Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι παγκόσμιος και μας αφορά. Δεν υποχρεούμεθα, ωστόσο, να σπεύσουμε να εμπλακούμε
Του Παναγιώτη Λιάκου
Αυτό που γίνεται στις μέρες μας είναι παγκόσμιος πόλεμος. Ουδείς το μολογάει, αλλά είναι προφανές. Μόνο οι εθελοτυφλούντες ψελλίζουν ότι είναι «τοπικού χαρακτήρα» οι αναμετρήσεις. Παγκόσμιος ο πόλεμος που μαίνεται, αλλά δεν έχει κλιμακωθεί (ακόμη) στο σημείο για να εμπλακούν επισήμως και οι Κινέζοι και ν’ ανοίξουν σε διάφορες χώρες τα σιλό για ν’ αρχίσουν να φεύγουν τα πυραυλάκια με τις πυρηνικές κεφαλές.
Αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο δεν τον ελέγχουμε. Δεν τον αρχίσαμε, δεν θα τον τελειώσουμε. Μπορούμε, όμως, να επηρεάσουμε σημαντικά πόσο θα επηρεάσει τη χώρα μας. Για να συνειδητοποιήσουμε τη στάση που θα κρατήσουμε, ας προσπαθήσουμε να αντλήσουμε διδάγματα από την Ιστορία, έχοντας πάντοτε στον νου μας μόνο ένα πράγμα: Το αποτέλεσμα της εμπλοκής μας στις αναμετρήσεις.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Η μανία του χρηματιζόμενου από τους ξένους Ελευθερίου Βενιζέλου να μας εμπλέξει στην ανθρωποσφαγή και να κάνει την Ελλάδα οικόπεδο της Αντάντ και τους Έλληνες άμισθους υπηρέτες των Αγγλογάλλων είχε ως αποτέλεσμα να δεχθούμε το μεγαλύτερο πλήγμα που έχει δεχτεί ποτέ ο Ελληνισμός και το οποίο μπορεί, πιθανότατα, να αποβεί μοιραίο για το έθνος μας. Κοντολογίς, υπήρξε πρωθυπουργός που μας ενέπλεξε στην υπόθεση και βγήκαμε ζημιωμένοι.
Η Ελλάδα πήρε μέρος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όταν ο Μεταξάς δέχτηκε τελεσίγραφο στις 3 το βράδυ από τον Ιταλό πρεσβευτή να παραδώσει γην και ύδωρ, δεν είχε άλλη επιλογή από το να αρνηθεί να υποταχθεί. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της συμμετοχής μας σ’ αυτόν τον πόλεμο; Κάποια εδαφικά κέρδη (Δωδεκάνησα) και τρομακτικές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, εκμηδένιση της οικονομίας και ολοσχερής καταστροφή των υποδομών. Και ύστερα, το μίσος που αναπτυσσόταν την περίοδο της Κατοχής και ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός των υπερδυνάμεων κακοφόρμισαν κι έγιναν εμφύλιος σπαραγμός.
Με λίγα λόγια, καλό είναι να μην μπλέκουμε σε πολέμους. Κι όταν αποφασίσουμε να το κάνουμε, να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Να μην παθιαζόμαστε με ξένες σημαίες και υποθέσεις.
Και να θυμόμαστε πάντοτε ότι, όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια.
