Της Μαρίας Δεναξά
Ο Νετανιάχου, ο Τραμπ, ο Μακρόν, η Ούρσουλα, ο Πούτιν… όλοι τους ανεξαιρέτως θέτουν διαρκώς σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανεξέλεγκτη ανάγκη τους για εξουσία και κυριαρχία.
Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ακόμη πως, με όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο μας, οδεύουμε προς περισσότερη ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία.
Πίσω από τα δυτικά αφηγήματα, που για δεκαετίες κοίμιζαν τις κοινωνίες μας, τελικά αποδεικνύεται πως κρύβονται η παραφροσύνη και η επικράτηση του ισχυρού. Η απόδειξη βρίσκεται άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια μας, όσο κι αν κάποιοι θέλησαν να πιστέψουν, καλή τη πίστει, πως ο πλανητάρχης ήταν διαφορετικός από τους προκατόχους του.
Η ιστορία, άλλωστε, μιλά από μόνη της: Το 1964, το επεισόδιο στον Κόλπο του Τόνκιν χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον για την κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ. Ωστόσο, το περιστατικό ήταν εν μέρει διαστρεβλωμένο και οδήγησε σε έναν πόλεμο 8 ετών, με τεράστιο κόστος για τις ΗΠΑ και το Βιετνάμ.
Πολύ αργότερα, το 1989, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ισχυρίστηκε ότι ο Μανουέλ Νοριέγκα ήταν απειλή για την ελευθερία και συνδεόταν με τη διακίνηση ναρκωτικών. Ο Νοριέγκα, όμως, ήταν παλιός συνεργάτης της CIA και η επέμβαση σχετιζόταν περισσότερο με τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά και την επίδειξη ισχύος.
Το 1991 ο ίδιος πρόεδρος, με αφορμή την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, βασίστηκε, μεταξύ άλλων, στη μαρτυρία της «Ναγίρα», μιας Κουβεϊτιανής που ισχυρίστηκε ψευδώς ότι Ιρακινοί στρατιώτες σκότωναν μωρά σε θερμοκοιτίδες. Η «Ναγίρα» ήταν κόρη του Κουβεϊτιανού πρέσβη στις ΗΠΑ και είχε εκπαιδευτεί από Αμερικανούς στην τέχνη της προπαγάνδας.
Το 2003 οι ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους του νεότερου είπαν ψέματα στον ΟΗΕ για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, καθώς και για υποτιθέμενους δεσμούς του Σαντάμ Χουσεΐν με την Αλ Κάιντα. Δεν βρέθηκαν ποτέ χημικά όπλα και η σύνδεση με την Αλ Κάιντα ήταν ανυπόστατη. Ο πόλεμος αυτός θεωρείται σήμερα στρατηγικό λάθος τεράστιας κλίμακας.
Ψέματα ή επιμελώς «στολισμένες» αναλήθειες ειπώθηκαν για την επέμβαση και τη δολοφονία του Καντάφι στη Λιβύη επί Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και για την αμερικανική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας από το 2011 μέχρι σήμερα, επί προεδρίας Ομπάμα, Μπάιντεν και Τραμπ.
Το σκηνικό, λοιπόν, επαναλαμβάνεται με τον νεοεκλεγέντα Τραμπ, άλλο ένα «γεράκι» μεταμφιεσμένο σε περιστέρι της ειρήνης, ο οποίος αγνόησε επιδεικτικά το Κογκρέσο, τη Γερουσία, το ίδιο το Πεντάγωνο, καθώς και τη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» και το διεθνές δίκαιο, για να επιτεθεί σε μια κυρίαρχη χώρα. Ανεξάρτητα από το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ιράν, ο Τραμπ προχώρησε στην επίθεση στο όνομα της «πρόληψης» της ολοκλήρωσης του πυρηνικού του προγράμματος του Ιράν και της υποστήριξης του Ισραήλ.
Με αυτή τη συμπεριφορά, ωστόσο, οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους έστειλαν για άλλη μια φορά στον κόσμο ένα σαφές μήνυμα: το μόνο που μετράει είναι ο νόμος της ζούγκλας.
Το μήνυμα αυτό ακούστηκε ξεκάθαρα σε όλο τον πλανήτη, ιδίως στην Κίνα. Κι αν η επίθεση δεν ήταν ένας ανορθόδοξος τρόπος αποκλιμάκωσης της έντασης, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, τότε είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει τον κόσμο μας σε μια θανατηφόρα στρατιωτική κλιμάκωση.
Μετά τα γεγονότα της Κυριακής είναι ηθικά αδύνατο να καταδικάσει κάποιος τη Ρωσία του Πούτιν για την «ειδική επιχείρηση» στην Ουκρανία. Όπως θα είναι εξίσου αδύνατο αύριο για τους δυτικούς ηγέτες -συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ- να επικρίνουν την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ, εάν αποφασίσει να εισβάλει στην Ταϊβάν.
Επιπλέον, οι επιχειρήσεις του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη Γάζα έως το Ιράν, είναι βέβαιο πως τροφοδοτούν το μίσος και την αποφασιστικότητα των πιο επικίνδυνων τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες, με τα ίδια επιχειρήματα, θα δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους.
Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου που έχουν χτίσει ο Νετανιάχου, ο Τραμπ, ο Μακρόν, η Ούρσουλα, ο Πούτιν… όλοι τους ανεξαιρέτως, θέτοντας διαρκώς σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, όπως έγραψα στην αρχή. Ο κόσμος τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας κόσμος βαρβάρων!
