Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η διάλυση του τριμερούς συνασπισμού και η κατάρρευση της γερμανικής κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τις όποιες αφορμές κυριαρχούν στην ειδησεογραφία, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο πρώτος ισχυρός μετασεισμός που σημειώνεται -και μάλιστα επί ευρωπαϊκού εδάφους- μετά τη σαρωτική επαναφορά Τραμπ στις ΗΠΑ…
Κι επειδή αυτές οι μετασεισμικές δονήσεις θα έχουν συνέχεια, ο απόηχος φτάνει ήδη και στην Αθήνα, όπου το υπάρχον κομματικό σύστημα ταρακουνιέται εδώ και αρκετό καιρό. Αρκετοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανόν οι εξελίξεις να επιταχυνθούν και εδώ. Άλλωστε με ορίζοντα την άνοιξη ολοένα και περισσότεροι βρίσκονται με το «όπλο παρά πόδα». Άρα, όσα συμβαίνουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο Βερολίνο μάς ενδιαφέρουν (ή και μας επηρεάζουν) άμεσα…
Ακόμη και η διαμάχη για το «φρένο χρέους», που αποτέλεσε τη χαριστική βολή για το γερμανικό «Φανάρι», συνδέεται με την αγωνία του Σολτς, που μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Αμερική, μετατράπηκε σε πανικό για τη δική του κατάρρευση, η οποία έχει δρομολογηθεί από τις πρόσφατες αναμετρήσεις στα γερμανικά κρατίδια.
Υπάρχει και μια τεράστια ιστορική ειρωνεία εν προκειμένω. Οι Γερμανοί, που κουνούσαν το δάχτυλο στην Ελλάδα για τα Μνημόνια με το περίφημο «pacta sunt servanda», δηλαδή «οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται», τώρα για τις δικές τους πολιτικές ανάγκες πετάνε στα σκουπίδια ακόμη και το Σύνταγμά τους, το οποίο από το 2009 απαγορεύει στην κυβέρνηση να δανείζεται πέραν του 0,35% του ΑΕΠ ετησίως.
Επίσης η άμεση επίδραση του αμερικανικού αποτελέσματος φαίνεται και από την αποστροφή του Σολτς για την ανάγκη «η Γερμανία να αναλάβει την ευθύνη και να βοηθήσει την Ευρώπη να παραμείνει ενωμένη»…
Αυτό εντάσσεται στο δόγμα της «στρατηγικής ενηλικίωσης», που ανακάλυψε πρώτος ο Μακρόν, ο οποίος -μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών- πήγε γρήγορα σε εθνικές εκλογές για να προλάβει τα χειρότερα για εκείνον. Και όντως ως έναν βαθμό τα πρόλαβε, αν και -σωστότερα- απλώς τα… φρέναρε.
Την ίδια τακτική ακολούθησε τώρα υπό το κράτος της ίδιας ταραχής ο Σολτς. Αρκεί να σημειώσουμε ότι ουδέποτε άλλοτε στη σύγχρονη Ιστορία έχει διαλυθεί πρόωρα κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία.
Προκαλώντας πρόωρες εκλογές, γνωρίζει ότι δεν σώζεται το SPD από την κατάρρευση. Αλλά ούτε και προτίμησε να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία με την προσμονή της ανάκαμψης. Ο θρίαμβος Τραμπ κατέστησε την ελπίδα αυτή εντελώς φρούδα.
Με τις πρόωρες εκλογές ο Σολτς υπηρετεί πρωτίστως τις συστημικές γερμανικές προτεραιότητες: Όσο πιο σύντομα στηθούν οι κάλπες τόσο πιο καθησυχαστική είναι η προοπτική να έρθει πρώτο το χριστιανοδημοκρατικό CDU και να σχηματίσει τη δική του κυβέρνηση συνεργασίας. Όσο οι κάλπες καθυστερούν τόσο θα ανεβαίνει -διεκδικώντας ακόμη και την πρωτιά- η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που δεν τη θέλει κανείς από τους άλλους…
Ό,τι και να λέει δημοσίως, μπροστά σε ένα τέτοιο μαρτυρικό αδιέξοδο είναι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού και το δικό του «Φανάρι» ήδη τρεμοσβήνει…
