομοτίβα ενός αδηφάγου κερδοσκοπισμού και γιατί πάντα κάποιος τρελός θα γράφει με κόκκινο αίμα τις σελίδες της ιστορίας. Μέσα λοιπόν σ’ όλα αυτά, η υποκρισία δικαιώνει τη σημασία του πολέμου, δένει τα συμφέροντα και ποτίζει τις νωθρές συνειδήσεις. Χρειάζεται όλο και περισσότερη υποκρισία για να δικαιολογηθούν όλο και περισσότερες στάχτες πολέμου, όλο και περισσότερα νεκρά παιδιά, όλο και περισσότερα διαμελισμένα σώματα.
Και μπροστά σ’ όλα αυτό το απάνθρωπο σκηνικό υπάρχουν κυβερνήσεις που βάζουν μπροστά πρόσκαιρες συμμαχίες. Η ελληνική κυβέρνηση κρατάει αποστάσεις γιατί υπάρχει μια βραχυπρόθεσμη συμμαχία με την κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου με πολύ αβέβαιο χαρακτήρα της. Να θυμηθούμε ότι προσφάτως ο Δήμος της Ιερουσαλήμ αποφάσισε μονομερώς να παγώσει τον τραπεζικό λογαριασμό του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων. Και αυτό γιατί υπάρχει διαμάχη μεταξύ του Δήμου της Ιερουσαλήμ και κάποιων εκκλησιών που κατέχουν ακίνητα. Πρόκειται για άλυτη διαμάχη η οποία συνεχίζεται εδώ και κάποια χρόνια. Αποτελεί ένα πρόβλημα που θα το βρούμε στο μέλλον ακόμη πιο ισχυρό, δεδομένου ότι το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, δεν είναι ήδη σε θέση να καταβάλει τους μισθούς του κλήρου, τους μισθούς του διδακτικού προσωπικού των σχολείων που διαθέτει, πόσο μάλλον να καταβάλει ετησίως τους πόρους της εκκλησιαστικής περιουσίας. Εξάλλου το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κατά το παρελθόν δεν είχε ποτέ πληρώσει δημοτικούς ή κυβερνητικούς φόρους για εκκλησιαστική ιδιοκτησία, κατά τις περιόδους της οθωμανικής, της βρετανικής, της ιορδανικής ή και της ισραηλινής κυριαρχίας.
Έτσι η ελληνική κυβέρνηση μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αναγκάζεται να εγκαταλείψει την ελληνική κουλτούρα η οποία με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους προωθούσε μια αντιπολεμική στάση υπερασπιζόμενη την παγκόσμια ειρήνη. Και αυτό γιατί η υπό απόσυρση κυβέρνηση υπερασπίζεται μια εξωτερική πολιτική η οποία κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Η ελληνική εξωτερική πολιτική εξυφαίνεται μέσα από πολλούς συμβιβασμούς που είναι στο σύνολό τους αντίθετοι με τα εθνικά συμφέροντα. Άπαντες γνωρίζουν ότι η εξωτερική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση λειτουργεί με απροσμέτρητους συμβιβασμούς γιατί η ανεπάρκεια της ξεπερνά όλα τα όρια.
Η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής συμβαδίζει με τα ιστορικά δεδομένα της χώρας, με τις προσηλώσεις στο Διεθνές Δίκαιο και με την υπεράσπιση των εθνικών κυριαρχιών των λαών. Δεν γίνεται άδειο σχήμα πρόσκαιρων συμμαχιών, με επιλογές και όρους αλληθωρισμού μπροστά σε ασκούμενες γενοκτονίες. Να γιατί με την κυβέρνηση της ΝΔ η εξωτερική πολιτική έγινε το «επείγον του επείγοντος» μια συνθλιπτική ανεπάρκεια και μια αναδιανομή σύγχυσης, που καταλήγει πάντα σε μια μεγάλη φάρσα.
* Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας.
