Ένα Pfizer Gate που Κατέληξε Φάρσα
Το υποκείμενο που αποκαλείται Ευρωκοινοβούλιο έδωσε ακόμα μία θλιβερή παράσταση.
Όπως αναμενόταν από όλους εκείνους που δεν ζουν σε εναλλακτική πραγματικότητα γεμάτη ροζ πολιτικά νερά, η πρόταση μομφής κατά της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για το ευφημιστικά ονομαζόμενο “Pfizer Gate” πέταξε στον κάδο ανακύκλωσης της Ιστορίας.
Όχι.
Φανταστείτε το εξής σκηνικό – γιατί η πραγματικότητα το έχει ήδη ξεπεράσει:
Ένα πολιτικό πρόσωπο υψηλού προφίλ συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να διαπράττει ένα φρικτό έγκλημα.
Ας πούμε, εν ψυχρώ δολοφονία.
Υπάρχουν μάρτυρες, βίντεο, αποτυπώματα, το όπλο του εγκλήματος καπνίζει ακόμα στο χέρι του.
Η τύχη του δράστη εξαρτάται αποκλειστικά από το ποιος θα τον καταγγείλει πρώτος. Αν η καταγγελία προέλθει από τους “καλούς”, από το “δημοκρατικό στρατόπεδο”, τότε υπάρχει μια ελπίδα – όχι βέβαια εγγυημένη – για κάποια μορφή δικαιοσύνης.
Αν όμως η καταγγελία ξεκινήσει από την ακροδεξιά, τότε ξεχνάμε το έγκλημα, τα στοιχεία, τη δικαιοσύνη.
Το πραγματικό έγκλημα καθίσταται δευτερεύον.
Το πρωταρχικό “έγκλημα” είναι πλέον το θράσος των ακροδεξιών που τόλμησαν να τολμήσουν.
Αυτή ακριβώς είναι η γελοιοτραγική υπερπραγματικότητα που ζούμε μετά την ψηφοφορία για την πρόταση μομφής.
Το ζήτημα δεν είναι πλέον αν η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έκανε μυστικές, αντιδιαφανείς και πιθανώς παράνομες διαπραγματεύσεις με την Pfizer για δισεκατομμυρίων ευρώ συμβόλαια εμβολίων.
Το ζήτημα είναι ποιος το θίγει και με ποια πολιτική ταμπέλα.
Και επειδή το θίγουν βουλευτές που η “προοδευτική” πλειοψηφία έχει κατατάξει στο καλάθι της “ακροδεξιάς”, τότε αυτόματα η υπόθεση καθίσταται τοξική.
Άξια αγνόησης. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τη θυσία κάθε ίχνους ηθικής στην πυρά του πολιτικού φανατισμού.
Η ειρωνεία είναι πικρή και βυθίζεται στο χωρίς πάτο γελοίο.
Τα ίδια κόμματα και πολιτικοί που φώναζαν για “διαφάνεια”, “δημοκρατία”, “υπεράσπιση θεσμών” κατά τη διάρκεια της πανδημίας, που καταδίκαζαν κάθε αμφισβήτηση των μέτρων ως “ψεκασμό” ή “συνωμοσιολογία”, τώρα κλείνουν απροκάλυπτα τα μάτια στην απόλυτη ασυδοσία.
Γιατί;
Επειδή η αντίθεση προέρχεται από το “λάθος” στρατόπεδο.
Είναι πολιτική σχιζοφρένεια.
Καταλαβαίνει κανείς το μήνυμα;
Ότι τα ηθικά πιστεύω είναι προς ενοικίαση, υποκείμενα σε κομματική αδειοδότηση;
Η υπόθεση Pfizer Gate δεν ήταν ένα απλό διαχειριστικό σφάλμα.
Η Λάιεν, αγνοώντας όλους τους θεσμικούς παράγοντες, διεξήγαγε προσωπικές διαπραγματεύσεις με τον CEO της Pfizer.
Υπερτιμολόγηση;
Παράλογες ρήτρες;
Ασυλίες για παρενέργειες;
Η άρνηση της διαφάνειας αποτελεί από μόνη της ποινικά και ηθικά επιλήψιμη πράξη.
Σε μια πολιτισμένη δημοκρατία, αυτή η στάση θα οδηγούσε στην πολιτική εξαφάνιση του προσώπου.
Στην Ε.Ε. του 2025, οδηγεί σε επανεκλογή.
Μην πιστεύετε τους δήθεν ουδέτερους δικαιολογητές.
Το “δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία” είναι μια πρόφαση τόσο διάφανη όσο και προσβλητική.
Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ελέγχου (ECA) και το Δικαστήριο Ελεγκτών έχουν ήδη εγείρει σοβαρότατα ζητήματα.
Το γεγονός ότι η Λάιεν απέφυγε να καταθέσει ενώπιον της επιτροπής, δηλώνοντας επιλεκτική αμνησία, είναι πρόκληση.
Σε μια Ευρώπη με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αυτό θα οδηγούσε σε ομοφωνία για αποπομπή.
Το “προοδευτικό τόξο” τελικά αποδεικνύεται ο πιο επικίνδυνος φορέας λαικισμού. Όχι επειδή φωνάζει, αλλά επειδή σιωπά επιλεκτικά.
Υιοθετεί την πιο ανέντιμη τακτική: δεν απαντά στα επιχειρήματα, δαιμονοποιεί τους συνομιλητές.
Κι έτσι γεννάει ακριβώς αυτό που υποτίθεται πως πολεμά: δυσπιστία, κυνισμό, θεωρίες συνωμοσίας, κοινωνική πόλωση.
Αν η αλήθεια εξαρτάται από την πολιτική προέλευση, τότε δεν υπάρχει αλήθεια. Μόνο αφήγημα. Και σ’ αυτό το αφήγημα, η Ε.Ε. θυσιάζει τη νομιμότητα στο βωμό της γραμμής.
Η καταψήφιση της μομφής δεν ήταν τεχνική ή νομική πράξη.
Ήταν μια τελετουργική θυσία της δημοκρατικής αρχής στο βωμό του φανατισμού. Ήταν η επίσημη κήρυξη ότι οι κανόνες ισχύουν μόνο για τους αντιπάλους.
Το Pfizer Gate δεν ήταν απλώς ένα σκάνδαλο.
Ήταν καθρέφτης.
Και στον καθρέφτη αυτόν είδαμε ένα σύστημα που δεν μπορεί να τιμωρήσει ούτε τη δική του διαφθορά.
Γιατί η ατιμωρησία δεν είναι η εξαίρεση.
Είναι το θεμέλιο.
Και όσο παραμένουμε σιωπηλοί, συνενοχικοί ή φοβισμένοι, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτό το γελοιογράφημα δημοκρατίας, όπου η αλήθεια λογοκρίνεται και η πολιτική εντιμότητα είναι αόρατο είδος υπό εξαφάνιση.
Κι όταν όλα τα υπόλοιπα αποτύχουν, υπάρχει και μια τελευταία εναλλακτική:
ΠΑΤΑ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ, ΚΙΜ, ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΠΙΛΑ.
