Του Σπυρίδωνα Τσάλλα
Το ζήτημα της αντικατάστασης της αστυνομικής ταυτότητας και άλλων μέσων ταυτοποίησης με τον Προσωπικό Αριθμό (ΠΑ) αποτελεί χαρακτηριστικό ζήτημα πόλωσης ανάμεσα σε εκείνους που αυτοχαρακτηρίζονται ως υποστηρικτές της «Δημοκρατικής Παράταξης»—κομμάτων με διεθνιστική ατζέντα και αντινατιβιστική ρητορική—και σε εκείνους που τοποθετούνται στην «Πολιτειακή Παράταξη», η οποία πρεσβεύει την εθνική κυριαρχία και την ατομική ελευθερία.
Όλα τα κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης στήριξαν αδιαμαρτύρητα τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, θεωρώντας ότι «το καλό του συνόλου» υπερέχει της ατομικής βούλησης. Σήμερα, χωρίς καμία αυτοκριτική, τα ίδια κόμματα προωθούν τον ΠΑ ως απόλυτα αναγκαίο, αποδεικνύοντας ότι για εκείνα ο περιορισμός των ατομικών δικαιωμάτων είναι αποδεκτός, αρκεί να εξυπηρετεί μια «ανωτέρα πολιτική σκοπιμότητα». Η επανάληψη αυτού του σφάλματος έχει ως σκοπό να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος.
Σε αυτή τη συγκυρία, θα μπορούσε να προταθεί μία ενδιάμεση λύση: η υποχρεωτικότητα του ΠΑ για όλα τα μέλη και τους υποστηρικτές των κομμάτων που προωθούν διεθνιστικές θέσεις, βρίσκονται ενάντια στον εθνικισμό και δηλώνουν ευθαρσώς την ταύτισή τους με τη Δημοκρατική Παράταξη. Τα κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης έχουν ήδη εμβαθύνει σε πολιτικές που μειώνουν σταδιακά τα εθνικά σύνορα—μεταναστευτική πολιτική, υπερεθνικές δεσμεύσεις, υπερφορολόγηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που δεν ελέγχεται από τους ίδιους, κ.ο.κ. Ο ΠΑ θα λειτουργήσει ως ακόμα ένα εργαλείο που ενισχύει την αδιαφανή συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων και τον άμεσο έλεγχο των πολιτών. Εφόσον το ιδεολογικό τους πρόγραμμα στοχεύει στην ενοποίηση σε επίπεδο ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου κράτους, η καθολική επιβολή του ΠΑ στους δικούς τους υποστηρικτές δεν παράγει πολιτικό σκεπτικισμό· αντίθετα, εξασφαλίζει ότι τα πιο «προοδευτικά» στοιχεία της κοινωνίας θα επιδείξουν μεγαλύτερη υπακοή σε ένα σύστημα πανταχού παρόντος ελέγχου.
Αντίθετα, σε όσους εντάσσονται στη λεγόμενη Πολιτειακή Παράταξη—εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα στη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας και της ατομικής ελευθερίας—ο ΠΑ θα πρέπει να είναι απολύτως προαιρετικός. Γιατί; Σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη με μακρόχρονη παράδοση ελευθεριών, η αντίσταση στην κεντρικοποίηση των προσωπικών δεδομένων είναι ζωτική για τη δημοκρατία. Επιπλέον, εφόσον η Πολιτειακή Παράταξη θέλει το κράτος να υπηρετεί τον πολίτη και όχι να τον ελέγχει, η ελεύθερη επιλογή ή μη του ΠΑ αποτελεί κεντρικό εργαλείο που καθορίζει την πορεία των σχέσεων Πολίτη–Κράτους· με ένα πλήρως προαιρετικό σύστημα, ο πολίτης έχει δικαίωμα και την πρακτική δυνατότητα να διαφυλάξει την ψηφιακή του αυτονομία.
Καταλήγοντας, η πρόταση για υποχρεωτικότητα του ΠΑ στους υποστηρικτές διεθνιστικών κομμάτων και προαιρετικότητα στους θιασώτες της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μόνο μια πολιτική τοποθέτηση· είναι και μια ευκαιρία να εκτεθεί η απόσταση ανάμεσα σε αυτά που το ίδιο το πολιτικό σύστημα κηρύττει και σε αυτά που πράττει. Σε ένα υγιές δημοκρατικό περιβάλλον, η υποχρεωτικότητα θα έπρεπε να επιβάλλεται μόνο όταν υπάρχει πραγματική συναίνεση και πλήρης διαφάνεια. Αντίθετα, η δηλωμένη εμμονή της Δημοκρατικής Παράταξης για καθολικό ΠΑ δεν σέβεται τις θεμελιώδεις ελευθερίες που οφείλει να σέβεται κάθε δημοκρατικό κράτος.
Αν λάβουμε, επιπροσθέτως, υπόψιν μας, ότι η εγγύηση της ακεραιότητας και της ορθής χρήσης των προσωπικών δεδομένων παρέχεται από την κυβέρνηση που έκανε τις παράνομες υποκλοπές από αλλοδαπά συμφέροντα το πιο σύντομο ανέκδοτο στη μεταπολίτευση, είναι σαφές ότι το σύνολο των υγιών δυνάμεων του τόπου επιβάλλεται να σταθεί στα πόδια του αναγνωρίζοντας το προφανές: ότι η Δημοκρατική Παράταξη προωθεί την υποχρεωτικότητα του ΠΑ ως εργαλείο για να καταστήσει το Σύνταγμα ανενεργό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Δημοκρατική Παράταξη των ΗΠΑ προσπάθησε, μέσω της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος από εργαλειοποιημένες μεταναστευτικές ροές, να καταργήσει το Σύνταγμα των ΗΠΑ, εγκαθιδρύοντας καθεστώς.
