Του Δημήτρη Χ. Παξινού
Είμαστε στην εποχή της τεράστιας τεχνολογικής εξέλιξης αλλά και της εξίσου τεράστιας κρίσης αξιών. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις πληθαίνουν, τα ανθρώπινα δικαιώματα υποχωρούν τραγικά, η δημοκρατία αμφισβητείται και μαζί της όλοι οι υπερεθνικοί οργανισμοί τείνουν να καταστούν ανίσχυροι. Ο νόμος του ισχυροτέρου κυριαρχεί. Αίμα και δάκρυα. Ζωώδη ένστικτα κατισχύουν.
Μια ανθρώπινη ζούγκλα. Η ηθική σχεδόν απουσιάζει απ’ την πολιτική. Είναι δυσεύρετη.
Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Δεν γίνεται αλλιώς. Η ηθική είναι ο γνώμων. Η ύψιστη αρετή. Η κατευθυντήρια δύναμη για αλλαγή σε βάθος χρόνου και χώρου. Μέσα από την παιδεία. Ο Ρήγας, ο διδάσκαλος του γένους μας, πίστευε ότι θεμέλιο της δημοκρατίας είναι οι συνειδητοί κι υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι αποκαλύπτουν το δημοκρατικό τους ήθος και τον πατριωτισμό τους με το ενδιαφέρον τους για τα κοινά. Ο πολιτικός ουμανισμός του Ρήγα, που πίστευε ακόμη ότι στην ελληνική δημοκρατία θα πρέπει να τιμώνται οι πολίτες που έχουν πραότητα, ανδρεία, συμπάθεια και αλληλεγγύη, αρετές που η κλασική αρχαιότητα πρόβαλε κατεξοχήν, πρέπει να είναι οι κατευθυντήριες γραμμές κάθε ηγέτη. Κάθε πολίτη κατέχοντος πολιτικό ή κοινωνικό θώκο. Δεν υπάρχει, πλέον, καιρός για χάσιμο.
Η αρχαία γραμματεία, ο σχεδόν ξεχασμένος κλασικός ελληνισμός με τις υπερχρονικές και υπεριστορικές αξίες του, δίνει το μέτρο του ανθρώπου, συμπληρωμένου από τον κανόνα της χριστιανικής αγάπης. Η ηθική και η πολιτική ελευθερία, η παγκόσμια δικαιοσύνη, η ισονομία και το κράτος δικαίου, η ουσία της αρετής, πρέπει να γίνουν οι διαρκείς αναζητήσεις όλων όσοι επιδιώκουν μια αναγέννηση, μια αλλαγή πορείας προς το καλύτερο. Για έναν δικαιότερο και καλύτερο κόσμο.
Η αρετή ως πόθος και βεβαίωση ελευθερίας είναι μια νίκη, είναι η ίδια η ευτυχία, γιατί όταν θριαμβεύει ο ηθικός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη από άλλη αμοιβή, κατά τον λαμπρό παιδαγωγό μας Ευάγγελο Παπανούτσο. Είναι η εποχή, εξάλλου, του τέλους των ιδεολογιών, που οδήγησαν και οδηγούν σε κοινωνικοπολιτικά αδιέξοδα, θέτοντας στο περιθώριο τον άνθρωπο. Η εποχή στην οποία προβάλλει ως επιτακτική η ανάγκη στροφής του πνεύματος προς αυτόν, με σκοπό την εξύψωση, την παίδευση, τη μόρφωση, την αναγνώριση της αξίας και της βαθύτερης ουσίας του.
Αυτή πρέπει να είναι η αποστολή κάθε υγιούς και πνευματικού ανθρώπου: Να αναδείξει μια νέα ιδεολογία, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης.
Είναι καιρός στην κλίμακα αξιών ο άνθρωπος να κάνει την υπέρβαση και να περάσει στη βαθμίδα πολίτης και στη συνέχεια ως ταγός να αφυπνίσει κοιμισμένες ή σε υπνηλία τελούσες συνειδήσεις. Να υψώσει κραυγή αγωνίας, συναγείροντας τους πολίτες για όσα ποιοτικά αγαθά σοφίας και ειρηνικής συνύπαρξης διακυβεύονται.
Η «κλεψύδρα» το δείχνει επιτακτικά. Η μόλυνση όμως του νοητικού τα θαμπώνει όλα. Κι όμως, υπάρχει ελπίδα για έναν νέο πολιτισμό. Δεν είναι ουτοπία. Αποτελεί την ουσία της ανθρώπινης παρουσίας με αξιοπρέπεια.
