Του Κώστα Πρώιμου
Ωραία που’ ναι η ζωή. Να κοιμάσαι με χάπια, να ξυπνάς με χάπια και να δουλεύεις με χάπια. Μη νομίζετε ότι αναφερόμαστε σε ψυχοτρόπες ουσίες που η επιστήμη του marketing έχει βαφτίσει ως ηρεμιστικά, αναλγητικά κλπ. μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσει την εμπορία τους και να καταλήγουν απενοχοποιημένα στον εγκέφαλο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ακριβώς για αυτές γράφουμε.
Χάπια για τη διαύγεια, χάπια για το σεξ, χάπια για το φαγητό, χάπια, χάπια, χάπια. Πώς να μην κυριαρχήσει μια ηλίθια πολιτική συμμορία με τον Μητσοτάκη μπροστινό όταν ζουν τόσοι χαπακωμένοι ανάμεσά μας; Δεν μας σώζει τίποτα, ας το καταπιούμε και ας το χωνέψουμε μια ώρα αρχύτερα και καλύτερα. Έπειτα, είναι και τα χάπια της προπαγάνδας.
Μια δόση Πορτοσάλτε το πρωί, μια δόση από τα μεσημεριανά τηλεκατιναριά και λίγα ml Πρετεντέρη το βράδυ, σαν το παλιό scotch ένα πράμα και καθάρισες! Μπροστά σου βλέπεις ευημερία, κατοστάρικα στο πάτωμα σαν τα φύλλα του φθινοπώρου και κυρίως ανάπτυξη, πολλή ανάπτυξη να φάνε και οι κότες! Έχουμε υπερβολικά πλεονάσματα τα οποία οφείλονται στην αγρία αφαίμαξη των φορολογούμενων φουκαράδων; Ανάπτυξη! Κονομάνε τα άντερα τους οι μεγαλοτραπεζίτες εκμεταλλευόμενοι τα «μαύρα» και τις επιπτώσεις της ανακύκλωσης χρέους; Ανάπτυξη! Θησαυρίζουν εκατό οικογένειες από την ανισοκατανομή των επιχειρηματικών ευκαιριών και των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων; Ανάπτυξη! Κυκλοφορεί ο κάθε γιδοβοσκός με ολοκαίνουργια πόρσε με πινακίδες ΟΠΕΚΕΠΕ; Ανάπτυξη! Έχουν πλέον τον πλήρη έλεγχο του κράτους και των πολιτειακών θεσμών και εμάς κλεισμένους σαν τα ποντίκια σε ένα ξύλινο ερμητικά κλειστό κουτί τα οποία περιμένουν το τέλος τους.
Σου φεύγει ο κώλος στη δουλειά και γυρίζεις στο σπίτι για να τα ακούσεις από τη δύστυχη γυναίκα σου, επειδή πάλι δεν περισσεύει μία να πληρωθούν τα στοιχειώδη. Σιγά, διαβάζεις για τα λεφτά που δίνουν για τον δεκαεννιάχρονο Κωστούλα (35 εκ.) ο οποίος by the way έχει παίξει μπάλα στον πρώτο Ολυμπιακό έξι μήνες το πολύ. Εσύ δουλεύεις σαν τον μαλάκα τριάντα χρόνια, σου έχουν περικόψει κατά 30 φεύγα τοις εκατό τον μισθό τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και απόψε για χιλιοστή φορά δεν έχεις στην τσέπη σου να πας να πιείς ούτε ένα τσίπουρο στο καφενείο της φτωχογειτονιάς αλλά… ακόμη απορείς και θαυμάζεις. Αναρωτιέσαι στον καθρέπτη του μπάνιου όταν κανείς δεν σε βλέπει τι έχεις κάνει λάθος στη ζωή σου… Ε, ρε και να είχες γίνει Κωστούλας, ή πρωθυπουργός σαν τον Μητσοτάκη! Ναι, καλά, ξεκίνα με το να πάψεις να ψηφίζεις αρχιλαμόγια και βλέπουμε. Εξάλλου Κωστούλας με ταλέντο και λίγη τύχη μπορεί να γίνει ο καθένας, Μητσοτάκης όμως, (δυστυχώς για εμάς) γεννιέσαι…
