Κάθε 250.000 χρόνια περίπου, το μαγνητικό πεδίο της Γης αντιστρέφεται, αλλάζοντας κατεύθυνση. Πρακτικά ο Βοράς γίνεται Νότος και ο Νότος, Βοράς. Τα στοιχεία που δείχνουν την γεωμαγνητική αναστροφή, έχουν χαραχθεί στον πυθμένα της θάλασσας με μορφή σαν «ρίγες ζέβρας».
Αυτές οι γιγαντιαίες λωρίδες, εμφανίζονται δίπλα σε υποβρύχιες οροσειρές, γνωστές ως μεσοωκεάνιες κορυφογραμμές. Αυτές θα τις βρούμε κατά μήκους του πυθμένα της θάλασσας, όπου συναντώνται οι τεκτονικές πλάκες. Σε αυτά τα σημεία, λιωμένο πέτρωμα από τον κάτω φλοιό της Γης, ανεβαίνει και γεμίζει το κενό μεταξύ των πλακών, όσο αυτές απομακρύνονται. Εν τέλει, ψύχεται και στερεοποιείται, δημιουργώντας έναν νέο ωκεάνιο φλοιό στο σημείο, σε μια διαδικασία γνωστή και ως εξάπλωση στον πυθμένα της θάλασσας.
Κάθε φορά που οι γεωμαγνητικοί πόλοι της Γης αναστρέφονται – που σημαίνει ότι ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος αλλάζουν θέσεις – ο μαγνητίτης εγκαθίσταται προς την αντίθετη κατεύθυνση, σύμφωνα με το Ωκεανογραφικό Ίδρυμα Woods Hole.
Μετά από πολλές ανατροπές με την εξάπλωση του πυθμένα της θάλασσας να ακολουθεί, έχει δημιουργηθεί ένα εναλλασσόμενο μοτίβο σαν ρίγες ζέβρας, τον πυθμένα της θάλασσας. Μια λωρίδα αποτυπώνεται όταν το μαγνητικό πεδίο της Γης βρίσκεται στην «κανονική» κατεύθυνση που βλέπουμε σήμερα, ενώ μια άλλη αντιπροσωπεύει κομμάτια του βυθού που στερεοποιήθηκαν όταν το πεδίο ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτές οι ρίγες δεν είναι καθαρά ορατές με γυμνό μάτι, αλλά απαιτούν επιστημονικό εξοπλισμό που μετρά τον μαγνητισμό. Στην πραγματικότητα , αυτές οι λωρίδες έχουν βοηθήσει την θεωρία της τεκτονική πλακών, να αποκτήσει ευρεία αποδοχή. Αυτή η ριζοσπαστική ιδέα προτάθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 20ού αιώνα και απέκτησε ιδιαίτερη φήμη τη δεκαετία των 60s, μετά από δεκαετίες έρευνας και εύρεσης νεών στοιχείων από τις μελέτες των σεισμών, όπως επίσης και μέσω της χαρτογράφησης των βυθών του ωκεανού.
Εκείνη την εποχή οι επιστήμονας έσυραν μαγνητικούς αισθητήρες στον πυθμένα των ωκεανών, όπου αποκάλυψαν τα εντυπωσιακά μοτίβα στις μαγνητικές ιδιότητες των πετρωμάτων, στο πάτο των ωκεανών. Αυτά τα μοτίβα, έδειχναν τις χρονικές περιόδους αντιστροφής των μαγνητικών πόλων, που είχαν ήδη παρατηρηθεί σε πετρώματα στην ξηρά.
Οι μαγνητικές λωρίδες, είναι παράλληλες εκ φύσεων, με τις κορυφογραμμές του ωκεανού, δημιουργώντας έτσι ένα συμμετρικό σχέδιο και στις δύο πλευρές τους. Αυτό το μοτίβο θα μπορούσε να εξηγηθεί μόνο από την δημιουργία νέου πυθμένα στις κορυφογραμμές, καθώς οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνται. Έτσι, οι ρίγες ζέβρας, όπως τις αποκαλούν, αποτελούν ισχυρή ένδειξη των γεωμαγνητικών αντιστροφών. Μελετώντας τις ρίγες, οι επιστήμονες μπορούν όχι μόνο να χρονολογήσουν τμήματα του θαλάσσιου πυθμένα αλλά και να υπολογίσουν τον ρυθμό με τον οποίο εξαπλώνεται.
αντιστροφή του γεωμαγνητικού πεδίου συμβαίνει στη Γη κάθε 200.000 έως 300.000 χρόνια κατά μέσο όρο, ωστόσο το τελευταίο ρεκόρ συνολικής αντιστροφής ήταν (πιθανώς) περίπου 780.100 χρόνια. Αυτό θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι ο πλανήτης μας έχει καθυστερήσει για μια άλλη ανατροπή του πόλου, αν και ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι μια επικείμενη ανατροπή δεν είναι πιθανή σύντομα.
Πηγή: Techmaniacs
