Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η τραγωδία των Τεμπών σε πρώτη φάση, το σκάνδαλο με τα εικονικά βοσκοτόπια και τις αγροτικές επιδοτήσεις από τον ΟΠΕΚΕΠΕ στη συνέχεια, το φιάσκο της Βεγγάζης με την εκδίωξη Πλεύρη και των υπολοίπων από τον Χαφτάρ, και η μαζική εισβολή παράνομων μεταναστών στην Κρήτη τώρα. Αυτοί είναι οι τρεις τελευταίοι εφιάλτες για τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος απεγνωσμένα ελπίζει ότι το ένα καυτό μέτωπο θα τον «γλιτώσει» από το άλλο. Αλλά εις μάτην…
Πριν από μερικές εβδομάδες, τα νέα στοιχεία για την επιχειρούμενη συγκάλυψη του εγκλήματος με τους 57 νεκρούς είχαν στριμώξει άγρια την κυβέρνηση, που, καθώς βρέθηκε στα δημοσκοπικά «τάρταρα», έβλεπε ως μάννα εξ ουρανού οτιδήποτε θα μπορούσε να αλλάξει την ατζέντα…
Στην απόγνωσή της, θεώρησε ακόμα και την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ πιο διαχειρίσιμη, πιστεύοντας ότι με τη γνωστή τακτική της διάχυσης των ευθυνών προς κάθε πλευρά και σε διαχρονική βάση θα καταφέρει να τη βγάλει καθαρή. Ήδη κύλησαν τόσες ημέρες, όμως, και ο όλος χειρισμός αποδείχθηκε ολέθριος, γυρίζοντας μπούμερανγκ…
Αναζητώντας κι από αυτό το μέτωπο διέξοδο, «πιάστηκε» από το στραπάτσο της Λιβύης, επιχειρώντας έναν άρον άρον αντιπερισπασμό με τις ανακοινώσεις του κ. Μητσοτάκη για την αναστολή εξέτασης των αιτήσεων ασύλου και την κράτηση των παράνομων μεταναστών. Μόνο που κι αυτό έρχεται πολύ καθυστερημένα, είναι αμφίβολο εάν αντιμετωπίζει δραστικά το πρόβλημα στη ρίζα του και είναι περισσότερο μια αμυντική κίνηση, μέσω της οποίας ομολογούνται οι ευθύνες για την έως τώρα διόγκωση του φαινομένου…
Όσο κι αν καταφεύγει σε επικοινωνιακά τερτίπια, των οποίων άλλωστε η χρησιμότητα οριοθετείται, η κυβέρνηση πηγαίνει από αποτυχία σε αποτυχία, σε όλα τα μέτωπα, τόσο τα εσωτερικά όσο και στα εξωτερικά. Αποτυχία που καταγράφεται πλέον καθαρά και συνολικά, ασχέτως των επιδόσεων της αντιπολίτευσης…
Ο κ. Μητσοτάκης είναι καταδικασμένος να βαδίζει πλέον σε ναρκοπέδιο. Κι αυτά που έχει μπροστά του είναι τα ίδια με εκείνα που (νομίζει ότι) έχει αφήσει πίσω του…
Κι αν στην εξωτερική πολιτική η μια ταπεινωτική υποχώρηση διαδέχεται την άλλη, ντροπιάζοντας τη διεθνή εικόνα και πλήττοντας τη διεθνή θέση της χώρας, εντός των συνόρων δεν είναι μόνο η ακρίβεια που -σπάζοντας το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο- εξαντλεί τις αντοχές και δυναμιτίζει τις ανοχές της κοινωνίας. Η κατάσταση στην Υγεία, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στη δημόσια ασφάλεια και την εγκληματικότητα αφήνει όλο και πιο βαθύ αρνητικό αποτύπωμα, χωρίς καμιά προοπτική βελτίωσης…
Ο ζόφος στον δημόσιο βίο, στο μεταξύ, μεγαλώνει διαρκώς. Τα σκάνδαλα; Δεν έχουν σταματημό. Και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ετοιμάζει νέες βόμβες. Το ήθος και ύφος της εξουσίας του επιτελικού κράτους; Κάθε μέρα και χειρότερο. Η μεταχείριση στους θεσμούς; Επαίσχυντη…
Με το «γαλάζιο» ηθικό στο ναδίρ, οι πνιγμένοι του Μαξίμου πάνε τώρα να πιαστούν από τα μαλλιά τους. Αν θα τους έχουν απομείνει μέχρι τη ΔΕΘ…
