Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Διάβασα σε κάποια παλιά εφημερίδα: «Συνάντησις της Αυτού Εξοχότητος του κ. Πρωθυπουργού μετά της Αυτού Μακαριότητος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, παρισταμένου της Α.Ε. του Υπουργού των Εξωτερικών». Τι είναι αυτά ρε; σκέφθηκα. Υπήρχε τέτοια εποχή; αναρωτήθηκα.
Αναρωτήθηκα βέβαια κακώς, διότι αυτήν ακριβώς την εποχή την πρόλαβα σε όλα της το μεγαλείο. Την εποχή που ο σεβασμός, όχι στα πρόσωπα, τα οποία ψηλά χαμηλά τα ίδια με τα σημερινά στάνταρ είχαν, αλλά στους θεσμούς. Διότι και τότε τις λαμογιές τους τις κάνανε. Και τις Πεσινέ τους είχανε. Και τα ξενοδοχεία τους σαν ραπανάκια φυτρώνανε. Και Εθνικές Οδούς από τα ξενοδοχεία αυτά περνάγανε. Και κάτι με καράβια «λίμπερτι» είχαν ακουστεί. Και κάτι οικόπεδα φιλέτα έγιναν όρη και άγρια βουνά Και κάτι παρτίδες με ναζί υπήρξαν επί Κατοχής και πάει λέγοντας.
Και αυτά ήταν λίγα από όσα βγήκαν στο φως της δημοσιότητος, διότι και τότε η συντεχνία που λεγόταν «συναδελφική αλληλεγγύη πολιτικών» λειτουργούσε, όπως και τώρα, άψογα. Βάλτε και ότι δεν υπήρχαν και τόσα μέσα ενημερώσεως. Τώρα αυτό το τελευταίο, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Τέλος πάντων.
Πέρα όμως από αυτά, ο σεβασμός, στους θεσμούς επαναλαμβάνω, υπήρχε. Π.χ. ο υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (έτσι το λέγανε τότε) τον υποδεχόταν ο Γυμνασιάρχης και όταν έμπαινε στις αίθουσες διδασκαλίας οι μαθητές τον υποδέχονταν εγειρόμενοι (αυτό τώρα πώς να το πω, σηκωνόμενοι;) με σεβασμό. Τώρα πρώτα βλέπει τον πρόεδρο του Δεκαπενταμελούς (πού ξέρεις μπορεί να μας προκύψει και πρωθυπουργός) και αν δει τον Γυμνασιάρχη, εκτός και αν είναι του κόμματος. Κάτι σαν τον Γκρούεζα δηλαδή.
Τώρα τα πράγματα, έχουν ολίγον τι ξεφύγει ή μάλλον έχουν ξεφύγει ντιπ καταντίπ. Η Α.Ε. ο πρωθυπουργός έγινε Κούλης, αφού προηγουμένως είχε γίνει Ανδρέας και μετά Κωστάκης, Γιωργάκης και Αλέξης. Επίσης οι Αυτοί Εξοχότητες οι υπουργοί έχασαν εν μια νυκτί ό,τι πολυτιμότερο είχαν, δηλαδή το κύρος τους και από κ. Τάδε έγιναν «Άκης Τσοχατζόπουλος», «Μάκης Αρσένης», «Μένιος Κουτσόγιωργας», «Γιάννης Χαραλαμπόπουλος» και πάει λέγοντας. Πάνε τα κεριά, πάνε και τα λιβάνια. Διότι έτσι νόμισαν ότι θα έρχονταν πιο κοντά στον λαό. Στην πραγματικότητα ήρθαν πιο κοντά στην τσέπη του και μόνο.
Τότε τα κόμματα όταν ήθελαν κάτι να πουν στην πλέμπα, ήγουν στον λαό, έβγαζαν επίσημη ανακοίνωση με σφραγίδες και υπογραφές. Τώρα στέλνουν mail και αν αρχίσει η πρόγκα, λένε ότι δεν «αποδόθηκε καλώς» ή φταίει ο δαίμονας (που να τους πάρει να ησυχάσουμε) του πληκτρολογίου.
Ακόμη σήμερα άρχισαν να «μιλούν» και οι δρόμοι και οι πλατείες. Τι διάολο πρόοδο θα είχαμε εάν δεν γινόταν και αυτό. Πρόοδος βλέπετε. Έτσι ακούμε: «Η Πειραιώς, αντέδρασε στην ανακοίνωση της Κουμουνδούρου» και ψάχνεις τώρα εσύ να βρεις, τι είπε ο Κουμουνδούρος και τσαντίστηκε ο Μητροπολίτης Πειραιώς, ενώ, απλούστατα εννοούν ότι η ΝΔ αντέδρασε στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ
Τότε υπήρχε και αυστηρός dress code (κώδικας ενδυμασίας, για όσους δεν σπούδασαν στο London school of Economics). Κοστούμι και γραβάτα ήταν εκ των ων ουκ άνευ, για να περάσεις απλώς έξω από τη βουλή. Ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί ΚΚΕδες βουλευτές (τότε δεν το λέγανε KKE αλλά ΕΔΑ), πήγαιναν στο κοινοβούλιο άψογα ντυμένοι. Παραδειγματίζονταν άλλωστε από το σοβιετικό πολίτ μπιρό, τα μέλη του οποίου φορούσαν κοστούμια το πιο ανοιχτόχρωμο από τα οποία, ήταν το σκούρο μαύρο, λες και παγαίνανε σε κηδεία. Αλλά και σάμπως κηδεία δεν είχανε αυτοί κάθε μέρα με τόσους που καθάριζε ο πατερούλης ο Στάλιν. Ύστερα πλάκωσε η εξέλιξη και σιγά σιγά βγήκε η γραβάτα, λες και αυτό ήταν το πρόβλημά μας ή, βγάζοντας τη γραβάτα, θα τρομάξει η Ευρώπη και θα πει «κέρνα ένα λεκούμι το παιδί». Ακόμη φορέθηκαν σανδάλια, κρεμάστηκαν σακίδια και βλέπεις σήμερα βουλευτή να οδεύει προς τον… ναό της δημοκρατίας και είσαι βέβαιος ότι ξεκίνησε για το καφενείο της γειτονιάς του και στο δρόμο άλλαξε ρότα.
Μα, θα μου πείτε, με τη γραβάτα και τα σκαρπίνια θα λυθούν τα προβλήματά; Και βέβαια όχι. Θα πάψει όμως να προσβάλλεται η βαρύτατα τραυματισμένη αισθητική μας, αλλά και ο σεβασμός προς αυτό που οι διάφοροι Novartiδες, Predatorες, ξυλόλιοι κ.λπ. υποτίθεται ότι υπηρετούν. Είναι ξευτίλα να προσέρχεται στις συνεδριάσεις της βουλής γυναίκα βουλευτής με ξυρισμένο το μισό κεφάλι της. Ακόμη και ο μέχρι προχθές γραβατοφορεμένος κ. Φάμελλος, μόλις εξελέγη πρόεδρος το ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε τη γραβάτα μπας και του την… πούνε οι σύντροφοι.
Υστερόγραφο:
Σε συνέχεα του σημειώματος «e-Καταναλωτής» της περασμένης εβδομάδος, ο φίλο Γ.Χ. από τη Νότια Μακεδονία (από τη Θεσσαλονίκη ντε), μου έστειλε την εξής παρατήρηση:
«Φίλε Χρήστο, Ένα που δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνει ο e-καταναλωτής, είναι σε ποιες γειτονικές μας χώρες, είναι τα είδη φθηνότερα. Για μας τους βόρειους μας έκανε καλό γιατί πας μια εκδρομούλα στη Βουλγαρία, Σκόπια, Αλβανία και γυρίζεις με γεμάτο το ρεζερβουάρ, βενζίνη χωρίς ΦΠΑ, τρόφιμα και απορρυπαντικά μισοτιμής, έχεις και ένα γεύμα ωραιότατο και αναμένεις να ξανακάνει η σύζυγος τη νέα λίστα για την επόμενη βόλτα. Μήπως πρέπει μια και είσαι στην Αθήνα, να το επισημάνεις στον κ. Κυριάκο Πιερρακάκη για να γίνει μια διόρθωση !!!»
Εγώ το επισημαίνω, αλλά αν δείτε να συγκινηθεί ο οιοσδήποτε, εγώ θα πάω για φτηνό τυρί στην Ελβετία, για μοσχάρι στην Αργεντινή κα για λάδι φώκιας στην Αλάσκα.
Ε, μια διαφορά υπάρχει
Τον θυμόσαστε τον Λύτρα; Είναι ο μεγαλοδικηγόρος που έδειρε την δικηγόρο γυναίκα του
Σενάρια επιστημονικής φαντασίας…
Να γιατί πρέπει να μαθαίνεις ξένες γλώσσες
Παρεξηγήσεις
Αλήθειες βγαλμένες μέσα απ’ τη ζωή
Τα φαινόμενα απατούν
….
