Του Strange Attractor
Η δημοκρατία δεν είναι για όλους, πώς να το κάνουμε;
Και αναφέρομαι στη σημερινή δυτικού τύπου δημοκρατία, διότι αν πάμε στην αρχαία Αθήνα, που όλοι μας την καμαρώνουμε, θα δούμε ότι η τότε δημοκρατία δεν είχε σχέση με τη σημερινή μιας και ψηφίζανε μόνο 30 ετών και άνω άνδρες, μόνο πολίτες, μόνο με περιουσία, κ.ο.κ.
Πώς λέμε σήμερα; Καμία σχέση…
Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με πολυπληθείς λαούς, π.χ. Ρωσία, Ινδία, Τουρκία, κλπ, ή λαούς χωρίς καμιά δημοκρατική «προϋπηρεσία» (βλ. Αφρική, Μ. Ανατολή, κ.ά.), τότε το «όραμα» της δημοκρατίας γίνεται κενό γράμμα. Μια ουτοπία που καταλήγει σε δυστοπία.
Δυστυχώς όμως, οι σημερινοί «αυτοκράτορες», π.χ. ΗΠΑ, θέλοντας να ελέγξουν, και να βάλουν χέρι στους φυσικούς πόρους τέτοιων χωρών, ευαγγελίζονται τη δήθεν δημοκρατικοποίησή τους, υποσχόμενοι παπάδες, και καταλήγοντας στη «μπαχαλοποίησή» τους… χώρες που επί στυγνών δικτατορικών καθεστώτων λειτουργούσαν, ή έστω ζούσαν μια «κανονικότητα», και μετά τον «εκδημοκρατισμό» τους ζουν μέσα στο χάος.
Θυμόσαστε την άλλοτε σταθερή Λιβύη; Το Ιράκ; Την Τυνησία; Τη Συρία;
Όλες αυτές οι χώρες υπέφεραν κάτω από τη μπότα αυστηρών δικτατόρων, αλλά λειτουργούσαν. Σήμερα, και μετά τον εκδημοκρατισμό τους από τη σοφή Δύση, αυτό που ζουν είναι η αναρχία, ο εμφύλιος σπαραγμός, και ο καθημερινός τρόμος.
Στη Συρία για παράδειγμα, που έρχεται ως συνέχεια της καταστροφικής «αραβικής άνοιξης», δια της οποίας διαλύθηκαν άλλοτε λειτουργούσες χώρες και ο Ομπάμα πήρε το Νόμπελ Ειρήνης(!), τι βλέπουμε;
Ότι μπορεί ο Άσαντ να ήταν ένας αυταρχικός και δεσποτικός δικτάτορας, όμως η ανατροπή του, μετά από χρόνια εμφύλιου πολέμου, τι έφερε; Τη δημοκρατία; Μπα… Έφερε ένα ακόμη πιο απάνθρωπο ισλαμικό καθεστώς, με τελευταίο επίτευγμά του τη σφαγή Χριστιανών και άλλων μειονοτήτων σε συστηματική πλέον βάση.
Κάτι ανάλογο είδαμε στο παρελθόν και στο Ιράκ, όπου η Αμερική ανέλαβε να εκδιώξει βιαίως τον αυταρχικό Σαντάμ Χουσεΐν, δήθεν για να φέρει τη δημοκρατία, αλλά στην ουσία για να ελέγχει τα πετρέλαια.
Θυμόσαστε πώς ονομάστηκε η επιχείρηση; Operation Iraqi Freedom (OIF), και όχι Operation Iraqi Liberation, όπως θα ήταν το σωστό, καθώς το ακρωνύμιο OIL θα παρέπεμπε αλλού…
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Σήμερα, μετά από 2-3 δεκαετίες, τι βλέπουμε στο Ιράκ; Δημοκρατία; Μπα…
Πάμε στη Λιβύη;
Ναι, ο Καντάφι που κυβερνούσε ως δικτάτορας από το 1969 ήταν και στυγνός και γραφικός, και μάλιστα στην αρχή και επικίνδυνος αφού υποστήριζε τρομοκράτες. Αργότερα όμως κάθε άλλο παρά απειλή συνιστούσε για τη Δύση, ενώ η χώρα του λειτουργούσε ενωμένη και κανονικά, παρά την παράδοση αιώνων εμφυλίων συγκρούσεων, που την ήθελε στα χέρια διάφορων φατριών.
Τι έγινε στη Λιβύη στον απόηχο της «αραβικής άνοιξης», που έφερε τα πάνω κάτω στη Β. Αφρική, και γέμισε την Ευρώπη με Μουσουλμάνους πρόσφυγες, εκτοξεύοντας παράλληλα και την εγκληματικότητα σε πρωτοφανή μεγέθη;
Εκδιώχθηκε βιαίως (και μάλιστα λιντσαρίστηκε άγρια) ο Καντάφι!
Ζουν έκτοτε οι Λίβυοι σε δημοκρατικό καθεστώς; Όχι…
Η χώρα είναι βυθισμένη από το 2011 στο απόλυτο χάος, στην πολιτική και οικονομική αστάθεια, και στη γενικευμένη βία.
Και έτσι πάμε και στις περιπτώσεις κεκαλυμμένων δικτατοριών, που αν και δηλώνουν «δημοκρατίες», στην ουσία κυβερνώνται από έναν μόνο ισχυρό άνδρα, όπως π.χ. η Τουρκία, η Ρωσία, κ.ά.
Τι λέμε λοιπόν εμείς οι φιλεύσπλαχνοι, δημοκρατικοί, και εν πολλοίς ανυποψίαστοι μέσα στην αφέλειά μας βολεμένοι πολίτες της συντεταγμένης και ευνομούμενης Ε.Ε;
Ότι πρέπει και σε αυτές τις χώρες να έρθει η δημοκρατία, όπως την εννοούμε εμείς, άσχετα αν στο Αιλάντα αυτό που έχουμε είναι κληρονομική τηλεοπτική κατ’ επίφαση δημοκρατία, που στηρίζει και στηρίζεται από τον κρατικοδίαιτο παρασιτικό καπιταλισμό.
Τέλος πάντων, τι λέμε λοιπόν;
Ότι και σε αυτές τις χώρες θα πρέπει να επικρατήσει η δημοκρατία!
Που; Στη Ρωσία, που μετά από αιώνες πρωτόγονης φεουδαρχίας, ήρθαν 70 χρόνια σταλινικού κομουνισμού, και μετά την κατάρρευσή του κάποια λίγα χρόνια όπου αντί για δημοκρατία κυβερνούσαν οι συμμορίες και οι μαφίες, μέχρι που ήρθε ο Πούτιν, με όλα τα καλά αλλά και τα κακά του, και την έκανε ξανά λειτουργούσα υπερδύναμη;
Κάτι αντίστοιχο έχουμε και με την Τουρκία που μετά από αιώνες νομαδισμού, αργότερα Σουλτάνους, ήρθε ο ισχυρός άνδρας Κεμάλ, την εκσυγχρόνισε κάπως, ακολούθησε η κοινοβουλευτική δημοκρατία με δεκάδες πραξικοπήματα στο ενδιάμεσο, μέχρι που ήρθε ξανά ένας άλλος ισχυρός ηγέτης, διαφορετικός όμως στις πεποιθήσεις από τον Ατατούρκ, και οργάνωσε σε έναν βαθμό μια χώρα που καμία δημοκρατική παράδοση δεν είχε.
Έστω ότι πέσει ο δικτάτορας, θα έρθει άραγε η δημοκρατία, όπως την εννοούν οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Σουηδοί, και εμείς;
Λίγο απίθανο το βλέπω, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα προηγούμενα της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, κ.ο.κ.
Για όλα αυτά τα παραπάνω θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, και συγκρατημένοι, και να μην ευχόμαστε πράγματα που μπορεί να γίνουν, και να το μετανιώσουμε πικρά.
Σκληρός ο Πούτιν, ανάλγητος ο Ερντογάν, αλλά ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις;
Θυμόσαστε τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» στην Αίγυπτο;
Κάτι τέτοιο…
