Του Κώστα Πρώιμου
Με πιάνουν κάτι γέλια αθάνατα! Με την πανανθρώπινη κατάντια μας. Αν και εγώ προσωπικά επειδή πέθανα (κυριολεκτικά) μόλις προχθές και σουλατσάρω ανενόχλητος δεξιά και αριστερά μιας και βρίσκομαι στην αναμονή μέχρι να τακτοποιήσουν το δωμάτιό μου, στους «πάνω ορόφους» ή στο «υπόγειο» (θα σας γελάσω), έχω αρχίσει να το διασκεδάζω.
Πόσες Θρησκείες και άλλες τόσες επιστήμες -απόρροια της ανθρώπινης περιέργειας και της θνητής ανασφάλειας- έψαχναν στον αιώνα τον άπαντα να βρουν άκρη; Τι μας συμβαίνει φερειπείν όταν φάμε πολύ ένα βράδυ και δεν ξαναξυπνήσουμε; Ή όταν πέσουμε ηρωικά μαχόμενοι στον πόλεμο ή όταν ένας μαλάκας περάσει με το φορτηγό του από πάνω μας στην εθνική οδό, μόνο και μόνο επειδή χάζευε στο κινητό του για να ξεγελάσει τη μοναξιά του; Ποιος αλήθεια μπορεί να ερμηνεύσει τα κακόγουστα αστεία της μοίρας;
Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Ότι δεν θα ξανααγχωθώ για τίποτα. Πως δεν θα ξαναχρειαστεί να πεταχτώ στον ύπνο μου με ένα πνίξιμο στον λαιμό και ένα βάρος μονίμως «κολλημένο» στις σάρκες μου. Τέρμα οι λογαριασμοί, οι ανυπέρβλητες υποχρεώσεις, οι νταλγκάδες, η αβεβαιότητα, οι αρρώστιες, ο πόνος, η λύπη, η χαρά, το αίσθημα αποξένωσης που ένιωθα τόσα χρόνια. Παιδιά ώστε να έχω την τιμή να παρακολουθήσω «ζωντανά» το γνωστό πανηγυράκι της κηδείας μου δεν έχω αφήσει πίσω μου. Όντας απόκληρος, αν υπήρχαν τέκνα, ε, δεν θα τους έφταναν τα δάκρυα και μέχρι το πάτωμα…
Όμως δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αστεία μου φαίνονται στην τωρινή μου πρωτόγνωρη και συνάμα «φανταστική» υπόσταση όλα τα δήθεν μεγάλα προβλήματα του χθες. Επιτέλους, για όσο παραμείνω σε αυτό το μεταβατικό στάδιο θα έχω τη μεταθανάτια πολυτέλεια να εξερευνήσω απαρατήρητος και ανενόχλητος για τελευταία φορά τον «αγγελικά πλασμένο» γήινο κόσμο μας.
Πρωτοχρονιά απόψε και αποφάσισα να κάνω μια «αόρατη» βόλτα στις καλές συνοικίες. Φώτα και φωτάκια αναρίθμητα, ευχούλες και λαμπερά χαμόγελα, καλοντυμένες κυρίες και «καθώς πρέπει» κύριοι. Χαζοχαρουμενιές και μια τρελή κατανάλωση υλικών αγαθών, σαν να μην υπάρχει αύριο… Πολυτελή αυτοκίνητα ένα σωρό, το ένα ακριβότερο από το άλλο. Σιδεριές και φαρδιά λάστιχα με μια φίρμα καρφωμένη στις λαμαρίνες που στην προθανάτια ζωή σου αποδίδει κύρος… Μα, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αστείο μου κάνει αυτό τώρα. Να πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά για παλιοσίδερα προκειμένου να αποκτήσεις… κύρος. Και τι θα πει… κύρος;
Φεύγω απαρατήρητος, και λογικό είναι, από τις γειτονιές όπου όλοι είναι στην κοσμάρα τους, βολεμένοι μέσα σε μια λεπτή ροζ φούσκα, η οποία άμα «σπάσει» θα τσιρίζουν όλοι τους σαν τις παρθένες στα χέρια των τζιχαντιστών. Κατηφορίζω αστραπιαία προς το κέντρο. Άστεγοι, παράνομοι και φουκαράδες. Οι περισσότεροι ήδη κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες. Πλησιάζω κοντά έναν… Το σώμα του μπερδεμένο μέσα σε χαρτόκουτα, περισσότερο μοιάζει με πεθαμένος. Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος κάποτε ίσως να είχε μια κανονική ζωή, ένα αληθινό σπίτι, ακόμη και οικογένεια. Κανείς δεν του εύχεται τίποτα. Μάλλον όμως επί του παρόντος δεν τον ενδιαφέρει και τόσο η οικονομικοκοινωνική του κατάσταση. Όταν ήμουν ζωντανός αν είχα πάνω μου κάνα ψιλό τούς το άφηνα, περισσότερο από μια ενδόμυχη ενοχή, αν και δεν έχω καταλάβει ακόμη τον ακριβή λόγο. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή που τον παρατηρώ δεν τον λυπάμαι πλέον. Κανέναν δεν έχεις δικαίωμα να λυπάσαι, ούτε τον εαυτό σου. Προφανώς έχει κάνει την επιλογή του. Γιατί, ποιος μπορεί με το ζόρι να κοιμηθεί έστω και για μια νύχτα απένταρος και απροστάτευτος μέσα στο αγιάζι φορώντας παλιόρουχα κάτω από μια σκοτεινή γέφυρα, σε μια κακόφημη συνοικία; Μας έχουν σιχαθεί όλους τους «κανονικούς» καθώς και την «κανονικότητά» μας οι απανταχού άστεγοι, αν δεν το έχετε καταλάβει.
Πραγματικά απολαμβάνω το προνόμιο της αόρατης μορφής μου. Είχα διαβάσει παλιότερα για φαντάσματα μέσα από διάφορες επιστημονικές θεωρίες. Ποτέ δεν ήμουν σε θέση να διανοηθώ ότι θα μου συνέβαινε, μια νύχτα ξαφνικά.
Βλέπετε η ζωή, ημών της πλέμπας και των πολλών, είχε γίνει και πάλι αφόρητη. Ζούσαμε μέσα σε μια τέλεια δικτατορία την οποία ονόμασαν δολίως δημοκρατία. Ελεύθεροι στον μέγιστο βαθμό της ανελευθερίας που εγκαθίδρυσε μέσα από περίτεχνους νόμους και θεσμούς το σύστημα. Όταν ζεις μόνο για να δουλεύεις πόσο πραγματικά ελεύθερος μπορεί να είσαι; Όταν αναγκαστικά παρακαλάς για ένα αξιοπρεπές αύριο, συμβιβάζεσαι αμαχητί και τσαλαπατάς εύκολα τις αξίες και τις προσωπικές σου αρχές για τον επιούσιο; Πόση αξία έχει αυτή η ελευθερία; Αποφάσισα να αφήσω όσο προλαβαίνω τη νερόβραστη και καταθλιπτική χώρα μας και να επισκεφτώ τη Γάζα, τώρα, μέσα στο σκοτάδι της Πρωτοχρονιάς.
Ερείπια. Θρήνος και μια απόκοσμη αύρα. Δεν με «αγγίζει» το υπερθέαμα ως προϊόν μιας ανθρώπινης επινόησης, όμως απλώς παρατηρώ…Τανκς και περίπολα με ανθρώπινα στρατιωτάκια που εκτελούν διαταγές χωρίς να τις καταλαβαίνουν, παντού πτώματα μικρών παιδιών και ένας άνεργος Αϊ Βασίλης δίπλα τους να κλαίει, χωρίς αποστολή, δίχως σκοπό, ενώ δεν ξέρει τι να κάνει με τα δώρα του. Τι παράξενος που ναι ο κόσμος των ζωντανών! Πριν λίγα λεπτά έβλεπα καλοντυμένους ανθρώπους να εύχονται ηλιθίως, ξέρετε τώρα, υγεία, ευημερία, ειρήνη και να πίνουν ψυχαναγκαστικά σαμπάνια. Λίγο πιο πέρα, στον ίδιο πλανήτη, την ίδια ώρα και στιγμή, να επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή και ο όλεθρος. Φτωχοί, άστεγοι, άμαχοι και οι πλεμπαίοι που ονειρεύονται με χαζοευχές να περάσουν στην άλλη, την «επίχρυση» πλευρά του κοινωνικού φράκτη, στις καλές γειτονιές με τα αναρίθμητα υπεραυτοκίνητα, τις ωραίες και σικάτες γυναίκες, τους εγνωσμένου κύρους άνδρες και τα καλοσπουδαγμένα άριστα τέκνα.
Δεν ξέρω αν η μεταθανάτια κατάστασή μου επιτρέπει να κάνω τίποτα μαγικά και να μεταφέρω αιφνιδίως μια όμορφη γιορτή στα ερείπια της Γάζας ή στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας. Έτσι, μόνο και μόνο για να γελάσω. Να παρακολουθώ αόρατος πώς το χαζογελάκι και οι δηθενιές των μπρούκληδων θα δώσουν τη θέση τους στη φρίκη, την υστερία και τον ανείπωτο φόβο. Μπας και μπει λίγη ενσυναίσθηση και γίνει -ένα πράμα- ο κόσμος μας λίγο καλύτερος. Φανταστείτε όμως λίγο το σκηνικό: Μια υπέρκομψη κυρία με καμιά χιλιάδες ευρώ χρυσά φορέματα και κοσμήματα πάνω της και τη σαμπάνια στο χέρι να διακτινιστεί χωρίς να το πάρει πρέφα και να βρεθεί αίφνης μπροστά σε χιλιάδες φόνους γυναικόπαιδων από πάνοπλους πιτσιρικάδες στρατιώτες.
Μπα, ας είναι. Άλλωστε μας έχει δοθεί η ελεύθερη βούληση. Ξέρουμε όλοι κατά βάθος τι παίζει στον πλανήτη και ας παριστάνουμε τα αφελή κορόιδα. Εξάλλου, μόλις με ειδοποίησαν ότι το δωμάτιο μου στο μαγευτικό Hotel Yperperan είναι έτοιμο…
