Του Κώστα Πρώιμου
Πώς έχει καταφέρει μια χαροκαμένη μάνα να κάνει μια ολόκληρη κοινωνία να κρέμεται από τα πικραμένα χείλη της; Μήπως επειδή σταμάτησε για τον εαυτό της τον χρόνο σε εκείνη την καταραμένη βραδιά προ δύο ετών; Ή γιατί δεν ακολούθησε την πεπατημένη ψυχολογική υποστήριξη που της συνέστησε αναρμοδίως και εξωφρενικώς η δικαστική εξουσία; Διότι δεν απέθεσε «το είναι της» σε ειδικούς ψυχοθεραπευτές που προτείνονται σε τσακισμένους ανθρώπους από ανείπωτες τραγωδίες; Σε έγκριτους ψυχαναλυτές, ώστε να την καθοδηγήσουν στη συνέχιση της ζωής;
Θεός σχωρέστους… και τους πενήντα επτά, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και όλα αυτά τα γλυκανάλατα που θεωρητικά βοηθάνε αυτούς που μένουν πίσω, να συνεχίσουν την αβάσταχτη καθημερινότητά τους.
Το τεράστιο ψυχοσωματικό αδιέξοδο που προφανώς βίωσε αίφνης η κυρία Καρυστιανού ως μάνα, χάνοντας με ειδεχθή τρόπο το μοναχοπαίδι της, αντί να τη σέρνει από ψυχίατρο σε ψυχίατρο, αρνούμενη την ίδια της την ύπαρξη, εν τέλει την τροφοδότησε με μια απύθμενη ψυχική δύναμη!
Το ιστορικό παράδειγμα της παιδιάτρου από τη Θεσσαλονίκη φοβίζει ιδιαιτέρως το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τους ψευτοσωτήρες οι οποίοι διαθέτουν στην πλειονότητά τους φτιαχτά διαπιστευτήρια και κυβερνητικές ικανότητες, όλα κατασκευασμένα στις γνωστές και υπόγειες διαδρομές μέσα από έναν κομματικό σωλήνα που ουδέποτε συνδέθηκε με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Τι αποδεικνύει περίτρανα η κυρία Καρυστιανού σε κάθε της δημόσια τοποθέτηση; Ότι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας αν πραγματικά θέλει, μπορεί να κάνει ακόμη και τον πιο αυταρχικό και αλαζόνα πρωθυπουργό και τους συν αυτώ να τρέμουν!
Ασφαλώς δεν χρειάζεται να περιμένει κάποιος να «χτυπηθεί» τόσο σκληρά από τη μοίρα για να ανακαλύψει τα πραγματικά του ψυχικά αποθέματα αλλά και τη «φτιάξη του» καθώς και τα δικαιώματά του ως ενεργός πολίτης.
Η μητέρα της Μάρθης δυστυχώς, έλαχε να λάβει τον συγκεκριμένο αβάσταχτο και μοιραία κλήρο μπας και αφυπνιστούν κι άλλες μάνες, περισσότεροι πατεράδες και αδέρφια, μήπως και κάποια στιγμή ο κοσμάκης αντιληφθεί πως δεν είναι «απλώς ο κοσμάκης» όπως οι γνωστοί-άγνωστοι λακέδες αρέσκονται να περιφρονούν. Δεν είμαστε, αν το αποφασίσουμε, ο λαουτζίκος που κάποιοι επιτήδειοι ως σκυλάκια ενός αδυσώπητου συστήματος κοινωνικού ελέγχου μας ασκούν ποικιλοτρόπως ψυχολογική βία.
Δεν χρειάζεται όλοι μας να φτάσουμε στο ύστατο σημείο ώστε να χάσουμε από ένα αγαπημένο πρόσωπο χάρις στην ανικανότητα αυτών που μας κυβερνάνε για να εναντιωθούμε στις σκοτεινές τους προθέσεις, οι οποίες αποτυπώνονται στους προκλητικούς λογαριασμούς του ρεύματος, στις τιμές των ραφιών στα super markets, στον εγκληματικό χειρισμό των εθνικών θεμάτων, στην περαιτέρω διάλυση της υγείας, της παιδείας αλλά και στη σταδιακή βύθιση της κοινωνίας σε ένα πρωτόγνωρο χάος.
Ούτε έπρεπε να γίνουμε βιαίως μάρτυρες της φιλοσοφίας που διέπει όλα αυτά τα μιάσματα τα οποία τη στιγμή που εμείς κυριολεκτικά παλεύουμε για να επιβιώσουμε απολαμβάνουν προνόμια και μεγαλεία εκμεταλλευόμενοι το υστέρημά μας.
Το βιαστικό μπάζωμα στον ιερό χώρο του πανεθνικού αυτού εγκλήματος ερμηνεύει με ρεαλισμό την άποψή τους περί της υπάρξεώς μας. Ως ζώα μας εκτιμούν, για να μη γράψω ως ενοχλητικές μύγες. Ποιος σώφρον άνθρωπος θα έδινε μια τόσο μακάβρια εντολή; Και ποιοι νορμάλ δημόσιοι λειτουργοί θα την εκτελούσαν τυφλά;
Η κυρία Καρυστιανού είναι η πολίτης που «έσπασε» τα αόρατα μα χαλύβδινα δεσμά της ανημπόριας και της δουλείας που χαρακτηρίζουν την παθητική και αδιάφορη στάση μιας σημαντικής μερίδα της εγχώριας κοινωνίας, γιατί η ίδια συνειδητοποίησε πως με τον θάνατο της μονάκριβής της έχασε τον κόσμο όλο.
Αν η Μαρία από τη Θεσσαλονίκη τους έχει κάνει να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, ξεμπροστιάζοντας μια ολόκληρη κυβέρνηση και αναδεικνύοντας το έλλειμμα της αντιπολίτευσης αντιστεκόμενη δε, με πρωτόγνωρη γενναιότητα, παρά το ελεεινό και άθλιο μπούλινγκ που δέχεται από εντεταλμένους μισάνθρωπους του χειρότερου μεταπολεμικά καθεστώτος, μήπως είστε σε θέση να αντιληφθείτε τι μπορούμε να τους προξενήσουμε όλοι εμείς, αν ένα πρωί σηκωθούμε και βροντοφωνάξουμε: Τέρμα, ρε αλήτες, ως εδώ!
