Μην τα βάζεις με κάποιον που έχει περάσει τα πενήντα. Σοβαρά.
Δεν είναι απλώς άλλη γενιά είναι επιζώντες.
Σκληροί σαν μπαγιάτικο ψωμί, γρήγοροι σαν την παντόφλα της γιαγιάς,
εκείνης που πετούσε με ακρίβεια λέιζερ.
Στα 5 τους καταλάβαιναν τη διάθεση της μάνας από τον ήχο του καπακιού στην κατσαρόλα.
Στα 7 είχαν τα κλειδιά του σπιτιού και οδηγίες:
«Έχει φαγητό στο ψυγείο. Ζέστανέ το, αλλά πρόσεχε να μην τα χύσεις όλα.»
Στα 9 μαγείρευαν μακαρονάδα για τα αδέλφια.
Στα 10 ήξεραν να κλείνουν το νερό και να ξεφεύγουν από τον σκύλο του γείτονα με κουβά στο κεφάλι.
Ήταν όλη μέρα έξω, χωρίς κινητό,
με πρόγραμμα: κρυφτό, χωράφι, ποδήλατο, επιστροφή με το σκοτάδι.
Τα γόνατά τους, γεμάτα πληγές και σημάδια χάρτης περιπέτειας.
Κι όμως, επέζησαν.
Οι γρατζουνιές γιατρεύονταν με σάλιο ή ένα φύλλο πλατανόφυλλο.
Και όταν γκρίνιαζαν, η απάντηση ήταν:
«Αν δεν έχει αίμα, δεν είναι τίποτα.»
Έτρωγαν ψωμί με ζάχαρη ή με λάδι.
Έπιναν από το λάστιχο του κήπου
ανοσία που σήμερα θα γινόταν μελέτη.
Αν είχαν αλλεργίες, κανείς δεν ασχολούνταν.
Ξέρουν πώς να βγάλουν λεκέδες από χόρτα, σάλτσα, μελάνι ή σκουριά.
Γιατί δεν έβγαινες έξω όπως κι όπως, ούτε για παιχνίδι.
Έχουν ζήσει πράγματα που μοιάζουν προϊστορικά:
– Ραδιόφωνο με κουμπί,
– Τηλεόραση ασπρόμαυρη,
– Πικάπ και δίσκοι βινυλίου,
– Κασετόφωνο, walkman, CD…
Και τώρα ακούν χιλιάδες τραγούδια από το κινητό,
αλλά νοσταλγούν τον ήχο της κασέτας που “έπαιρνε μπρος” με ένα στυλό.
Με το δίπλωμα οδήγησης στα χέρια, διέσχιζαν την Ελλάδα με Fiat 127:
χωρίς κλιματιστικό, χωρίς GPS, χωρίς ξενοδοχεία.
Μόνο με χάρτη της Shell και ένα τοστ τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο.
Έφταναν πάντα.
Χωρίς Google Translate. Με χαμόγελο και λίγες λέξεις σε ντοπιολαλιά.
Είναι η τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς ίντερνετ,
χωρίς powerbank,
χωρίς άγχος μπαταρίας 2%.
Θυμούνται το τηλέφωνο με το καντράν στον διάδρομο,
τα τετράδια συνταγών με χειρόγραφα,
και τα γενέθλια σημειωμένα στον τοίχο της κουζίνας.
Ξέρουν να φτιάχνουν τα πάντα με σελοτέιπ, παραμάνα ή μανταλάκι.
Είχαν 1 κανάλι στην TV (μετά 2), και δεν βαριούνταν ποτέ.
Ξεφύλλιζαν τον τηλεφωνικό κατάλογο όχι τις ειδοποιήσεις.
Και μια αναπάντητη σήμαινε μόνο: «Σε σκέφτηκα.»
Είναι διαφορετικοί.
Έχουν συναισθηματικό αμίαντο,
αντισώματα από τον δρόμο, το κρύο και το λίγο ζάχαρο.
Αντανακλαστικά… νίντζα του παλιού κόσμου.
Μην υποτιμάς έναν 50άρη ή έναν 60άρη.
Έχει δει περισσότερα απ’ όσα έχεις ανεβάσει στο cloud.
Και στην τσέπη του, υπάρχει πάντα μια καραμέλα μέντα,
«για ώρα ανάγκης».
Επέζησε από παιδική ηλικία χωρίς παιδικό κάθισμα, κράνος ή αντηλιακό.
Από σχολείο χωρίς υπολογιστή, χωρίς πίνακα αφής.
Από νιότη χωρίς social, χωρίς φίλτρα, χωρίς selfie.
Δεν ψάχνει απαντήσεις στο Google. Εμπιστεύεται το ένστικτό του.
Και έχει περισσότερες αναμνήσεις απ’ ό,τι εσύ έχεις φωτογραφίες.
Και ξέρεις τι άλλο;
Έχουν ζήσει:
Παπαδόπουλο,
Καραμανλή,
Παπανδρέου,
Σημίτη,
Τσίπρα,
Μητσοτάκη…
…και έχουν επιβιώσει.
