Αύγουστος 2025. Η Ελλάδα καίγεται ξανά. Καίγεται κυριολεκτικά, από άκρη σε άκρη: δάση, σπίτια, περιουσίες, ζωές. Και καίγεται η κοινή λογική, η εμπιστοσύνη των πολιτών, η τελευταία ελπίδα ότι αυτό το κράτος μπορεί κάποτε να προστατεύσει τους ανθρώπους του και το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Η εικόνα ίδια, όπως κάθε χρόνο. Και το συναίσθημα, το ίδιο: οργή και απογοήτευση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μετατρέψει την αδράνεια σε μόνιμη πολιτική ταυτότητα. Δεν διοικεί, δεν σχεδιάζει, δεν προλαμβάνει. Απλώς διαχειρίζεται την εικόνα μετά την καταστροφή. Και κάθε χρόνο βγαίνει μπροστά με τις ίδιες λέξεις-κλισέ: «πρωτοφανή φαινόμενα», «κλιματική κρίση», «έγκαιρη εκκένωση». Μια ξύλινη γλώσσα γεμάτη ανακοινώσεις χωρίς αντίκρισμα.
Την ώρα που πολίτες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, που ο φυσικός πλούτος αφανίζεται, που οι πυροσβέστες παλεύουν μόνοι τους με θεριά, η κυβέρνηση στήνει σκηνικό αυτοθαυμασμού. Λες και τα εναέρια μέσα είναι επαρκή. Λες και οι δομές πολιτικής προστασίας λειτουργούν. Λες και δεν έχουν ήδη καεί οι ίδιες περιοχές τρεις και τέσσερις φορές.
Η κλιματική κρίση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία. Δεν εξηγεί γιατί δεν έχουν γίνει προληπτικοί καθαρισμοί. Δεν εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς αντιπυρικές ζώνες. Δεν εξηγεί γιατί ακόμη και σήμερα ο συντονισμός μεταξύ των υπηρεσιών είναι τραγικά ελλιπής. Δεν εξηγεί γιατί κάθε χρόνο μάς αιφνιδιάζει… αυτό που ξέραμε ότι έρχεται.
Η αλήθεια είναι απλή: η κυβέρνηση απέτυχε ξανά, και αυτή η αποτυχία δεν είναι πια ατύχημα – είναι επιλογή που μεγαλώνει και τις υποψίες για τις υποκρυπτόμενες σκοπιμότητες. Επιλογή να μην ενισχύσει την Πυροσβεστική. Επιλογή να μη δημιουργήσει ένα λειτουργικό σχέδιο προστασίας. Επιλογή να επενδύει στα λόγια και όχι στις πράξεις.
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη; Κανείς. Όλοι «έκαναν το καλύτερο δυνατό». Η Ελλάδα καίγεται, αλλά οι αρμόδιοι συγχαίρουν εαυτούς. Οι εικόνες από τις φλόγες συγκλονίζουν, αλλά για την κυβέρνηση πέρα βρέχει. Δεν φτάνει που δεν αλλάζει τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση να αλλάξει κάτι. Όλα λειτουργούν στην υπηρεσία της επικοινωνιακής διαχείρισης. Όχι της προστασίας της ζωής, του φυσικού περιβάλλοντος ή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αν ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να προστατεύσει τον τόπο του ούτε έπειτα από τόσες επαναλαμβανόμενες τραγωδίες, τότε η ευθύνη δεν είναι γενική και αόριστη. Έχει ονοματεπώνυμο. Ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης και είναι ο ίδιος άνθρωπος που υπόσχεται κάθε χρόνο ότι θα «τα κάνει αλλιώς» – και κάθε χρόνο αποδεικνύει ότι δεν θέλει, δεν ξέρει, ή και τα δύο.
Η χώρα δεν αντέχει άλλους θεατές. Δεν αντέχει άλλη ατιμωρησία. Δεν αντέχει άλλη παθητικότητα. Αν δεν υπάρξει ουσιαστική πολιτική αλλαγή, σύντομα δεν θα μείνει τίποτα να προστατευτεί. Ούτε δάση. Ούτε χωριά. Ούτε ελπίδα. Καιρός να σταματήσουμε να είμαστε θεατές. Γιατί το έργο έχει αρχίσει να γίνεται τραγωδία χωρίς τέλος.
