Του Κώστα Πρώιμου
Πολλά τα κακά τελικά που πηγάζουν από τις πιο «δημοκρατικά» εμπνευσμένες ερμηνείες. Ως ακολούθως θα εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ.
Υπάρχει ένα αρθράκι στο εσχάτως «κουρελιασμένο» Σύνταγμά μας, περί του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Ο καθένας Έλληνας πολίτης δύναται να θέσει υποψηφιότητα ως αρχηγός κόμματος ακόμη και για την πρωθυπουργία της χώρας. Ασφαλώς το σύστημα μερίμνησε ώστε να διασφαλίσει ότι ουδείς θα μπορεί να φτάσει σε ανώτατα πολιτειακά αξιώματα αν δεν έχει περάσει προηγουμένως από τα αμφιθέατρα των ανώτατων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, για ευνόητους λόγους. Να ζυμωθεί μέσα από τις κομματικές νεολαίες, να αποκτήσει επαρκές και πλούσιο συνάμα βιογραφικό γύρω από τις «συναλλαγές», τις χρήσιμες ατζέντες των κατάλληλων γνωριμιών και το «βάπτισμα του πυρός» εις τη διαπλοκή.
Εξάλλου είναι και ζήτημα κοινωνικής αισθητικής και ίματζ, σιγά μην υπουργεύει -αν και το παραπάνω επίμαχο άρθρο τυπικά του δίνει το δικαίωμα- ένας απόφοιτος λυκείου. Θα τύχει της γενικής κατακραυγής όποιος αναλάβει ανώτατο πόστο χωρίς τυπικά προσόντα. Όταν στις μέρες μας ακόμη και για να διεκδικήσει κάποιος έστω και μια θέση στην υπηρεσία καθαριότητας ενός δήμου απαιτούνται ορισμένα χαρτιά…
Πάντως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το καταγεγραμμένο -ουκ ολίγες φορές- γεγονός ότι κανείς δεν ενοχλείται από την ανάληψη υπουργικών καθηκόντων από τύπους που μοσχοπουλούσαν φερειπείν θαυματουργά νανογιλέκα σε περιθωριακά κανάλια ή διέθεταν στην απόλυτη κατοχή τους τις επιστολές του Ιησού.
Ουδείς από τους σκεπτόμενους και θεματοφύλακες της ηθικής δεν ασχολήθηκε με το πραγματικά αμαρτωλό και ιδιαιτέρως σκοτεινό πολιτικά παρελθόν της οικογενείας του νυν πρωθυπουργού. Απορούν οι νεότεροι και αδαείς πολιτικά: Πώς «κατάφερε» ο νεότερος Μητσοτάκης να βγάλει στον δρόμο εκατομμύρια διαδηλωτές; Απλούστατα όσοι έχουν εκπλαγεί από το ανωτέρω συμβάν δεν έχουν ιδέα για τα έργα και τις ημέρες του πατρός του ο οποίος για τα δεδομένα τα πληθυσμιακά του ’60 κατόρθωσε να στρέψει εναντίον του σχεδόν σύσσωμη την κοινωνία των Αθηνών, με την πρωτεύουσα να δονείται από τα συνθήματα περισσοτέρων του μισού εκατομμυρίου κόσμου ο οποίος στράφηκε κατά της ιστορικής τότε αποστασίας που εν συνεχεία οδήγησε σε σοβαρές και οδυνηρές περιπέτειες την Ελλάδα, με πρωταγωνιστή και βασικό υποκινητή της τον ίδιο!
Έχει πλάκα όμως και το εξής αντιφατικό: Σε μια χώρα που, άπαντες αν και σε πολλές περιπτώσεις προσχηματικά αξιολογούνται βάσει των τυπικών προσόντων τους, δύναται να απαντήσεις επικεφαλής σε νευραλγικά υπουργικά χαρτοφυλάκια παντελώς άσχετους με το αντικείμενο.
Να είστε σίγουροι πως ένας χαρισματικός πολιτικά μεν, αμόρφωτος δε, θα εξασκούσε με καλύτερο τρόπο τα υπουργικά του καθήκοντα εν συγκρίσει με πολλούς «τεχνητούς αστέρες» της Οικονομίας, της Παιδείας και της Ανάπτυξης…
Η «φτιαχτή γνώση» που διπλώνεται σε ένα κομμάτι χαρτί, η οποία ευκόλως εξαγοράζεται, ακόμη και αν ακολουθείται από ντοκτορά ή και τη νομή πανεπιστημιακών εδρών, αυταπόδεικτα προσέφερε λιγοστά στην αναβάθμιση του ουσιαστικού πολιτικού έργου της Ελλάδας. Τα ολέθρια αποτελέσματα και οι συνέπειες βρίσκονται ολούθε. Ανύπαρκτο και υπό συνεχή κατάρρευση το σύστημα υγείας, παιδεία που αποδεδειγμένα «παράγει» αστοιχείωτους, ανάπτυξη με κρατικοδίαιτες μεθόδους για τους λίγους και εκλεκτούς, διογκούμενη εγκληματικότητα η οποία βαδίζει χέρι-χέρι με το δυσθεώρητο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, σε ένα κράτος κοινωνικά ανάλγητο και εχθρικό έναντι στη συντριπτική πλειοψηφία, ευρισκόμενο κυριολεκτικά υπό κατάρρευση, του οποίου ο πρωθυπουργός κρυπτόμενος στον δικό του μυθικό κόσμο κόπτεται να βρει 25 δισ. για να ταΐσει όχι τον σκληρά χειμαζόμενο λαό του παρά τις μεγάλες βιομηχανίες οπλικών συστημάτων σερβίροντας στους Έλληνες βολικά αφηγήματα που περιλαμβάνουν ανύπαρκτους εχθρούς, ενώ την ίδια στιγμή με την πρωτοφανή εξωτερική του διπλωματία βάζει πλάτη ποικιλοτρόπως στις επεκτατικές αξιώσεις της Τουρκίας. Αν όλα αυτά τα πρωτοφανή για μια ευρωπαϊκή χώρα πολιτικά εγκλήματα διδάσκονται στα σοφά βιβλιαράκια των εγνωσμένου κύρους πανεπιστήμιων που φοιτούν οι «διακεκριμένοι» εθνοπατέρες μας, τότε πραγματικά να μας λείπει!
Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται και κατανοούν πλήρως την καθαυτού έννοια της πολιτικής αλλά και το γιατί ακόμη και σήμερα που, ενώ ένας πτυχιούχος μιας αξιόλογης ανώτατης σχολής δεν συγκαταλέγεται στους αρίστους χωρίς τα απαιτούμενα μεταπτυχιακά (για τα δεδομένα της πιάτσας), ωστόσο και ο πλέον «αμόρφωτος» δικαιούται επί ίσοις όροις τη συμμετοχή του στο «εκλέγεσθαι».
Πολιτικός δεν σημαίνει απαραιτήτως λαμπρές σπουδές και μια ανεκτή ευφράδεια λόγου. Χιλιάδες Έλληνες διαθέτουν τα ανωτέρω κριτήρια και με το παραπάνω. Όμως στην πράξη τα δεδομένα σε πάμπολλες περιπτώσεις αποδομούνται απολύτως. Πολλά υποσχόμενοι «άριστοι» δυστυχώς απέδειξαν με τον χειρότερο τρόπο ότι τελικά δεν μπορούν να πιλοτάρουν με αξιώσεις αεροπλάνο, ειδικά όταν πετά υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Υπάρχει μια ολοφάνερη αναντιστοιχία τίτλων, σπουδών και πραγματικών ικανοτήτων. Τη στιγμή που θα χρειαστεί η επινοητικότητα, το σθένος, οι καθοριστικές αποφάσεις αλλά και τα στιβαρά χέρια στα πηδάλια προκειμένου το αεροσκάφος να προσγειωθεί κάπου κάπως με ασφάλεια, κάποιοι σε νευραλγικές θέσεις αρχίζουν να τσιρίζουν περισσότερο και από τους τρομαγμένους επιβάτες.
Οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί στην πλειοψηφία τους έχουν ανελιχθεί χωρίς να αποδείξουν την αξία τους. Δεν έχουν αναγκαστεί ποτέ στη ζωή τους να δώσουν καμία μάχη μήτε να υπερβούν εαυτόν για την προάσπιση της ζωής των επιβατών τους (λαός) ούτε και για την ασφάλεια του αεροσκάφους (χώρα). Τρανό παράδειγμα αποτελεί η φαρσοκωμωδία που βιώνει η Ελλάδα μας με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό της Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος προφανώς απέκτησε τα πολιτικά του πτυχία και τις διπλωματικές ικανότητες πτήσης δίκην ενός αυθαίρετου κληρονομικού δικαιώματος. Ας μην ξεχνάμε ότι μια άνευ προηγουμένου μιντιακή υποστήριξη η οποία προφανώς υπέκρυπτε την προώθηση τεράστιων επιχειρηματικών συμφερόντων τον ανέδειξε στην εξουσία. Το αποτέλεσμα: Κάθισε δίχως κόπο και αναπαυτικά στη θέση του κυβερνήτη χωρίς να έχει στην πραγματικότητα την παραμικρή ιδέα από… πτήσεις. Διότι όταν «πετάνε» το αεροπλάνο εκ του ασφαλούς οι συγκυρίες, η προπαγάνδα, η τύχη αλλά και οι «άξιοι» του μισθού τους λογογράφοι, ενώ οι επιβάτες παραμένουν ανυποψίαστοι μόνο και μόνο επειδή τους διακατέχει μια ψευδεπίγραφη ασφάλεια και έχουν τυφλωθεί από τα πτυχία του Χάρβαρντ (μεγάλη ιστορία και γύρω από την απόκτησή τους επί συγκεκριμένω), όλα βαίνουν ομαλά.
Τι γίνεται όμως όταν ο διάβολος «σπάσει το ποδάρι» του και δη αρκετές φορές; Τέμπη, υποκλοπές, Ουκρανία; Ποια θα είναι η τύχη του λαού αλλά και της χώρας όταν ο κυβερνήτης κριθεί στην πράξη ως επικινδύνως ανεπαρκής; Οι πρώτες σοβαρές αποδείξεις ήδη είναι εμφανείς, τα καύσιμα λιγοστεύουν, η καταιγίδα δυναμώνει, το αεροσκάφος τραντάζεται ενώ πετά στα τυφλά και κανείς δεν έχει φροντίσει έστω για αλεξίπτωτα.
Ας ελπίσουμε πως όταν ο δήθεν πιλότος εγκαταλείψει αίφνης αλλά νομοτελειακά το αεροσκάφος για να περισώσει τη ζωούλα του να δώσει η τύχη και ο θεός, ώστε να βρεθεί μεταξύ των επιβατών ένας ικανός προκειμένου η εγχώρια ταινία τύπου θρίλερ-τρόμου να έχει αίσιο τέλος για τα δέκα εκατομμύρια επιβάτες.
