Από τον Lemmy
Η αντίδραση της Ντόρας στο άρθρο Σαμαρά είναι ενδεικτική του πανικού που κατέλαβε το Μαξίμου, αλλά και εν γένει την οικογένεια Μητσοτάκη: όλοι θυμούνται τα κατορθώματα του Αντώνη το 1993 και προσπαθούν να τα ξορκίσουν.
Η Ντόρα υπενθυμίζει την ηλικία του. Τον παρουσιάζει ως μεγάλο. Πολύ αγενές, φτηνό και άκομψο. Δείγμα εκνευρισμού. Ξεχνάει επίσης και τον χαρακτήρα του Σαμαρά, ο οποίος δεν είναι και ο ανέμελος τύπος που θα αδιαφορήσει και θα αφήσει αναπάντητη τη διαγραφή του. Και φυσικά βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία. Αν όχι τώρα, πότε;
Γιατί τώρα; Διότι εάν δεν το κάνει τώρα, εάν αφήσει τον Κυριάκο να ελέγξει το πολιτικό παιχνίδι και να ξαναγίνει πρωθυπουργός ή το λιγότερο να βάλει κάποιον δικό του στο πόστο του, τον Χατζηδάκη δηλαδή, τότε το πουλάκι θα έχει πετάξει οριστικά και η ΝΔ θα γίνει και με τη βούλα ένα μητσοτακικό κόμμα. Καραμανλικοί και σαμαρικοί θα έχουν εξοβελιστεί οριστικά.
Οπότε, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Τώρα που η κυβέρνηση παραπαίει, που έχει προκληθεί η μέγιστη ανασφάλεια στους βουλευτές και στα στελέχη της, που κορυφαίοι υπουργοί της σέρνονται στα δικαστήρια και που ο λαός δεν έχει στην κυριολεξία να φάει.
Μην ακούτε τις δημοσκοπήσεις. Αυτές είναι τόσο αναξιόπιστες, όσο και στις ευρωεκλογές, που έπεσαν 5 μονάδες έξω. Έδιναν στη ΝΔ την παραμονή 33% και πήρε 28. Τώρα που δίνουν 30, έχει 25 και κάτω.
Αλλά δεν φτάνει αυτό. Με το κόμμα Σαμαρά τι γίνεται; Με τις πιο ευχάριστες για τον Κυριάκο προβλέψεις, ένα κόμμα Σαμαρά θα αρπάξει από τη ΝΔ τουλάχιστον 5%, ενώ η εν γένει δεξαμενή του είναι η βαθιά δεξιά -Λύση, Φωνή, Νίκη, Σπαρτιάτες κλπ- που υπολογίζεται πέριξ του 30.
Οπότε, βαίνομεν προς τη δεύτερη θέση ολοταχώς που λένε. Εάν ο Σαμαράς εμφανίσει κόμμα τον Σεπτέμβριο, όπως γράφει το Βήμα, τότε όλη η παρούσα δύναμη του Κυριάκου θα πάει περίπατο, όλοι οι βουλευτές του θα τρομάξουν και θα κάνουν το κρίσιμο ερώτημα: με ποιον εκλέγομαι;
Όσοι είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπουν τη λαιμητόμο θα στραφούν προς τον Σαμαρά, ως σανίδα σωτηρίας. Και η ΚΟ της ΝΔ θα μοιάζει τότε με καράβι που έχει πάρει κλίση προς τον βυθό και η επιφάνεια της θάλασσας έχει γεμίσει με ποντίκια που κολυμπάνε για να σωθούν.
Ο Σαμαράς δεν ενεργεί φυσικά μόνος του. Έχει και στήριξη. Από ποιους; Ας πούμε από το περιβάλλον Τραμπ, για να το θέσουμε κάπως κομψά. Εφόσον ο πλανητάρχης αρνείται μέχρι στιγμής να δει τον Έλληνα πρωθυπουργό, αυτό σημαίνει συνήθως μήνυμα αλλαγής πρωθυπουργού. Έτσι γίνεται πάντα στα προτεκτοράτα, όπως είναι η Ελλάδα. Περιμένει ο άνθρωπος έναν άλλον, με τον οποίον να συνεννοείται καλύτερα.
Αλλά δεν είναι μόνον ο Τραμπ. Είναι και κάποιοι Έλληνες ολιγάρχες, που ελέγχουν απολύτως τις πολιτικές εξελίξεις και δεν επιθυμούν, για δικούς τους λόγους, τη συνέχιση ενός καθεστώτος παντοδυναμίας μιας πολιτικής οικογένειας. Και θέλουν το παιχνίδι να ανοίξει. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν γνωρίζω. Αλλά βλέπω καθαρά πως υπάρχουν.
Και είναι τέλος και ο ίδιος ο λαός. Που, όπως φαίνεται, έχει βαρεθεί, για να μην πω κάτι βαρύτερο, να βλέπει κάθε μέρα στις ειδήσεις τον Κυριάκο και την παρέα του. Δεν αρέσουν πια. Δεν τους θέλει ο κόσμος.
Και έτσι, Σαμαράς και Καραμανλής έχουν τη μοναδική ευκαιρία αυτή τη στιγμή να ξεμπερδέψουν οριστικά με τον Κυριάκο και την αντιπαθητική παρέα του.
Με ποιον τρόπο; Θα τον βρουν.
