Του Χρήστου Μπολώση
Όταν κάποιος γράφει σε μια εφημερίδα και ανακαλύπτει ότι τα γραφόμενά του πιάνουν τόπο και συμβάλλουν στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, για την οποία, ως γνωστόν, πασχίζουν νυχθημερόν οι πολιτικοί μας, τότε δεν μπορεί παρά να αισθανθεί πλέρια ικανοποίηση.
Πολλοί συμπολίτες μου (για να θυμηθούμε τον κ. πρωθυπουργό…) με είδαν προχθές στον σταθμό του μετρό «Πανεπιστήμιο» να έχω κάτσει ανακούρκουδα και να κλαίω γοερά.
Ο λόγος;
Πριν από μερικές μέρες είχα γράψει για σταθμούς του μετρό που τρέχουν νερά. Είδα, λοιπόν, στο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στην αποβάθρα για το Σύνταγμα τα εξής άκρως συγκινητικά.
Από τις δύο κατευθύνσεις (προφανώς άνοδος – κάθοδος), η μία είχε αποκλεισθεί με εκείνες τις ασπροκόκκινες πλαστικές κορδέλες που βάζει η Αστυνομία και όταν εκλείψουν οι λόγοι τοποθετήσεώς τους μένουν εκεί εσαεί, να τις βαράει τ’ αγέρι.
Είδα, λοιπόν, τα αντιπλημμυρικά έργα και εκεί είναι που έβαλα τα κλάματα.
Περίμενα, είναι η αλήθεια, να δω μηχανήματα και κόσμο να δουλεύει, αλλά διαψεύστηκα.
Ήταν εγχείρηση πάνω απ’ τα ρούχα που υποσχόταν η τρελάρα (Νικήτας Πλατής) στον Ντίνο Ηλιόπουλο στο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης».
Απλώς είχε ακολουθηθεί, κι εκεί, η πετυχημένη συνταγή του σταθμού Χολαργού, Μοναστηρακίου και δεν ξέρω ποιων άλλων.
Είχε τοποθετηθεί ένας μεγαλοπρεπής φτηνιάρικος κουβάς!
Σταμάτησα τα κλάματα και αισθάνθηκα μεγάλη απογοήτευση που ουδείς διαβάζει τις «Ριπές» μου…
