Ακόμα και το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα. Το πρώτο βήμα για το ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη είναι η πίστη
Του Παναγιώτη Λιάκου
Κάθε 29η Μαΐου είναι μια υπενθύμιση του δυσπρόσιτου ύψους στο οποίο έφτασε ο Ελληνισμός. Η υπερχιλιετής ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γράφτηκε στα ελληνικά και έκλεισε μ’ έναν επικό τρόπο, αντάξιο του Γένους μας και ενδεικτικό της διαχρονίας της νοοτροπίας, του ήθους και της αυταπάρνησης των προγόνων μας, που πάντοτε θα φυλάττουν Θερμοπύλες, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι οι Μήδοι θα διαβούν.
Ο θάνατος του τελευταίου αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ’ Δραγάση Παλαιολόγου, εγγυήθηκε την ιστορική, γεωπολιτική και -πάνω απ’ όλα- συναισθηματική επιταγή, που πέρασε στα χέρια των επομένων γενεών. Δεν συνθηκολόγησε. Προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να ενώσει τους χριστιανούς Ανατολής και Δύσης σ’ έναν αληθινά ιερό αγώνα για την υπεράσπιση του ανθρώπινου πολιτισμού από τον βόρβορο των κατωτέρων ενστίκτων και εξελικτικών βαθμίδων, που συμβόλιζαν οι ληστρικές συμμορίες του Μωάμεθ Β’. Ο Παλαιολόγος πολέμησε κόντρα στα βάρβαρα ασιατική στίφη των Τούρκων, γνωρίζοντας ποια θα είναι η κατάληξή του. Το έκανε για τον Χριστό, τον λαό, το έθνος των Ελλήνων, την Ιστορία αλλά και για το μέλλον. Αν έσκυβε το κεφάλι, αν υπέγραφε ατιμωτικές συνθήκες με τους Τούρκους, που θα του έδιναν προνόμια και πλούτη, θα νομιμοποιούσε -έστω και έμμεσα- την κατοχή των εδαφών μας. «Τα στερνά κρίνουν τα πρώτα» αποφαίνεται, ορθότατα, η λαϊκή ψυχή.
Η Πόλη είναι ακόμα εκεί. Δεν μετακινήθηκε από τη θέση της. Εμείς μετατοπιστήκαμε από το υπαρκτικό μας κέντρο και λησμονήσαμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τον κόσμο. Εμείς παρασυρθήκαμε από τις φευγαλέες μόδες και συσχηματιστήκαμε με τον αιώνα τούτο, τον απατηλό. Αντί για το αιώνιο, επιλέξαμε το εφήμερο και ιδού πού φτάσαμε. Είναι υποχρέωσή μας να ξανασημαδέψουμε ψηλά, να κυνηγήσουμε το «αδύνατο», να χαράξουμε ρότα για τον πραγματικό προορισμό μας.
Ακόμα και το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα. Το πρώτο βήμα για το ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη είναι η πίστη. Να πιστέψουμε στον Θεό και στην αποστολή μας. Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Κι αυτή η πίστη μας να γίνει επιμονή, υπομονή και ενέργεια, που θα καταβάλλεται επί σειρά ετών. Για να επιβιώσουμε ως έθνος πρέπει να κάνουμε επί δεκαετίες μόνο το σωστό. Η θεία βούληση, η ομόνοια μεταξύ μας, η επιμονή, η υπομονή κι η αδιάκοπη εργασία θα φέρουν αποτελέσματα, που σήμερα φαντάζουν με όνειρα θερινής νυκτός.
Και του χρόνου στην Πόλη!
