Του Απόστολου Διαμαντή
Η νίκη του Πούτιν στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο, η επερχόμενη προσάρτηση της Κριμαίας και της ανατολικής Ουκρανίας από τη Ρωσία και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ο Τραμπ και ο Πούτιν έκλεισαν μόνοι τους το ζήτημα, αδιαφορώντας πλήρως για την ΕΕ, εκθέτουν τη φιλοπόλεμη Ευρώπη και ουσιαστικά γελοιοποιούν τους ευρωπαίους ηγέτες – του Μητσοτάκη συμπεριλαμβανομένου.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος -κατόπιν της πολιτικής Μπάϊντεν που στόχευε στην ανατροπή του Πούτιν και την εγκαθίδρυση στη Ρωσία ενός φιλοαμερικανικού καθεστώτος- ο Μητσοτάκης αποφάσισε κι αυτός να ταχθεί ενεργά στο πλευρό του Μπάϊντεν και να κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία. Μπήκε επικεφαλής της δυτικής αντι-ρωσικής εκστρατείας και άρχισε να στέλνει χρήματα, τανκς, ρουκέτες καλάσνικοφ και πάσης φύσεως στρατιωτικό υλικό, ενώ παρουσία του Ζελένσκι ανακοίνωσε πως η Ελλάδα θα εκπαιδεύει τους ουκρανούς στα F-16 και δεν παρέλειψε να τονίσει πως θα επιδιώξει και την παραπομπή του Πούτιν στο διεθνές ποινικό δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, ώστε να τιμωρηθεί η Ρωσία!
Παράλληλα η ελληνική Βουλή, με τη σύμφωνη γνώμη του Τασούλα, υποχρέωσε τον ελληνικό λαό να παρακολουθεί εμβρόντητος σε συνεδρίαση του ελληνικού κοινοβουλίου, έναν ουκρανό νεοναζί του τάγματος Αζώφ.
Οι αποφάσεις αυτές, ήταν επικίνδυνες για τα ελληνικά συμφέροντα, καθώς κόβαμε διπλωματικές σχέσεις με μια παραδοσιακή μας σύμμαχο, τη Ρωσία, σε μια κρίσιμη στιγμή για τα ελληνοτουρκικά θέματα, την ίδια μάλιστα στιγμή που η Τουρκία φρόντιζε να ενδυναμώνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Η φιλοπόλεμη και αντιρωσική υστερία του Μητσοτάκη θύμισε έντονα την ανόητη απόφαση του Βενιζέλου να εκστρατεύσει και αυτός στην Ουκρανία, πάλι εναντίον των Ρώσων, μια απόφαση που ήταν το πρελούδιο της μικρασιατικής καταστροφής του 1922. Είχε προηγηθεί η απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων να οργανώσουν εκστρατεία στην Κριμαία, εναντίον των Ρώσων μπολσεβίκων, με σκοπό να ενισχύσουν τις αντεπαναστατικές ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή της σημερινής Ουκρανίας.
Στάλθηκαν τότε, αρχές Ιανουαρίου του 1919, 2 ελληνικές μεραρχίες στην περιοχή της Κριμαίας, μια δύναμη 24.000 ανδρών, μεγαλύτερη ακόμα και από τη γαλλική στρατιωτική αποστολή, η οποία μάλιστα είχε και το γενικό πρόσταγμα των επιχειρήσεων, με επικεφαλής τον στρατηγό Philippe d’ Enselme. Τα αποτελέσματα όμως ήταν οικτρά, τόσο στον στρατιωτικό τομέα -καθώς οι ελληνικές δυνάμεις από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού είχαν περίπου 400 νεκρούς και 600 τραυματίες- όσο κυρίως στους Έλληνες της Νότιας Ρωσίας, που αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν τα αντίποινα των μπολσεβίκων και να πάρουν εν τέλει τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα[1].
Η έκπληξη και η απογοήτευση στις τάξεις του ελληνικού στρατού, από την επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα απόφαση του Βενιζέλου, ήταν μεγάλες: «Γενική η κατάπληξις…», έγραφε προς την Πηνελόπη Δέλτα, ο Κωνσταντίνος Βλάχος, διοικητής τάγματος, «…μόλις προ διμήνου σταματήσαμε τον πόλεμο! Ώστε δεν σταμάτησε για όλους ο πόλεμος; Στη Ρωσία! Που θα πάμε; Τι θα κάνουμε; Μεμψιμοιρίαι και απογοητεύσεις…γιατί θα πάμε να επαναφέρωμε το τσαρικόν καθεστώς; Και γι΄αυτό να πολεμήσουμε αφήνοντας ίσως τα κόκκαλά μας παγωμένα μέσα στις στέπες, τους ογκόπαγους, τα παγόβουνα;»[2].
Ο Βενιζέλος, εκστρατεύοντας τότε στην Ουκρανία και εν συνεχεία στη Μικρά Ασία, οδήγησε σε τραγωδία τον Ελληνισμό. Και σήμερα, στην τραγική επανάληψή της η ιστορία μας ωθεί ταχύτατα σε συνολικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, τα κατεχόμενα εδάφη της οποίας ήδη έχουν αναγνωρισθεί από τη Ρωσία.
Υπήρχε κάποιος μέσα στη Βουλή να σταματήσει τον πολεμικό οίστρο του κ. Μητσοτάκη; Όχι. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που προς τιμήν του έβγαλε ανακοίνωση καταγγέλλοντας την κυβέρνηση και το πολεμικό ανακοινωθέν της εναντίον της Ρωσίας και τις σταθερά φιλορωσικές θέσεις του Βελόπουλου, κανένα άλλο κόμμα δεν είπε κουβέντα.
Οι εξελίξεις στο μέτωπο όμως δεν ήταν καθόλου ευχάριστες, ούτε για τον Μπάϊντεν, ούτε για τους δυτικούς, ούτε για τον Μητσοτάκη. Διότι οι Ρώσοι, αργά και σταθερά, μετά την κατάληψη της Κριμαίας, προέλασαν καταστρέφοντας συστηματικά τις υποδομές του καθεστώτος Ζελένσκι.
Η εξέλιξη του πολέμου ήταν προφανής εξ αρχής και την είχαμε επισημάνει ήδη από την έναρξη του πολέμου. Θα τραβούσε όσο χρειαζόταν μέχρι να ισοπεδωθεί από τους Ρώσους η ανατολική και νότια Ουκρανία. Ο Χένρι Κίσσινγκερ είχε επισημάνει εξαρχής το ηλίθιο λάθος των δημοκρατικών: όταν δεν είσαι σε θέση να χρησιμοποιήσεις πυρηνικά, πως κηρύσσεις τον πόλεμο στη Ρωσία; Στο πεδίο του συμβατικού πολέμου η Ρωσία υπερέχει και όση στρατιωτική βοήθεια και να έστελνε η Δύση, αργά ή γρήγορα ο Ζελένσκι θα έχανε.
Ενώ στις ΗΠΑ οι σοβαροί αναλυτές τόνιζαν το αδιέξοδο της Δύσης και ζητούσαν από το 2022 συνθηκολόγηση, ενώ η νίκη των ρεπουμπλικανών τον Νοέμβριο ήταν σχεδόν βεβαία, ενώ και η εγκατάλειψη του Ζελένσκι ήταν βεβαία και ενώ ο Πούτιν δεν έδειχνε διατεθειμένος να πάει στο ειδικό δικαστήριο της Ούρσουλα, εδώ στην Ελλάδα η κυβέρνηση του κήρυξε τον πόλεμο, τοποθετούμενη πίσω ακόμα και από τον ηπέργηρο συντηρητικό Χένρι Κίσσινγκερ.
Αυτός ο πόλεμος δεν εξελίχθηκε καλά, για τις μάλλον δουλικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αντί να υψώσουν το πολιτικό τους ανάστημα στον Μπάϊντεν και να αρνηθούν να συμμετάσχουν στον πόλεμο, έσπευσαν να τον ξεπεράσουν σε φιλοπόλεμη ρητορική και πάσης φύσεως κυρώσεις.
Και έστειλαν προσωπικότητες του τύπου Λιζ Τρας, Κάγια Κάλας κλπ, να ηγηθούν του πολέμου και να επιτεθούν στους Ρώσους. Πολύ επιπόλαιη σκέψη. Και τώρα θα πρέπει να εξηγήσουν στου εξαγριωμένους λαούς τους που τρέμουν από το κρύο και είναι μέσα στην ανεργία, για ποιο λόγο έκαναν πόλεμο και γιατί δεν σκέφτηκαν τα συμφέροντα των λαών τους.
Αυτή η κατάληξη δεν θα εξελιχθεί καλά και για τον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν έχει ακόμα ούτε απλή επαφή με τον Τραμπ και έβαλε μάλιστα μια εταιρεία λόμπυ στις ΗΠΑ να ενεργήσει ώστε να απαντήσει επιτέλους ο Τραμπ στο τηλέφωνο του Μαξίμου!
Εκτός και εισβάλει αιφνιδίως στη Ρωσία η ίδια η Κάγια Κάλας με τον στρατό της και ανατρέψει τα δεδομένα. Μόνον αυτή η εναλλακτική υπάρχει.
[1] Για το ζήτημα βλ. Απ. Διαμαντή, Η ψευδαίσθηση των συμμάχων. Από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στη Μικρασιατική Καταστροφή, Manifesto, Αθήνα 2022.
[2] Αρχείο Πηνελόπης Δέλτα, Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, Ερμής, Αθήνα 1982.
