Μπορούν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες της ευρωπαϊκής ηπείρου με χαμηλότερο κόστος.
Ηλιακά πάνελ στο Διάστημα θα μπορούσαν να μειώσουν κατά 80% τις επίγειες ανάγκες της Ευρώπης σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έως το 2050 σύμφωνα με νέα μελέτη.
Χρησιμοποιώντας ένα λεπτομερές υπολογιστικό μοντέλο του μελλοντικού ενεργειακού δικτύου της ηπείρου, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένα σύστημα διαστημικών πάνελ, σχεδιασμένων από τη NASA, θα μπορούσε να μειώσει το συνολικό κόστος του ευρωπαϊκού ενεργειακού συστήματος έως και κατά 15%. Θα μπορούσε επίσης να μειώσει τη χρήση μπαταριών κατά περισσότερο από τα δύο τρίτα.
Η μελέτη, που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές στο King’s College του Λονδίνου, είναι η πρώτη που αξιολογεί τον πιθανό αντίκτυπο της ηλιακής ενέργειας από το Διάστημα στην Ευρώπη. Τα διαστημικά ηλιακά πάνελ (SBSP) που παρήγαγαν τα θετικά αποτελέσματα βασίζονται σε έναν σχεδιασμό με ηλιοστάτες. Ο σχεδιασμός αυτός χρησιμοποιεί ανακλαστήρες τύπου καθρέφτη για να συλλέγουν το ηλιακό φως σε τροχιά. Στη συνέχεια το φως μεταδίδεται σε σταθμούς στη Γη και μετατρέπεται σε ηλεκτρική ενέργεια, η οποία διοχετεύεται στο ενεργειακό δίκτυο.
Το υπολογιστικό μοντέλο του ευρωπαϊκού δικτύου καλύπτει 33 χώρες και προσομοιώνει τη ζήτηση, την παραγωγή και την αποθήκευση ηλεκτρικής ενέργειας, ώστε να εντοπίσει τη χαμηλότερου κόστους επιλογή για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών. Όταν οι ερευνητές ενσωμάτωσαν την έννοια των SBSP στο μοντέλο, με βάση τις προβλέψεις της NASA για τη μελλοντική ενεργειακή τους ικανότητα, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν έως και το 80% της επίγειας παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας στην Ευρώπη.
Η επίγεια ανανεώσιμη ενέργεια είναι ασταθής και εξαρτάται από τον καιρό, κάτι που δυσκολεύει την αξιόπιστη τροφοδοσία και συνεπάγεται διαφορετικά κόστη, σημειώνουν οι ερευνητές. Αντίθετα, τα διαστημικά πάνελ θα μπορούσαν να προσφέρουν μια κεντρική ενεργειακή λύση, λειτουργώντας πάνω από την ατμόσφαιρα και παρέχοντας συνεχή ισχύ σε κλίμακα γιγαβάτ.
Τα προβλήματα
Οι συγγραφείς επισημαίνουν ότι το μοντέλο δεν λαμβάνει υπόψη πιθανά προβλήματα που σχετίζονται με το Διάστημα, όπως η συμφόρηση σε τροχιά, οι διακοπές στη μετάδοση ή οι μεταβολές στη δέσμη, τα οποία θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αξιοπιστία και την απόδοση του SBSP. Επιπλέον, η ενδεχόμενη σχέση κόστους-οφέλους του SBSP δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί πριν το 2050, καθώς η κατασκευή, εκτόξευση και συντήρηση ενός τέτοιου συστήματος θα ήταν υπερβολικά ακριβή, εκτός αν η τεχνολογική πρόοδος μειώσει σημαντικά το κόστος.
«Υπάρχουν κάποιοι κίνδυνοι που πρέπει να εξεταστούν, όπως το εάν ένας δορυφόρος με πάρα πολλά ηλιακά πάνελ θα μπορούσε να προκαλέσει συγκρούσεις ή να καταστραφεί από διαστημικά συντρίμμια. Η αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι η πιο σημαντική δράση που λαμβάνουμε ως άνθρωποι. Η ηλιακή ενέργεια από το Διάστημα είναι μια πολλά υποσχόμενη τεχνολογία που μπορεί να προσφέρει συνεχή ηλιακή ενέργεια ως ανανεώσιμη πηγή» αναφέρει ο Δρ. Γουέι Χε ανώτερος λέκτορας στο τμήμα μηχανικών του King’s College και επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Joule.
Παρά αυτούς τους κινδύνους ο Χε πιστεύει ότι η έρευνα δείχνει πως το SBSP έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει τις χώρες να επιτύχουν τον στόχο του μηδενικού ισοζυγίου άνθρακα. Η Ιαπωνία αναπτύσσει ήδη την τεχνολογία SBSP και την ενσωματώνει στη στρατηγική της για το διάστημα και την επίτευξη μηδενικών εκπομπών, πρόσθεσε.
