Του Δημήτρη Καπράνου
Για σκέψου! Κόπηκε το ρεύμα για έξι ώρες και διαλύθηκε η Ισπανία! Φαντάζεστε πόσοι υπολογιστές «κάηκαν», πόσα κείμενα χάθηκαν, πόσα ρεπορτάζ πρέπει να ξαναγραφούν; Πόσες Τράπεζες διέκοψαν την δυνατότητα να δώσουν χρήματα από τα ΑΤΜ, πόσοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κάνουν συναλλαγές; Όλα πλέον εξαρτώνται από την «πρίζα». Έτσι και δεν δουλεύει η «παροχή», πάπαλα τα πάντα!
Δηλαδή αν πέσει κάποια μέρα (από παντού μπορεί να προέλθει κάτι τέτοιο) ένας «ιός» και μολύνει τα κεντρικά συστήματα των υπολογιστών πάμε χαμένοι; Αλήθεια, τί είπε η «Τεχνητή Νοημοσύνη» όταν έπεσε ο «γενικός»;
Παλαιότερα, όταν καιγόταν η ασφάλεια ή «έπεφτε το ρεύμα», ανάβαμε κεριά ή λάμπες πετρελαίου και μαγειρεύαμε, ανάβαμε το «καμινέτο» με το οινόπνευμα και ψήναμε καφέ, βράζαμε το γάλα στο «Πετρογκάζ» και, φυσικά, διαβάζαμε και γράφαμε υπό το φως των κεριών, όταν δεν άναβαν τα «κηρία» της κυρίας λάμπας! Τώρα, πανικός!…
Πήρα το πρωί το μετρό από τον Πειραιά για τους Αμπελόκηπους. Στον Κορυδαλλό, ο συρμός ήταν ήδη «σαρδελοκούτι». Παστωμένοι οι επιβάτες. Εμένα, όμως, το μάτι μου είχε πέσει σε μια κοπέλα, η οποία, όρθια και με το ένα χέρι στην χειρολαβή, είχε στηρίξει στην «πλάτη» ενός καθίσματος (χωρίς να ενοχλεί τον καθήμενο) ένα βιβλίο και διάβαζε! Η μοναδική, μέσα στο τραίνο, που διάβαζε! Και, για να γυρίσει σελίδα, άφηνε για λίγο την χειρολαβή και έκανε μια γρήγορη κίνηση με το δάχτυλό της. Γύρισα γύρω και κοίταξα τους καθημένους. Εννέα στους δέκα, επεξεργάζονταν το τηλέφωνό τους. Η διπλανή μου κυρία διάβαζε μηνύματα, ο νεαρός απέναντί μου έπαιζε παιγνίδια, όπως και ο φίλος του, που καθόταν δίπλα του. Φυσικά, ούτε που σκέφθηκαν -νέα παιδιά- να σηκωθούν και να προσφέρουν θέση σε κάποιον μεγαλύτερο. Κολλημένα τα μάτια στην μικροσκοπική οθόνη και «βζζζζ», «βζζζζζ» οι ήχοι από το παιγνίδι!
Η κοπέλα, όμως, επέμενε να διαβάζει και να γυρίζει τις σελίδες, χωρίς κίνδυνο να χάσει την ισορροπία της, αφού ήταν στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο κυρίες, οι οποίες είχαν μπει στον σταθμό του Αιγάλεω!
Είναι βέβαιο ότι δεν επαρκούν οι συρμοί και ότι χρειαζόμαστε κι άλλους. Ας μιλήσει η κυβέρνηση με τους Έλληνες εφοπλιστές που παραγγέλλουν πλοία στην Κορέα, να μεσολαβήσουν στις μεγάλες κορεατικές εταιρείες και να μας κάνουν καλή τιμή στους συρμούς ή-αν θέλουν- ας δωρίσουν μερικούς στο ελληνικό δημόσιο, αν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα κονδύλια! Αν υπάρχουν, ας τους συζητήσουμε, για ένα καλό «σκόντο».
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο «μπλακ άουτ» της Ιβηρικής. «Κυβερνοεπίθεση», ήταν η πρώτη εντύπωση. Αλλά ποιός να την έκανε; «Ο Πούτιν!» θα είπαν οι ρωσσοφοβικοί. «Οι εξωγήινοι» θα είπαν οι πιο «προχωρημένοι», που κάθε τόσο βλέπουν κι από ένα «Ούφο» στο μπαλκόνι τους.
Αν και, μεταξύ μας, φαντάζεστε τίποτε περίεργες μορφές, να σκάνε στα γέλια – κάπου μακρυά, στο διάστημα, παίζοντας το δικό τους τηλε-παιγνίδι, που θα λέγεται «Μπλακ άουτ στους κατοίκους της γης;» Δηλαδή εμείς πώς παίζαμε «πακ-μαν» και πανηγυρίζαμε όταν «τρώγαμε» τα ανθρωπόμορφα κεφαλάκια;
Όπως και να έχει το πράγμα, το «μπλακ άουτ» στην Ιβηρική, έστειλε ένα μήνυμα.
Όπως και η κοπέλα, που επέμενε να διαβάζει βιβλίο και όχι να παίζει με το «κινητό»…
