Του Νικήτα Χιωτίνη
Σε πρόσφατο κείμενό μας στο MILITAIRE, με τίτλο «Τα τρία λάθη που ακυρώνουν τη σημαντικότητα του Αιγαίου», στο Τρίτο Σοβαρό Λάθος επισημάναμε πως το κράτος μας δείχνει να βαδίζει χωρίς σχέδιο, τουλάχιστον ως προς την αξιοποίηση και λειτουργική ένταξη σε αυτό του μεγαλύτερου τμήματος της επικράτειάς του. Από ανεπάρκεια ή δειλία -ή και σκοπίμως, προς σταδιακή επικύρωση μυστικών συμφωνιών- δεν ανταποκρινόμαστε στην ανάγκη της ΕΕ να συντάξουν όλες οι χώρες της Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Μάλιστα τόσο ο υπουργός Εξωτερικών, όσο και λοιποί πολιτευτές και εξ επαγγέλματος διεθνολόγοι, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Δεν πείθουν βεβαίως την ΕΕ, αλλά αυτό δείχνει να μη τους ενδιαφέρει.
Εσχάτως προβήκαμε σε σύνταξη χάρτη με ανακήρυξη Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών, για «τη ζωή κάτω από τα κύματα». Δεν συντάξαμε Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό για τη ζωή πάνω από τα κύματα, για την επιβίωση των κοινωνιών των νησιών μας, για την ανάδειξη των θαλάσσιων αρχαιοτήτων, ούτε για την ανάδειξη της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας τους. Με άλλα λόγια «ρίξαμε τη μπάλλα στην εξέδρα». Αν πράγματι επιθυμούσαμε να ενδυναμώσουμε τη θαλάσσια παρουσία μας, ακόμα και με «πάρκα», θα προχωρούσαμε σε ανακήρυξη θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών και πέραν των χωρικών μας υδάτων. Θα ανακηρύσσαμε ΘΠΠ εντός της ΑΟΖ μας -την οποία οφείλουμε επιτέλους να ανακηρύξουμε μονομερώς (όχι να οριοθετήσουμε)- της Συνορεύουσας Ζώνης ή της υφαλοκρηπίδας, όπως μας επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο. Τέτοιες ενέργειες θα ενίσχυαν την παρουσία και το κύρος μας.
Η Τουρκία όμως το έκανε αυτό, αδιαφορώντας για την ΑΟΖ μας. Μάλιστα πρώτα έκανε Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, όπου και τις ενέταξε, μαζί με χώρους πεδίων βολής και λοιπές χρήσεις της θάλασσας. Όλα αυτά βεβαίως νομικώς αστήρικτα. Αλλά οι ΘΠΠ που η Τουρκία όρισε -καλλίτερα θέλει να ορίσει, εξαρτάται από τον τρόπο αντίδρασής μας- είναι μεν νομικώς αίολες, όμως δημιουργούν εντυπώσεις.
Τελικώς, για μια ακόμα φορά, αποδεικνύεται πως το πολιτικό μας πρόβλημα είναι βαθύτερο. Εκεί οφείλονται τα πάντα. Σταδιακώς και εντέχνως έχει καταλυθεί το πολίτευμά μας. Στην προκειμένη περίπτωση ο πρωθυπουργός της χώρας, προφανώς εμπιστευόμενος κάκιστους συμβούλους, περιέπεσε σε ενδεικτικές γι’ αυτό λεκτικές αστοχίες. «Τον περασμένο μήνα, στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για τους Ωκεανούς… έδωσα μια υπόσχεση ….. Σήμερα, υλοποιώ αυτή την υπόσχεση με τη δημιουργία δύο νέων Εθνικών Θαλάσσιων Πάρκων…».
Προφανώς οι κόλακες σύμβουλοι αγνόησαν πως αυτά τα ζητήματα δεν αποτελούν αποφάσεις ενός ατόμου, ακόμα και του πρωθυπουργού. Απαιτούνται, πρώτα απ’όλα, προτάσεις από την Εκτελεστική Εξουσία, αλλά και από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Στη συνέχεια διατυπώνονται νομοσχέδια και στη συνέχεια αυτά ψηφίζονται από τη Βουλή, δηλαδή τη Νομοθετική Εξουσία, κατόπιν ενδελεχούς συζήτησης. Συνήθως απαιτείται και δημόσια διαβούλευση, που και ορθώς εξαγγέλθηκε, αν και στην προκειμένη περίπτωση η διαβούλευση θα έπρεπε να αφορά πρωτίστως στους αμέσως θιγόμενους, δηλαδή στις κοινωνίες των νησιών. . Εάν μάλιστα το θέμα κριθεί ιδιαιτέρως κρίσιμο, ίσως χρειαστεί και δημοψήφισμα. Σε κάθε πάντως περίπτωση, όλοι αμφιβάλουμε για τις προθέσεις αυτών που επικαλέστηκαν τη δημόσια διαβούλευση, όταν μάλιστα έχει παρουσιαστεί και συγκεκριμένος χάρτης.
Εδώ βρίσκεται η προϊούσα κατάλυση του πολιτεύματός μας, αυτό που κάνει τον Κοντογιώργη να μας λέει πως έχει καταστεί πλέον «εκλεγόμενη μοναρχία». Η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα Διάκριση των Εξουσιών, σε Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, έχει καταστρατηγηθεί. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός λειτουργεί ως απόλυτος άρχων, ασχέτως αν δεσμεύεται, με τον ένα ή άλλον τρόπο, από άλλα κέντρα. Μάλιστα αυτό το έχουμε πλήρως ενστερνιστεί ως λαός, καθόσον δεν ψηφίζουμε το πρόγραμμα των κομμάτων, αλλά τον Αντρέα, τον Κυριάκο, τον Αλέξη και όποιον άλλον. Η Βουλή δεν λειτουργεί πλέον ως χώρος ελεύθερων συζητήσεων.
Όποιος βουλευτής διαφωνεί με τη γραμμή του κόμματος γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και διαγράφεται. Όλα τα κόμματα σκοπίμως παρερμηνεύουν την «αρχή της δεδηλωμένης», γιατί έτσι εξυπηρετούνται οι αρχηγοί τους. Οι αποφάσεις θα μπορούσαν να εκδίδονται με υπολογισμούς σε κομπιουτεράκι, με τα ποσοστά των κομμάτων, η Βουλή περιττεύει.
Αλλά ακόμα χειρότερα, η ποιότητα του κομματικού προσωπικού της χώρας , ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζεται, ακριβώς για να είναι κομματικό προσωπικό και όχι πολιτικό. Μάλιστα συχνά με τρόπο ακραίο : προσφάτως είχαμε υπουργό Παιδείας με απολυτήριο Λυκείου. Οι άλλοι θεωρούνται πως κατέχουν άριστα, για να γίνουν υπουργοί, πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους γνώσεις: ειδικοί να διευθύνουν την Παιδεία, αλλά και την Υγεία, τα στρατιωτικά θέματα και τα θέματα εθνικής αμύνης, τον τουρισμό και την δημόσια τάξη, κλπ.
Υπάρχει και ακόμα χειρότερο. Τα υπουργεία έχουν σχεδόν καταργηθεί ως Εκτελεστική Εξουσία, στελεχωμένη με ειδικά προς το αντικείμενό τους στελέχη. Οι μόνιμοι δημόσιοι ειδικοί επιστήμονες ελάχιστο δικαίωμα γνώμης και λόγου έχουν. Για τα πάντα αποφασίζει ο εκάστοτε υπουργός με τις δεκάδες συμβούλων που φέρει μαζί του, συμπεριλαμβανομένων των διορισμένων Γενικών Γραμματέων.
Για να επανέλθουμε στα «Θαλάσσια πάρκα», επισημαίνουμε την εύστοχή παρατήρηση του Ναύαρχου Στ. Φενέκου: Η Τουρκία επιχειρεί “σταδιακή επέκταση δικαιοδοσίας” της, “CREEPING JURISDICTION”, αυξάνοντας βήμα-βήμα και de facto τον πρακτικό έλεγχο και την επιρροή της στο Αιγαίο, χωρίς να καταφεύγει σε άμεσες ή βίαιες ενέργειες. Της δίνουμε την αφορμή με τα βεβιασμένα «πάρκα» μας. Μάλιστα αυτή τα σχεδιάζει εμφανώς πιο μελετημένα, γιατί έχει συστήσει προς τούτο ειδική επιτροπή επιστημόνων, που μελετά την όλη στρατηγική της στο Αιγαίο Πέλαγος και τα εντάσσει στον ΘΧΣ που συνέταξε. Οδηγούμαστε σε σύγκρουση για θέματα δευτερεύοντα, ενώ τα κυρίως ζητήματα, δηλαδή τα 12 ναυτικά μίλια και την ΑΟΖ που δικαιούμαστε, τα αφήνουμε απ’ έξω.
Δρούμε ανοήτως, εναγκαλιζόμενοι και υπογράφοντας «σύμφωνα φιλίας» με αυτούς που επισήμως μας απειλούν με πόλεμο και δρούν στα πελάγη μας ως ιδιοκτήτες τους. Θα λέγαμε στους προβεβλημένους κομματικούς παράγοντες, αυτούς που επιμένουν πως η Τουρκία έχει κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πως ξεχνούν πως πρωτίστως εμείς έχουμε δικαιώματα στη Μικρά Ασία, πανάρχαια μάλιστα ιστορικά δικαιώματα αποτυπωμένα στο χώρο και πως οι Τούρκοι αποκαλούν την Ελλάδα Ιωνία/Γιουνανισταν…
