Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν το ίδιο έργο με τις πυρκαγιές που κατακαίουν τη χώρα και αφήνουν πίσω τους στάχτες και αποκαΐδια.
Κι έχουμε μετρήσει άλλες τόσες, τις πολιτικές ηγεσίες, να επιστρατεύουν σενάρια συνωμοσίας εναντίον της κυβέρνησης και του τόπου, προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους.
Το έργο έχει κουράσει και δεν κόβει πλέον εισιτήρια. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της δράσης αντεθνικών -το ’χει παραδεχτεί ο μακαρίτης Τούρκος ΥΠΕΞ Μ. Γιλμάζ- και παρακρατικών στοιχείων, όμως επιτέλους οι πολιτικοί εκπρόσωποι θα πρέπει να γίνουν κάποτε περισσότερο ευρηματικοί.
Για αρχή, ας σταματήσουν να δηλώνουν εκνευριστικά «ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα». Ένας άνθρωπος που στέκεται ραγισμένος πάνω από τις στάχτες του σπιτιού του, που έχασε κόπους ζωής και τις αναμνήσεις του, δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ από αυτό το τραύμα. Ούτε οι καμένες περιοχές ξαναγίνονται εύκολα.
Η καθυστέρηση στην οποία καθήλωσαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις τη χώρα, με έναν χωροταξικό σχεδιασμό διάτρητο και ελλιπή, χωρίς εθνικό κτηματολόγιο και σύγχρονους δασικούς χάρτες, η αθρόα νομιμοποίηση των αυθαιρέτων χρόνια τώρα -πρακτική που εκμαύλισε και εξαχρείωσε τη συνείδηση των πολιτών, ώστε πλέον να καταντήσουν πολλοί ένας διεφθαρμένος πολτός-, η απόλυτη δικαίωση των οικοπεδοφάγων, η νομιμοποίηση ενώσεων επαγγελματικών συμφερόντων «εκτός σχεδίου», αλλά με ισχυρή εκλογική πίεση, όπως επίσης και οικιστικών συνεταιρισμών (στους οποίους περιλαμβάνονταν βουλευτές, δικηγόροι, δικαστές και δημοσιογράφοι, βεβαίως) που βίασαν το περιβάλλον, η ανατριχιαστική διαφθορά στις πολεοδομίες, οι οποίες κατέστρεψαν τη χώρα -ό,τι ωραίο κληρονομήσαμε στην αρχιτεκτονική κατασκευάστηκε από ταπεινούς μαστόρους τον καιρό που δεν υπήρχαν πολεοδομίες και οι άνθρωποι έχτιζαν με απόλυτο σεβασμό στον χώρο και τον διπλανό τους- η τακτοποίηση εν γένει κάθε παράλογου αιτήματος της εκλογικής πελατείας και η απουσία πρόληψης και μεθοδικότερης οργάνωσης είναι κάποιες από τις βασικές αιτίες του κακού. Έχουμε υποστεί εξαιτίας τους βαθιές αλλοιώσεις.
Πηγαίνει ο άλλος και σηκώνει με την ανοχή όλων ένα αυθαίρετο οίκημα μέσα στο ρέμα και όταν περνάνε τα ορμητικά νερά και το παρασέρνουν μαζί τους, ωρύεται αγανακτισμένος μπροστά τις κάμερες «πού είναι το κράτος;». Δεν έχει καθρέφτη…
Στην Ελλάδα, καθένας μπορεί να χτίσει όπου θέλει. Κι αν αυτό δεν γίνεται, ξεσπάει μια πυρκαγιά και ύστερα το μέρος χωρίζεται και πωλείται ακριβά σε τιμάρια. Είμαστε αρκετά μεγάλοι πια ώστε να το ξέρουμε αυτό. Κι ας μην ξεχνάμε τη σκανδαλώδη εισήγηση της κυρίας Σακελλαροπούλου στο ΣτΕ το 2012, που ουσιαστικά άνοιγε την κερκόπορτα για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών σε αναδασωτέες εκτάσεις.
Ο τόπος λεηλατείται. Τα βουνά γέμισαν κρύους μεταλλικούς σταυρούς. Κι έπειτα, διασχίζεις αίφνης τον θεσσαλικό κάμπο και εκεί όπου παλιά λύγιζαν τα ώριμα στάχυα φορτωμένα καρπό στην εύφορη γη, βλέπεις πάνω στο γόνιμο χώμα κάτι συστοιχίες φωτοβολταϊκών και θηριώδεις ατσάλινες κατασκευές (logistics, σου λέει) που αντικατέστησαν βιοτεχνίες εισαγόμενων επίπλων -έρημα κουφάρια οι περισσότερες τώρα-, σύμπτωμα των αμέριμνων καιρών της δανεικής ευημερίας.
Αλλά γιατί να πάμε τόσο μακριά; Εδώ υπήρξαν υπουργοί Περιβάλλοντος (το διαβόητο ΥΠΕΧΩΔΕ) με αυθαίρετα κτίσματα αλλά και πλήθος άλλων υπουργών και απλών βουλευτών που κατηγορήθηκαν βάσιμα και στοιχειοθετημένα για πολεοδομικές παραβάσεις.
Κατάφεραν με την ανοχή μας να μετατρέψουν την Ελλάδα, το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, σε αυτό που ο ανατομικός στίχος του Διονύση Σαββόπουλου περιγράφει καλύτερα: «Άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία».
