Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Εδώ και πολλά χρόνια η χυδαιότητα έχει κυριαρχήσει στον πολιτικό λόγο. Και, όπως συμβαίνει σε κάθε κακοφορμισμένη πληγή, εξαπλώνεται ταχύτατα, τόσο στους εκπροσώπους του στενού κομματικού καρτέλ που εξουσιάζει διαχρονικά την πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες, όσο και στη βάση του πολιτικού συστήματος που με τα κατώτερα στελέχη και υπαλλήλους του στηρίζει όλο αυτό το αντικοινωνικό οικοδόμημα.
Το ότι ο υπουργεύων Άδωνις Γεωργιάδης δεν βγήκε σε κάποιο από τα φιλικά του μέσα κυβερνητικής προπαγάνδας για να απολογηθεί για την εμετική δήλωσή του περί οικονομικών σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων των χαροκαμένων γονέων των Τεμπών καταδεικνύει αυτήν ακριβώς τη νοσηρότητα του πολιτικού σκηνικού, που κατ᾽ επανάληψιν έχει προβεί αλλά και ανεχθεί α λα καρτ ανάλογες χυδαιότητες. Και μπορεί ο υπουργός να εστίασε στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αλλά είναι προφανές ότι τα λόγια του στοχεύουν ουσιαστικά όλους όσοι αγωνίζονται για τη δικαίωση της μνήμης των ανθρώπων τους.
Δεν ξέρω πώς εισέπραξε ο Γεωργιάδης τη φράση του χαροκαμένου γονιού Σωτηρίου Μήτσκα («λεφτά έχουμε, κ. υπουργέ, παιδιά δεν έχουμε»), αλλά μπορώ να το φανταστώ. Για τον κάθε Άδωνι, που εγκαταβιώνει στο αποστειρωμένο περιβάλλον του τριγώνου Βουλή – Κολωνάκι – Μέγαρο Μουσικής, τέτοιου είδους δράματα είναι αδύνατον να τα αντιληφθεί και να τα νιώσει. Επομένως, και ό,τι πηγάζει από αυτά εκλαμβάνεται ως ανούσιο και εξωπραγματικό. Γι᾽ αυτό θα επιμείνει και θα υποστηρίξει με σθένος τη δήλωσή του περί οικονομικών σκοπιμοτήτων.
Η απέχθεια και η αποστροφή των όποιων κυβερνήσεων προς τους πολίτες εκδηλώνονται συχνά και απροκάλυπτα με την παραμικρή ευκαιρία που θα δοθεί. Ίσως αυτό που τους ενοχλεί και δεν μπορούν να το αποδεχτούν είναι αυτή η απεγνωσμένη προσπάθειά τους κάθε τόσο να εκμαιεύσουν την ψήφο τους, κάτι που απαιτεί και πολλά χρήματα και βρόμικες παρασκηνιακές συναλλαγές με παράγοντες του οικονομικού και επικοινωνιακού κατεστημένου της χώρας μας.
Η αυθάδεια του «μαζί τα φάγαμε» τείνει να εξελιχθεί στο ομολογιακό «μαζί τους φάγαμε»! Ο αποστολέας του μηνύματος, ο ίδιος: Το φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Αποδεικνύεται τελικά πως είχαν και τον ίδιο παραλήπτη: Το αδίστακτο πλέγμα επιχειρηματικών συμφερόντων που λυμαίνεται την πατρίδα, την κοινωνία και τον πλούτο της.
Η τραγωδία των Τεμπών έρχεται να προστεθεί ως κρίκος στην αλυσίδα των εγκλημάτων σε βάρος του ελληνικού λαού. Εγκλημάτων που έχουν να κάνουν με την αναλγησία, την ανικανότητα και την εν γένει αβελτηρία τού κατ᾽ ευφημισμόν «ελληνικού κράτους», το οποίο ούτε «ελληνικό» ούτε «κράτος» είναι.
Η ελλαδίτικη νομική υπόσταση στην άκρη της Χερσονήσου του Αίμου νοσεί βαρύτατα. Νοσεί αξιακά, νοσεί κοινωνικά και νοσεί πολιτικά. Όσα βιώνουν οι πολίτες της είναι αποτελέσματα αυτής της νοσηρότητας. Όσο οι τραγωδίες της κοινωνίας μας αντιμετωπίζονται μέσα σε ένα στενό πλαίσιο κομματικών αντιπαραθέσεων δεν θα υπάρξει ποτέ η κάθαρση.
Προφανώς και οι ευθύνες της κοινωνίας αυτής είναι μεγάλες. Αποδέχθηκε εδώ και καιρό, στο όνομα κάποιας απροσδιόριστης «προόδου», οι αξίες της να βγουν από το ασφαλές περιβάλλον της συντήρησής τους. Το αποτέλεσμα δεν ήταν η «πρόοδος» αλλά η σήψη τους! Τις συνέπειες αυτής της απόφασης τις πληρώνουμε τώρα. Και όσο δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε τις δομές του πολιτικού μας συστήματος και απλώς ανακυκλώνουμε τις διεφθαρμένες και ανάλγητες εφεδρείες του, θα είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε κι άλλες τραγωδίες και να ανεχόμαστε τις χυδαιότητες του κάθε Άδωνη.
Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», endohora@yahoo.gr
