Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Μετά το «αποτύχαμε» που χρησιμοποίησε ο Κ. Μητσοτάκης, η γραμμή που πλασάρουν τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου για το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ότι «η κυβέρνηση έχασε τη μάχη», εν είδει μιας (υποκριτικής) ομολογίας που έχει στόχο την άμβλυνση των αντιδράσεων και τίποτε άλλο. Είναι τμήμα ενός επικοινωνιακού χειρισμού, ο οποίος όμως καταρρέει κι αυτός παταγωδώς…
Η κυβερνητική προπαγάνδα επιχείρησε αρχικά να εστιάσει σχεδόν αποκλειστικά στο σκέλος του προστίμου και να υποβαθμίσει την απάτη αυτή καθαυτή. Το αλαλούμ που ακολούθησε με τις αντιφατικές δηλώσεις των διάφορων υπουργών για τα 415 εκατ. ευρώ, που ίσως ξεπεράσουν και το ένα δισ., είναι γνωστό. Και δεν έχει μείνει πλέον καμιά αμφιβολία ότι το μάρμαρο θα το πληρώσουμε όλοι εμείς…
Η δεύτερη προσπάθεια της κυβέρνησης ήταν να εμφανίσει το σκάνδαλο ως μια διαχρονική γραφειοκρατική παθογένεια που κατέληξε στο πρόστιμο-μαμούθ και καλείται τώρα να σηκώσει ως βάρος η χώρα. Όμως και αυτό το αφήγημα περί «διαχρονικότητας» κλονίζεται από τις συνεχείς αποκαλύψεις συγκεκριμένων στοιχείων και ντοκουμέντων για απάτες που έγιναν επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης, από το 2019, με την εμπλοκή δικών της στελεχών…
Ο ορυμαγδός των σχετικών αποκαλύψεων αδυνατίζει και τη μεθόδευση της «γαλάζιας» ηγεσίας να εμφανιστεί ως άτυχος κληρονόμος του προβλήματος που απλώς δεν κατάφερε να λύσει και όχι ως δράστης και συνεργός…
Η προσπάθεια αποπροσωποποίησης των ευθυνών για αυτή τη «διαχρονική παθογένεια» είναι το έτερο σκέλος της κυβερνητικής στρατηγικής. Ταυτόχρονα επιχειρείται η διάχυση των ευθυνών αυτών, ως «μεταπολιτευτικός λογαριασμός», σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και με τη λογική ότι «όλοι τα ίδια κάνουν», ποιο συμπέρασμα επιδιώκεται να εξαχθεί; Αν όλοι είναι ένοχοι, τότε κανείς δεν είναι αποκλειστικά ένοχος…
Όμως και αυτό γυρίζει μπούμερανγκ. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς γνώσεις επικοινωνιολόγου για να καταλάβει ότι μια τέτοια τοξικότητα, αντί να απαλλάσσει την κυβέρνηση, ενισχύει τις πιο απεχθείς τάσεις της κοινής γνώμης για το σύνολο της πολιτικής τάξης και διαβρώνει περισσότερο την εμπιστοσύνη στους ίδιους τους θεσμούς.
Συμπράττοντας ενεργά σε αυτήν τη διάβρωση, η κυβέρνηση ομολογεί ότι ενώ ανήλθε στην εξουσία με μια πλατφόρμα μεταρρυθμίσεων και αποτελεσματικότητας, ύστερα από έξι ολόκληρα χρόνια απέτυχε και μετατράπηκε σε μέρος του προβλήματος που είχε δεσμευτεί ότι θα λύσει…
Επιπλέον το αφήγημα περί ενός «αδύναμου κράτους» και «ελαττωματικού συστήματος» καταρρίπτεται από τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη δράση ενός εξαιρετικά οργανωμένου συστήματος απάτης, με συγκεκριμένους μηχανισμούς, συνεργούς και τακτικές εκφοβισμού…
Ακόμη και οι «πρωτοβουλίες», όπως η υπαγωγή στην ΑΑΔΕ, ανακοινώθηκαν ως απάντηση στο έλλειμμα αποφασιστικότητας και έγκαιρης εφαρμογής μεταρρυθμίσεων. Το πλήγμα στην ηθική ακεραιότητα αποδεικνύεται συντριπτικό…
Με δεδομένα όλα αυτά, το πρωθυπουργικό «αποτύχαμε» πήγε να φανεί δολίως ως ένδειξη ταπεινότητας. Οι εξελίξεις το ερμηνεύουν ως παραδοχή ενοχής ή τουλάχιστον εγκληματικής ανικανότητας…
