Του Χρήστου Μπολώση
Εδώ έχουμε μια κλασική επιβεβαίωση της ρήσης «ούτε στο σινεμά δεν γίνονται αυτά». Και ο μεν Κοσμάς Σκούταρης (Διον. Παπαγιαννόπουλος), μόλις είδε να μπατάρει το «πλοίο» του Γκόρτσου, μεταπήδησε εγκαίρως σε αυτό του Νίκου Μαντά (Αν. Μπάρκουλης), στο «Τζένη, Τζένη», και έσωσε την παρτίδα. Ο δικός μας όμως, όπως λίαν τεκμηριωμένα αναλύει ο κ. Κοττάκης, έμεινε με τη… σωστή πλευρά της ιστορίας.
Θυμίζει τη μικρή Μαρία που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της. Εν προκειμένω, βέβαια, αυτός που δεν την παίζει δεν είναι ακριβώς φίλος του, διότι ο δικός μας φρόντισε με πολύ μεγάλη επιμέλεια να μην τον κάνει φίλο, αλλά να γλυκοκοιτάζει την Κάμαλα. Αυτό είναι το ένα.
Το άλλο είναι ότι έκανε το ίδιο λάθος που έκανε και ο μέντοράς του, ο Ελ. Βενιζέλος, το 1919. Στην Ουκρανία για χατίρι των «συμμάχων» τότε και σπάσιμο τα μούτρα μας και να σου και ο Λένιν να χρυσώνει σε αντίποινα τον Κεμάλ στη Μικρά Ασία. Στην Ουκρανία για χατίρι των «ετέρων» μας και τώρα και να στη μπάντα να βλέπουμε από μακριά τον Τραμπ, αλλά να έχουν τον αχόρταγο Ζελένσκι που όλο ζητάει.
Εμ, δεν βλέπει ελληνικές ταινίες ο δικός μας;
