Του Απόστολου Αποστόλου*
Το «Δεν έχω οξυγόνο» δεν είναι σύνθημα, δεν είναι μια θυμική και ενστιγματική οργή, δεν είναι έκφραση συγκίνησης. Βγαίνει από τις ατμίδες καπνού που ανέθρωσκαν από την έκρηξη των τρένων, είναι ο υπέρμετρος πόνος, είναι η ογκηρή βία των ψυχών και των σωμάτων.
Η συγκεκριμένη φράση γίνεται «συνταραγμός» για την πανίσχυρη αδικία, για την ατιμωρησία που οριζοντιώνεται ως φυσικό γεγονός, για τη σύναξη των συμφερόντων που καλύπτουν τις αλήθειες, για τους νεκροθάφτες της πολιτικής, για τους νυχτοπάτες των κρυφών συμφωνιών, για την παρασιώπηση και τη συνενοχή που γίνονται οι φρυγμένες έρημοί μας, για την πληρωμένη και χειρίσιμη ενημέρωση που λειτουργεί ως άβυσσος που κρατά τη λεία της.
Είναι ένα μεγάλο χαστούκι για μια δημοκρατία που γίνεται σόου και χάνεται μέσα σε μια εικόνα, για μια δημοκρατία που δεν έχει συνείδηση του εαυτού της. Που υφαίνει πλέγματα ανισοτήτων και προστασίες για τα ονόματα του πλούτου και της εξουσίας.
Είναι μια γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας που ζει στην αφαίρεση και η οποία αποσυνδέει κάθε νόημα από τη σημαινόμενη πραγματικότητα. Αλλά είναι γροθιά στο στομάχι και για τον ανυποψίαστο πολίτη, ο οποίος εξαλγεβρίζεται από την κοντή μνήμη του και από την περιττή δοσοληψία του με έναν κόσμο της χρηστικής αξίας.
Το «Δεν έχω οξυγόνο» γίνεται αξίωση για να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και να σπάσουμε τις συμβατικότητές μας. Να πούμε ένα μεγάλο «όχι» στις συμμαχίες των δικαιολογιών που χτίζουν κάθε μέρα το προσωπείο μας. Να σπάσουμε τα αντικαθρεφτίσματα ενός κόσμου που επιμένει να μας κρατά σε ιδεολογίες και ολοκληρωτισμούς, σε λύσεις ανέντιμες και σε ακρώρειες καταφυγές του μοναχισμού μας.
Αν θέλουμε να κρατήσουμε ακόμα τη λογική μας μπροστά στον παραλογισμό που μας πολιορκεί, αν θέλουμε να αποκλείσουμε τους παρασιτισμούς που μας καλούν σαν σειρήνες να χάσουμε τις στοιχειακές μας συστάσεις και να συνεχίσουμε σαν ασήμαντα μηδενικά να επενδύουμε στον άσαρκο κόσμο που μας έχτισαν -και εμείς όχι μόνο δεχτήκαμε, αλλά συμμετείχαμε-, τότε το «Δεν έχω οξυγόνο» θα το ακυρώσουμε. Μόνο που θα το ξαναβρούμε μπροστά μας.
Γιατί το «Δεν έχω οξυγόνο» δεν είναι ο σκοτεινός κόσμος μας, που τον συνηθίσαμε, μας έγινε συρμός και βαδίζει αντάμα μας. Δεν είναι οι «χειμώνες του κόσμου» που, δυστυχώς, τους καλωσορίζουμε γιατί ξεχάσαμε την άνοιξη – είναι η μεγάλη στροφή της ζωής μας. Το «Δεν έχω οξυγόνο» είναι συγκλονισμός της ζωής που ζητά εδώ και τώρα να μεταβάλουμε τη ζωή μας και να αντικρίσουμε τα λάθη μας, να συναντήσουμε το θάρρος μας, να διεκδικήσουμε τη δημοκρατία στη δημιουργική της προοπτική.
Να αντισταθούμε στα παράκεντρα της εξουσίας, στον επαγγελματισμό των αφυών πολιτικών, στο όργιο της νομιμότητας, στο έγκλημα που περνά στην παραθεσμικότητα, στους αρμούς της εξουσίας που έχουν συνθηκολογήσει με την ανημποριά και λειτουργούν στα όρια του παρακράτους, στην εκτελεστική εξουσία που έχει χάσει την κοινωνική λειτουργικότητά της, αλλά και στη δικαστική εξουσία που υποτάσσεται στην αυτοτέλεια της αυτοσυντήρησής της και κάποιες φορές περικαλύπτεται από την εκτελεστική εξουσία.
Αλλιώς, αν ακούσουμε καμπάνα, τότε ας μη ρωτήσουμε για ποιον χτυπά η καμπάνα – χτυπά για εμάς…
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
