Του Ανδρέα Καψαμπέλη
«Κοινή γαρ η τύχη» για Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν το τελευταίο διάστημα όλες οι μετρήσεις. Καθόλου τυχαίο δεν είναι όμως ότι, εκτός από τα ποσοστά τους, που υποχωρούν, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση και οι ηγεσίες τους…
Αυτά τα τρία κόμματα εξουσίας τα συνδέει και κάτι άλλο, πιο συγκεκριμένο: απαρτίζουν το μνημονιακό τόξο. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παρατεταμένη περιπέτεια που ζει ο τόπος έχει την αφετηρία της στο 2010. Από τότε μέχρι σήμερα, τα κόμματα αυτά, με διάφορες παραλλαγές και συνεργασίες, αντί να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, τη βύθισαν ακόμα πιο πολύ σε αυτήν. Και όχι μόνο στο οικονομικό, αλλά και σε όλα άλλα τα επίπεδα – πολιτικό, θεσμικό, κοινωνικό και αξιακό…
Στρουθοκαμηλίζοντας, λοιπόν, αυτά τα μνημονιακά κόμματα για πολύ καιρό προσποιούνταν ότι δεν τρέχει τίποτε και ότι τα πρώτα «μηνύματα», ακόμα και από τις «πειραγμένες» δημοσκοπήσεις, δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα…
Στη Ν.Δ., παρά τη σφαλιάρα των ευρωεκλογών και όσα έλεγαν αμέσως μετά, δεν πήραν τελικά κανένα μήνυμα και συνέχισαν να πορεύονται με την αλαζονεία του 41%. Στον ΣΥΡΙΖΑ νόμισαν ότι αρκούσε να ξεφορτωθούν τον Κασσελάκη για να πάρουν τα πάνω τους. Αποδείχθηκε μεγάλος μύθος. Και στο ΠΑΣΟΚ καβάλησαν το καλάμι με τα πρόσκαιρα «εικοσάρια», που φούσκωσαν τα μυαλά της ηγεσίας, με τα γνωστά συνεπακόλουθα…
Τώρα έχει φτάσει η ώρα του λογαριασμού και για τους τρεις. Ας ρίξουν μια ματιά στο τελευταίο ενδιαφέρον βαρόμετρο της Public Issue, μπας και καταλάβουν τι (τους) συμβαίνει: περισσότεροι από τους μισούς πολίτες (53%) θεωρούν ότι τα τρία αυτά κόμματα εξουσίας, αν και κατηγορούνται συνεχώς μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι «όλα τα ίδια». Μόνο το 32% εκλαμβάνει ως υπαρκτές τις διαφωνίες και οι υπόλοιποι αδιαφορούν. Η δε συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων απαντά ότι και τα τρία κόμματα είναι «σε λάθος κατεύθυνση».
Οι τρεις ηγεσίες, υπό το κράτος πανικού, αναζητούν κάθε είδους τερτίπι για να ανακάμψουν, τουλάχιστον δημοσκοπικά, αλλά δίχως αποτέλεσμα. Η πραγματικότητα στο μεταξύ «φωνάζει», αλλά αρνούνται να την ακούσουν και να τη δουν. Αντιθέτως, κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο, και έτσι η πτωτική πορεία τους συνεχίζεται.
«Κοινή γαρ η τύχη» πλέον για τους Κυριάκο Μητσοτάκη, Νίκο Ανδρουλάκη και Σωκράτη Φάμελλο. Και οι τρεις χρεώνονται καθημερινά όλο και πιο πολύ την πτώχευση που απειλεί τα «μαγαζιά» τους. Γι’ αυτό και η αναταραχή απλώνεται οριζόντια στο εσωτερικό τους, χωρίς όμως να αίρεται το αδιέξοδο κανενός…
Νομοτελειακά, το πρόβλημα των κομμάτων εξουσίας μετατρέπεται σε πρόβλημα ηγεσίας και για τα τρία. Κι αν αυτό δεν λυθεί έγκαιρα, το πολιτικό κενό θα καλυφθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όπως συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή…
