Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Η Ελλάδα, με εγγυητή την εθνική ταυτότητα ως ενοποιητική συνείδηση, ιδρύθηκε ως έθνος-κράτος με σκοπό την εθνική αυτοδιάθεση, τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατική αντιπροσώπευση. Μετά το 1974, πρώτος ο «εθνάρχης» άρχισε να μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε διαχειριστική οντότητα ευρωπαϊκών και παγκόσμιων εντολών, σε διανομέα επιδομάτων, προγραμμάτων και «δράσεων», και -κυρίως- σε «γραφείο» εξωτερικών συμφερόντων με εθνική σφραγίδα, όπου η λαϊκή κυριαρχία επί του ελληνικού χώρου διακόπτεται επειδή μετατρέπεται σε πολυεθνικό.
Με τον Σημίτη το έθνος-κράτος αποελληνοποιείται και μετατρέπεται σε ΜΚΟποιημένη κρατική οντότητα, από την οποία πλουτίζουν αποκλειστικά οι πολιτικοί. Σε αυτήν τη μεταπρατική πραγματικότητα συνυπάρχουν Έλληνες συνταξιούχοι των 600 ευρώ -χωρίς υπερβολή, μερικοί γευματίζουν μία φορά κάθε δύο ημέρες- μαζί με τους απρόσκλητους καμηλοκαβαλάρηδες. Οι τελευταίοι σιτίζονται με τρία γεύματα την ημέρα και τέσσερις φορές την εβδομάδα γεύονται φιλετάκι, σαφράν, σαλάτα εποχής και μία ή δύο φορές ψαράκι.
Συνεπώς, το κράτος του Μητσοτάκη δεν υπηρετεί τον ελληνικό λαό, αλλά τους εισβολείς, δοθέντος ότι κυρίως αυτός μετέτρεψε το ελληνικό κράτος σε κρατική ΜΚΟ, όπου οι γαλάζιες ακρίδες ως «συντονιστές έργων» «διαχειρίζονται» εθνικά και ευρωπαϊκά χρήματα. Στον πολιτικό του λόγο έχει ενσωματώσει τη μη κατανοητή ορολογία, όπως «βιωσιμότητα», «συμπερίληψη», «βέλτιστες πρακτικές» και εκατοντάδες άλλους νεωτερικούς «μπακαλιάρους».
Μετά το 1981 ολόκληρες γενιές πολιτικών και τεχνοκρατών εκπαιδεύονται όχι ως ηγέτες, αλλά ως project managersκλοπής ευρωπαϊκών χρημάτων.Οι πολιτικοί και τα κυκλώματά τους πλουτίζουν από προμήθειες έργων, που υλοποιούνται με ευρωπαϊκά κονδύλια, ΜΚΟ, «Κέντρα Αριστείας», συμβουλευτικές εταιρίες που στήνονται ως παρα-διοικητικοί μηχανισμοί, προγράμματα ΕΣΠΑ, πράσινης μετάβασης, ψηφιακού μετασχηματισμού, κ.λπ.
Εδώ το ζητούμενο δεν είναι η ανάγκη, αλλά η απορρόφηση. Μέσω της πολιτικής διαμεσολάβησης εξυπηρετούνται ιδιωτικά συμφέροντα, ξένες επενδύσεις, real estate και η Χρυσή Βίζα. Το κράτος έχει μετατραπεί σε μηχανισμό διανομήςεπιδομάτων και προσωπικού πλουτισμού. Σημίτης, Τσίπρας και Μητσοτάκης επέβαλαν τη νέα ιδεολογική αφήγηση, που εναρμονιζόμενη με υπερεθνικά σχήματα, προβάλλει την Ελλάδα όχι ως έθνος με Ιστορία, αλλά ως γεωγραφικό χώρο για projects, επενδύσεις και κοινωνικά πειράματα, τον Έλληνα όχι ως κληρονόμο πολιτισμού, αλλά ως υπάλληλο διεθνιστικής αποστολής και φορολογούμενο για να σιτίζει λαθρομετανάστες. Την Ιστορία ως βάρος ή «τοξική μνήμη», όχι ως εφαλτήριο συνέχειας.
Η συλλογική εθνική ταυτότητα εξαϋλώθηκε και αντικαταστάθηκε από διαχειριστικά προφίλ «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», «συμπεριληπτικότητας», «πρόσβασης σε υπηρεσίες», «ανθεκτικότητας». Η Ελλάδα παραμένει μόνο στο όνομα ελληνική. Οι υποδομές της ανήκουν σε ξένους, λιμάνια, ΔΕΗ, αεροδρόμια, ενέργεια. Η γη μεταβιβάζεται σε επενδυτικά funds. Η εργασία εξαρτάται από διεθνείς πλατφόρμες και σχέσεις δουλείας. Με κίνητρο την αποελληνοποίηση, η λαθρομετανάστευση χρηματοδοτείται με κρατικά χρήματα. Οι πολιτικοί λειτουργούν ως μεσάζοντες μεταβίβασης κυριαρχίας, με αντάλλαγμα τετραετείς θητείες και ρόλους πλουτισμού.Η παραδοσιακή Αριστερά άλλαξε πολιτική. Αντί να μάχεται υπέρ της εργατικής τάξης,υιοθέτησε ταυτότητες, φυλή, φύλο, σεξουαλικότητα. Την κοινωνική συνοχή την πούλησε στο Ισλάμ. Συμμάχησε με τις μεγάλες τεχνοκρατικές και οικονομικές ελίτ, καθώς οι τελευταίες επιδιώκουν κατακερματισμένες κοινωνίες, χωρίς ενιαία ταυτότητα, προσφέροντας -με το αζημίωτο- ιδεολογική νομιμοποίηση σε αυτήν τη μετάλλαξη.
Δεν είναι όμως όλοι οι Έλληνες αριστεροί, «Κουλίστας» και υποταγμένοι σκλάβοι. Εκεί έξω υπάρχει ακόμη ένας υπόγειος κόσμος που θυμάται, που σκέφτεται, που αγωνίζεται να μη γίνει αριθμός. Αγωνίζεται να αναστήσει τη γλώσσα, να μεταδώσει τις ελληνικές αξίες στα παιδιά του, να προφυλάξει την Ιστορία από τη λήθη, να καλλιεργήσει το κρυφό σχολειό της μνήμης. Αν η συνείδηση είναι το πεδίο της μάχης, τότε η σκέψη είναι το όπλο. Ας μη χαρίσουμε το μέλλον στους μηχανισμούς της Αριστεράς και του Μητσοτάκη. Ας μη γίνουμε εικόνες δίχως πρόσωπο. Ας αναμετρηθούμε, έστω και μόνοι μας, με το σκοτάδι. Μόνο ό,τι φωτίζεται από μέσα δεν καίγεται.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
