Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη χρονική περίοδο της Ιστορίας του νεοελληνικού κράτους κατά την οποία να είχε κυριαρχήσει τέτοια ανυποληψία μας στη διεθνή κοινότητα. Ακόμη και την εποχή που το κράτος μας πτώχευε ή μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Ανατολής από τις πατρογονικές εστίες του υπήρχαν έστω κάποιες δυνάμεις ή διεθνείς προσωπικότητες που κοιτούσαν ακόμη με συμπάθεια την Ελλάδα. Στην εποχή μας όμως ακόμη και αυτή η εναπομείνασα γοητεία του παλαιού μας μεγαλείου, του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού, τείνει να εκλείψει παντελώς.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόλις λίγες ημέρες πριν από μία κομβική συνάντηση κορυφής, που ίσως αποτελέσει τη συνέχεια της ανακατανομής των σφαιρών επιρροής των μεγάλων δυνάμεων (τόσο στη Γιάλτα, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όσο και την περίοδο που γκρεμίζονταν τα κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα), η χώρα μας βρίσκεται σε μία περιδίνηση, μέσα σε έναν διπλωματικό αποπροσανατολισμό, χωρίς όραμα και προοπτική. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πραγματικά κατορθώσει το ακατόρθωτο. Να αφήσει την Ελλάδα χωρίς πραγματικούς συμμάχους, να διαρρήξει τις όποιες διαχρονικά καλές σχέσεις είχε με παραδοσιακά φιλικές χώρες και να αποδεικνύει καθημερινά ότι αποτελεί έναν αναξιόπιστο συνομιλητή.
Χρειάζεται οπωσδήποτε ιδιαίτερες ικανότητες για να κατανοήσει κάποιος τι ακριβώς εννοούσε ο πρωθυπουργός με τη φράση «είμαστε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας»! Αν η «σωστή πλευρά» είναι αυτή που διέρρηξε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία, που πάγωσε την επαφή με τις ΗΠΑ σε σημείο τέτοιο που είμαστε χωρίς πρεσβευτή τους στη χώρα μας επί οκτώ μήνες, που κάνει την Ευρώπη να σιωπά απέναντι στις προκλήσεις της Άγκυρας εναντίον των κρατικών μας συμφερόντων (υποτίθεται πως ταυτίζονται με τα ευρωπαϊκά), που ακόμη και η Βουλγαρία έφτασε στο σημείο να μειώσει τη ροή των υδάτων του Έβρου προς τη χώρα μας, όταν ένα μη κράτος, όπως η Λιβύη, φτάνει να διεκδικεί θαλάσσιες περιοχές σε βάρος της ελληνικής ΑΟΖ και συνάπτει «μνημόνια» με τον ταραξία της περιοχής μας, όταν η Αίγυπτος δείχνει να αναθεωρεί ακόμη και συμφωνίες που έχει υπογράψει μαζί μας, όταν ακόμη και αυτή την εύθραυστη και ίσως συγκυριακή «σχέση στοργής» με το Ισραήλ δεν μπορούμε να την εκμεταλλευθούμε εναντίον του υποτιθέμενου κοινού μας εχθρού, τότε πραγματικά είναι να σε πιάνει απελπισία για το πού οδεύει αυτό το κράτος.
Αν δει κάποιος τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής μας, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή περικυκλωμένη από χώρες που όχι μόνο υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, όσο κι αν αυτά ενίοτε αντιβαίνουν ακόμη και το Διεθνές Δίκαιο, αλλά αυτό γίνεται κατά κανόνα σε βάρος των δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και το χειρότερο όλων είναι ότι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η Τουρκία με τη μαξιμαλιστική και επεκτατική πολιτική της. Η πρόσφατη ανακοίνωσή της «δεν θα επιτρέψουμε δραστηριότητες ή έργα που αγνοούν τη χώρα μας» καταδεικνύει την αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί το αφήγημά της, άσχετα αν αυτό είναι ενάντιο στο Διεθνές Δίκαιο. Ένα αφήγημα που δυστυχώς βρίσκει πρόθυμους αποδέκτες.
Στην Αλάσκα τον Αύγουστο η θερμοκρασία σπανίως υπερβαίνει τους 20 βαθμούς Κελσίου. Δυστυχώς, το αν οι όποιες συμφωνίες προκύψουν εκεί θα φέρουν και μια δροσερή αύρα στις διπλωματικές μας σχέσεις και στα κρατικά μας συμφέροντα είναι κάτι που δείχνει να μην εξαρτάται πλέον από εμάς…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», endohora@yahoo.gr
