Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Δεκαπενταύγουστο, ο Περικλής, ένας μη κρατικοδίαιτος μικρός επιχειρηματίας, πατέρας τριών παιδιών, πέθανε από εγκεφαλικό συντριμμένος υπό το βάρος χρεών 30.000 ευρώ σε τράπεζες και Δημόσιο. Δεν ήταν τζογαδόρος, γυναικάς, πότης, χασικλής ή σπάταλος. Ήταν ένας απλός οικογενειάρχης, σκλάβος του Μητσοτάκη, που μοχθούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως χιλιάδες όμοιοί του, σε ένα κράτος που επέβαλε τον ΕΝΦΙΑ, τα τεκμαρτά εισοδήματα και τα τεκμήρια για να σιτίζει λάθρο.
Οι Μητσοτάκης, Σαμαράς και Τσίπρας θεώρησαν την εργασία και τον αγώνα επιβίωσης των Ελλήνων έγκλημα και το διαμέρισμα των 80 τετραγωνικών πολυτελή διαβίωση. Το κράτος-μαφία υποχρέωνε τον Περικλή να πληρώνει φόρους όχι για αυτά που πραγματικά κέρδιζε, αλλά για τα υποθετικά χρήματα που η εγκληματική οργάνωση θεωρούσε ότι έκρυβε. Η οικογένεια του νεκρού κληρονόμησε το βάρος της στέγης και τον εφιάλτη του πλειστηριασμού, μην έχοντας επιπλέον πόρους για να επιβιώσει.
Τη δυστοπία του Μητσοτάκη δεν τη νοιάζει εάν η δυστυχία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών της. Βλέπει μόνο τετραγωνικά. Ο ΕΝΦΙΑ, ο φόρος τεκμηρίων, τα τεκμαρτά εισοδήματα εκπέμπουν το ίδιο διαβολικό μήνυμα: «Μένεις σε σπίτι; Έχεις λεφτά. Πλήρωσέ μας». Για τους μαφιόζους του ΟΠΕΚΕΠΕ το να μην κοιμάσαι στον δρόμο είναι προνόμιο που πρέπει να φορολογείται.
Αυτή η λογική δεν είναι καινούργια. Ο μητσοτακισμός την αντέγραψε από την Τουρκία του 1942. Τότε, με πρόσχημα την «οικονομική συνεισφορά στον πόλεμο», όπου η Τουρκία δεν συμμετείχε, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Şükrü Saracoğlu επέβαλε σε Έλληνες, Εβραίους και Αρμένιους τον «φόρο περιουσίας-Varlık Vergisi» ως εργαλείο εθνοκάθαρσης.
Οι χριστιανοί και οι Εβραίοι πλήρωναν δεκάδες φορές περισσότερο φόρο για τα ακίνητά τους απ’ ό,τι πλήρωναν οι μουσουλμάνοι. Όσοι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν έχασαν σπίτια, επιχειρήσεις, περιουσίες. Πολλοί αυτοκτόνησαν. Άλλοι στάλθηκαν στα καταναγκαστικά έργα του Άσκαλε, όπου πολλοί πέθαναν από το κρύο και τις κακουχίες.
Η ομοιότητα είναι απόλυτη και οδυνηρά αναγνωρίσιμη, δυστυχώς όμως από λίγους. Και στις δύο περιπτώσεις ο φόρος δεν λειτουργεί ως συμβολή στο κοινό ταμείο, αλλά ως εθνοτική «ποινή ύπαρξης». Στην Τουρκία η ποινή επεβλήθη επειδή ήσουν Έλληνας, Εβραίος ή Αρμένιος. Σήμερα στην Ελλάδα η ποινή επιβάλλεται επειδή είσαι Έλληνας. Την ίδια στιγμή οι εισβολείς σιτίζονται και διαμένουν δωρεάν σε σπίτια με επιδόματα. Τότε το μήνυμα ήταν «η ίδια σου η ύπαρξη είναι βάρος για το έθνος». Σήμερα το μήνυμα Μητσοτάκη είναι «η αξιοπρέπεια και το σπίτι είναι πολυτέλειες και γι’ αυτό οφείλεις να πληρώνεις».
Η ιστορία του Περικλή δεν είναι μεμονωμένη. Είναι η ιστορία ενός άτυχου λαού και ενός μεταπολιτευτικού κομματικού μηχανισμού ΟΠΕΚΕΠΕδων που έχει πάψει να ξεχωρίζει τον πολίτη από τον σκλάβο, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να έχουν διαφύγει στο εξωτερικό επειδή οι φόροι γίνονται ξανά μηχανισμοί εξόντωσης.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η ληστρική φορολογία αποτελεί σκάνδαλο ιστορικής μνήμης. Δεν μαθαίνουμε ποτέ και τίποτα από τις παλιές πληγές. Ο Varlık Vergisi δίδαξε ότι η φορολογία αποτελεί όπλο εθνοκάθαρσης. Ο ΕΝΦΙΑ, τα τεκμήρια και το τεκμαρτό εισόδημα δείχνουν και αυτά ότι είναι όπλα εθνικής εκκαθάρισης επειδή σκοτώνουν τη μεσαία τάξη, γονατίζουν τις οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα και μετατρέπουν το σπίτι από καταφύγιο σε φυλακή χρεών.
Μπορεί η γλώσσα να προσαρμόζεται αναλόγως για να πείθει τους αφελείς να πληρώνουν και η τεχνοκρατική πρόφαση να εκσυγχρονίζεται, αλλά το μοτίβο παραμένει το ίδιο: Ο φόρος στην Ελλάδα είναι εργαλείο υποταγής και θανάτου, όχι δικαιοσύνης.
Ανάμεσα στο 1942 της Κωνσταντινούπολης και το 2025 της Αθήνας απλώνονται ο φόβος και η ανασφάλεια εκατομμυρίων Ελλήνων που βλέπουν τον μόχθο τους να μετατρέπεται σε βίλες των ΟΠΕΚΕΠΕδων (5.000 στρέμματα βοσκοτόπια κατέχει υπουργός), σε απειλές και εκβιασμούς κατασχέσεων, σε τάφους πρόωρων θανάτων.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
