Του Στάθη Σταυρόπουλου
Ήμουνα νιος και γέρασα με τους «κοπρίτες» του Δημοσίου.
Την «ιστορία» ξεκίνησε -ποιος άλλος- η Εξουσία. Περίπου την εποχή του Σημίτη. Τότε άρχισε το «διαίρει και βασίλευε» ,αυτό που ονομάστηκε «κοινωνικός αυτοματισμός».
Τότε οι εργαζόμενοι χωρίσθηκαν από την εξουσία σε δημόσιους και ιδιωτικούς, σαν να επρόκειτο για διαφορετικές «φυλές» (άγριες και κατώτερες και οι δύο) με συμφέροντα συγκρουόμενα μεταξύ τους -δυο κ΄όσμοι χωριστοί.
Και δηλητηριάσθηκαν πολλά μυαλά. Για πολλά χρόνια. Παρά τον τεκμηριωμένο αντίλογο σε αυτόν τον διαχωρισμό των εργαζομένων που αδυνατίζει και τους δύο (και τους ιδιωτικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους), αυτός ο καθορισμός έχει γίνει καθοριστικός για την χειραγώγηση και των μεν και των δε από την εξουσία. Και ευρέως αποδεκτός από το κοινό.
Έτσι λοιπόν ο δημόσιος υπάλληλος στα μάτια πολλών είναι ένας «κοπρίτης».
«Κοπρίτης» ο γιατρός και ο νοσηλευτής που σου σώζει τη ζωή στα χειμαζόμενα νοσοκομεία;
«Κοπρίτης» ο εκπαιδευτικός;
Και ο στρατιωτικός; Και ο πυροσβέστης; Και ο οδοκοθαριστής; Και ο αστρονόμος; Όλοι «κοπρίτες»;
Βεβαίως και υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Που μπορούν (με σχετική άνεση) να σε οδηγήσουν σε εγκεφαλικό. Όμως τέτοιοι τύποι υπάρχουν παντού! Και παντού στον κόσμο! Μόνον όμως στη χώρα μας ανθεί αυτό το ανάθεμα εναντίον ενός συνόλου εργαζομένων, λες και αυτοί κάνουν τους πλειστηριασμούς, ή τα κομομάνε από την ακρίβεια στην αγορά.
Αυτονόητα όλα αυτά, θα μου πείτε (ενδεχομένως, δεν είμαι και πολύ βέβαιος) -πλην όμως , ήμουνα νιος και γέρασα με τη βοή της κοινωνίας να αποκαλεί «κοπρίτες» τους δημόσιους υπαλλήλους.
Πήγα λοιπόν να αποκαλέσω κι εγώ «κοπρίτη» τον γιατρό που μου έσωσε τη ζωή, για να τον ευχαριστήσω βεβαίως , αλλά την τελευταία στιγμή κρατήθηκα. Μπορώ να τον βρίσω αργότερα στις παρέες και τα κοινωνικά δίκτυα, σαν καλός νεοφιλελεύθερος ή σαν πραγματικός «κοπρίτης»….
