Το Voyager 2 μετράει ήδη 47 χρόνια στο διάστημα και έχει δώσει έναν τεράστιο όγκο από δεδομένα για το ηλιακό μας σύστημα και για ότι συμβαίνει έξω από αυτό. Το διαστημικό σκάφος πλέον βρίσκεται σχεδόν 21 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη και ακόμα και σήμερα τα δεδομένα του ρίχνουν φως στα μυστικά του Διαστήματος.
Το Voyager 2 μαζί με το Voyager 1 μας έχουν δώσει απίστευτες πληροφορίες για όλο το ηλιακό μας σύστημα. Από τους πανέμορφους δακτυλίους του Κρόνου μέχρι τους μανιασμένους ανέμους του Ποσειδώνα, κατέγραψε τα πάντα και ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος από κοντά. Όμως η συνάντηση με τον Ουρανό, δεκάδες χρόνια μετά αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστήριο. Ο Ουρανός είναι ο λιγότερο μελετημένος πλανήτης, όμως τα δεδομένα ήταν διαθέσιμα όλα αυτά τα χρόνια.
Η πτήση πάνω από τον Ουρανό έγινε από το Voyager 2, το 1986 και ήταν θεμέλιος λίθος στην εξερεύνηση του εξωτερικού ηλιακού μας συστήματος. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε με μεγάλη ευκρίνεια αυτόν το μακρινό πλανήτη με την γαλαζοπράσινη απόχρωση. Ένας πλανήτης με αμυδρούς δακτυλίους και μια ξεχωριστή κλίση, όσο και περίεργη τροχιά γύρω από τον Ήλιο, σαν μπάλα που κυλάει στους δρόμους του παγωμένου Διαστήματος.
Τώρα, 38 χρόνια μετά κοιτάμε ξανά τα δεδομένα από τη συνάντηση του Voyager 2 με τον Ουρανό και έκπληκτοι βλέπουμε πως πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά, ιδιαίτερα για τη μαγνητόσφαιρα του πλανήτη. Πλέον, με τη νέα τεχνολογία ανάλυσης δεδομένων και με τις γνώσεις που έχουμε αποκομίσει από δεκαετίες διαστημικών ταξιδιών, μπορούμε να δούμε καλύτερα τι συμβαίνει στον συνοριοφύλακα του ηλιακού μας συστήματος, τον Ουρανό.
Τυχαίνει η θρυλική συνάντηση με τον Ουρανό να έγινε σε κάπως σπάνιες συνθήκες. Συνέπεσε με μια τεράστια έκρηξη ηλιακών ανέμων, που αποτελείται από ένα κύμα υψηλής ενέργειας, από φορτισμένα σωματίδια του Ήλιου. Αυτό από μόνο του, συμπίεσε το μαγνητικό πεδίο του Ουρανού.
Συνήθως, οι ηλιακοί άνεμοι, σαν ένα συνεχές ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων, αλλάζουν τα μαγνητικά πεδία των πλανητών, δημιουργώντας μαγνητόσφαιρες που προστατεύουν τον πλανήτη από την έντονη ηλιακή καταιγίδα. Όμως στην περίπτωση του Ουρανού, η ένταση του ηλιακού ανέμου ήταν τόσο μεγάλη, που συμπίεσε την μαγνητόσφαιρα του πλανήτη στο 20% του όγκου της. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος διαστρέβλωσης των δεδομένων που συγκέντρωσε το Voyager 2.
Περνώντας στο σήμερα, μια νέα μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Astronomy, που αναφέρει πως οι συνθήκες που παρατήρησε το Voyager 2 στον Ουρανό, συμβαίνουν πολύ σπάνια, σε ποσοστό μόλις 4%. Αν η συνάντηση είχε γίνει μια βδομάδα νωρίτερα, οι συνθήκες που θα κατέγραφε θα ήταν πολύ διαφορετικές, πιο κοντά σε αυτές που έχουμε καταγράψει σε άλλους γίγαντες του ηλιακού μας συστήματος, όπως ο Δίας και ο Κρόνος.
Μέχρι σήμερα πιστεύαμε πως ο Ουρανός είχε ιδιαίτερα αδύναμη μαγνητόσφαιρα, με χαμηλή συγκέντρωση πλάσματος και με ζώνες ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας. Αυτό έδειχναν εκ πρώτης τα δεδομένα του Voyager, που ανίχνευσαν πως η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού δεν είχε πλάσμα, σε ένα ασυνήθιστα αραιό περιβάλλον.
Όμως, η νέα ανάλυση των δεδομένων, σε συνδυασμό με τη γνώση μας για της ηλιακές καταιγίδες, ζωγραφίζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον Ουρανό.
Ο ηλιακός άνεμος φαίνεται πως κατέστειλε την παρουσία πλάσματος στη μαγνητόσφαιρα του πλανήτη, οδηγώντας τους επιστήμονες να πιστεύουν λανθασμένα πως ο Ουρανός στερούταν πλάσματος. Όμως, με την επανεξέταση στα δεδομένα, σε συνδυασμό με την ασυνήθιστης έντασης ηλιακής καταιγίδας, οι επιστήμονες κατάφεραν να εξηγήσουν τι πραγματικά συμβαίνει. Κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού είναι πιο κοντά σε αυτή των άλλων μεγάλων πλανητών από ότι πιστεύαμε. Η καταστολή του πλάσματος από τον έντονο ηλιακό άνεμο ήταν ο λόγος που δεν το ανίχνευσε το Voyager 2, σε ένα αρκετά σπάνιο φαινόμενο.
Πηγή: Techmaniacs
