Ο υπουργός Υγείας παριστάνει πως δεν βλέπει την κατάντια της χώρας, αφού το 20% των πολιτών δεν έλαβε πέρυσι την ιατρική φροντίδα που χρειαζόταν, ενώ ο ευρωπαϊκός μ.ο. Ήταν 3%
Tου Βασίλη Γαλούπη
Είναι η εποχή που η «γενναιόδωρη» κυβέρνηση προσφέρει… θέαμα μέχρι και στα πιο δυσάρεστα πράγματα. Ακόμα και στα πένθη, ο Μητσοτάκης χασκογελάει ρομποτικά. Ενώ η Ελλάδα καίγεται, ο Κεφαλογιάννης διαφημίζει την αποτελεσματικότητά του για τις φωτιές. Και ο Γεωργιάδης «μοιράζει» τηλεθεάσεις αυγουστιάτικα στα κανάλια, τρέχοντας σε όποιο πάνελ τον καλέσουν, σαν ένας πάντα διαθέσιμος stand up κωμικός της πολιτικής. Διότι αυτά που λέει δεν προκαλούν καν θυμό πλέον. Παρά μόνο γέλιο. Δυστυχώς…
Η αλήθεια είναι πως οι «πιασάρικοι» ρητορικοί κομπογιαννιτισμοί του Άδωνη Γεωργιάδη «πουλούσαν» για χρόνια σαν ζεστό ψωμάκι. Μέχρι που μπαγιάτεψαν. Και μετατράπηκαν σε ξερό και αντιτουριστικό εκνευρισμό. Ο υπουργός χάνει πλέον την ψυχραιμία του τόσο συχνά, που οι ωμές γραφικότητές του «πνίγουν» τον δημόσιο λόγο.
Όμως στην πολιτική χρειάζεται να έχει κάποιος γερό στομάχι. Και αποδεικνύεται πως ο Γεωργιάδης δεν αντέχει πραγματικά στην πίεση. Αν και υποκρίνεται ότι τα καταφέρνει, τελικά «σπάει» πολύ πιο εύκολα απ’ όσο θέλουν όλοι να νομίζουν. Ο λόγος του «ξεφεύγει» κάθε δυο συνεντεύξεις πια. Δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Και το όλο κακόγουστο θέαμα προβληματίζει.
Οι δηλώσεις του υπουργού ακούγονται ακατάληπτες, συνωμοσιολογικές και με γερές δόσεις fake news. Οι εργαζόμενοι του ΕΣΥ έχουν φτάσει να τον αποκαλούν, κοροϊδευτικά, «Κλουζό». Τι αξιοπιστία μπορεί να έχει ο λόγος ενός ανθρώπου με τον οποίο κάνουν πλάκα στις ανακοινώσεις τους ακόμα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του Εθνικού Συστήματος Υγείας μιας χώρας, μάλιστα από το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Ελλάδας, τον Ευαγγελισμό; Μπορεί να τους εμπνεύσει κάποιος που τον φωνάζουν με το παρατσούκλι «Κλουζό», τύφλα να ’χουν ο Πίτερ Σέλερς και ο Λουί Ντε Φινές;
Στην πραγματικότητα ο Γεωργιάδης δεν έχει τίποτα καινούργιο να πει. Αναμασά τις ίδιες παλιές και μουχλιασμένες ρητορείες του, με κοπιαρισμένη δομή επιχειρημάτων, όμως οι εποχές που έκανε εύκολο σόου επί Καρατζαφέρη στον ΛΑΟΣ ανήκει σε άλλους καιρούς, πιο «αθώους» πολιτικά. Ο λόγος του σήμερα δείχνει άδειος. Απλώς πολλές κούφιες λέξεις πεταμένες στον τηλεοπτικό αέρα, σε τονικότητα… όπερας, μήπως και τραβήξει την προσοχή βαριεστημένων τηλεθεατών. Είναι αυτός ο τσιριχτός μανδύας «οργής», ότι «τον πνίγει το δίκιο» και πως τον κυνηγάνε τα… συμφέροντα, που δεν μπορεί να πείσει λογικό άνθρωπο.
Όταν δεν ταιριάζουν με τα τσαπατσούλικα λογύδριά του ακόμα και οι στατιστικές της Eurostat, τότε τα ντεσιμπέλ που παράγει στα πάνελ για να σκεπάσει την αλήθεια με πρόχειρα τσιτάτα είναι εκκωφαντικά. Σαν κομπρεσέρ που «τρυπάει» στο διπλανό διαμέρισμα.
Οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να κρίνει ως σοβαρές ή ασόβαρες, για Βουλή ή για Δελφινάριο, δηλώσεις στο ύφος και στα λεκτικά «ακόρντα» του Άδωνη Γεωργιάδη, όπως:
– «Δεν θέλω να μου πείτε μπράβο, μην μου πείτε μπράβο, με σιχαίνεστε, φωνάζω, δεν σας αρέσω, αλλά μην λέτε ότι το σύστημα καταρρέει. Πείτε μια καλή κουβέντα για το σύστημα, μην πείτε για τον Γεωργιάδη».
– «Στην Ελλάδα, αν δεν το ξέρετε, τα έχουμε όλα τζάμπα, δεν χρειάζεται να πληρώσεις ούτε ένα ευρώ πουθενά. Σε αυτό είμαστε πιο γαλαντόμοι από οποιοδήποτε άλλο σύστημα του κόσμου».
– «Έσπευσαν να πανηγυρίσουν οι έμποροι της μιζέριας από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, έως και τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ».
– «Ποιος στο Σύνταγμα έχει την αρμοδιότητα να ελέγξει τους Βορίδη, Αυγενάκη; Η Βουλή. Τι λέει η Βουλή; Η πλειοψηφία. Ποιος έχει την πλειοψηφία; Η Ν.Δ. Τι αποφάσισε η Ν.Δ.; Ότι δεν πρέπει να ελεγχθούν. Τελεία».
Πόσες φορές ακόμα μπορεί να προβληθεί στην ελληνική κοινωνία αυτό το κρεσέντο υπερβολών, κυνικότητας και αστειότητας; Πότε έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν κάποιους από τους πραγματικά αποδεκτούς πολιτικούς μας απ’ όλο το φάσμα να ρίχνουν τόσο χαμηλά τα στάνταρ της πολιτικής κουβέντας;
Και, αλήθεια, πέρα από τον Άδωνι που βρίσκεται εγκλωβισμένος στο δικό του αυτοαναφορικό παιχνίδι, ο «γελαστός» Μητσοτάκης είναι περήφανος για την πολιτική στάση που προωθούν οι εκλεκτοί του; Νιώθει ότι προσφέρει κάτι στην κοινωνία αυτή η μονομερής εμφυλιοπολεμική ρητορική εν έτει 2025; Πόση κατάντια ακόμα μπορούμε να αντέξουμε σε κοινή θέα;
Το βασικό πρόβλημα του Γεωργιάδη είναι ότι δεν μπορεί να «παίξει» τον ρόλο του σε μια καθημερινότητα όπου δεν θα υπάρχει «εχθρός». Τόσα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπαρκτό κόμμα, το γνώριζε το παιχνίδι ο Άδωνις. Όπως κι επί ΛΑΟΣ όταν πυροβολούσε τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, όμως, ψάχνει δεξιά αριστερά αντιπολίτευση, αλλά η αντιπολίτευση είναι για μόνιμες διακοπές.
Είναι ο λόγος που ο Γεωργιάδης αγωνιά να βρίσκει φανταστικούς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Όπως τα πιτσιρίκια ψάχνουν στα παιδικά τους δωμάτια για φανταστικούς φίλους ώστε να έχουν με κάποιον να μιλήσουν, έτσι και ο Άδωνις ψάχνει στα κανάλια για φανταστικούς εχθρούς μήπως και ξεκινήσει με κάποιον τον σκυλοκαβγά.
Οι αντίπαλοί του είναι συνήθως κάπου στα ΜΜΕ, τριγύρω σε κόμματα, σε κάποια υπόγεια του Κρεμλίνου, τώρα μαθαίνουμε πως ίσως και η Eurostat να έχει βάλει στο μάτι να ρίξει τον «χαχανιστό» Μητσοτάκη.
Είναι τελικά λυπηρό ο υπουργός Υγείας μας να είναι αρνητής της πραγματικότητας. Να μη διακρίνει ότι είναι δείκτης της κατάντιας μιας χώρας όταν το 20% των πολιτών δεν έλαβε πέρυσι την ιατρική φροντίδα που χρειαζόταν, κι ενώ ο ευρωπαϊκός μ.ο. ήταν 3%. Ίσως γι’ αυτό ο Άδωνις να σκούζει στα κανάλια «Δεν θέλω να μου πείτε μπράβο, μην μου πείτε μπράβο». Επειδή δεν αξίζει να του πει κανείς μπράβο!
