Του Δρ. Νικόλαου Ιακ. Μαρκοζάνη*
Προσφάτως ἔγινα κοινωνός ἀξιόλογου καί ἐμπεριστατωμένου κειμένου ἀπό τό συλλογικό ὄργανο ἐκπαιδευτικῶν Μ.Α.Ζ.Ι. μέ θέμα «Η ατζέντα του ΠΟΥ [Παγκόσμιος Ὀργανισμός Ὑγείας] και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία». Διαβάζοντας τό κείμενο ἐξεπλάγην ἀπό τόν σχεδιασμό τοῦ διεθνοῦς αὐτοῦ Ὀργανισμοῦ γιά τό ἐν λόγῳ ζήτημα, καθώς καί ἀπό τήν συστηματική μεθόδευση καί προώθηση σχετικοῦ προγράμματος ἀπό τά κράτη καί τούς ἀντίστοιχους ἐκπαιδευτικούς φορεῖς τους.
Δηλώνω ἐξ ἀρχῆς ὅτι θεωρῶ χρήσιμο ἕνα τέτοιο μάθημα, ὑπό τήν προϋπόθεση νά διαμορφωθεῖ μέ αὐστηρότατες προϋποθέσεις, νά σχεδιαστεῖ μέ προσοχή καί νά δομηθεῖ μέ βάση τήν ψυχική καί σωματική ὑγεία τῶν νέων.
Ἡ Ἑλλάδα λοιπόν ἔσπευσε, γιά μία ἀκόμη φορά, στό ὄνομα τῆς προοδευτικότητας, νά ὑιοθετήσει τίς κατευθυντήριες ὁδηγίες τοῦ ΠΟΥ καί νά διαμορφώσει, μέσῳ τοῦ ΙΕΠ (Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς) ἀντίστοιχα ἐκπαιδευτικά προγράμματα, προσαρμοσμένα σέ ὅλο τό ἡλικιακό φάσμα ἀναπτύξεως τῶν παιδιῶν μας. Ὅπως ἀναφέρεται στό κείμενο τοῦ Μ.Α.Ζ.Ι., ὁ σχεδιασμός τῶν προγραμμάτων ξεκινάει ἀπό τήν ἡλικία τοῦ ἔτους μηδέν (ἤτοι ἀπό τήν ἡμέρα γεννήσεως), ἐπιμερίζοντας τίς ἡλικιακές ὁμάδες στίς κατηγορίες τῶν 0-4, 4-6, 6-9, 9-12, 12-15, 15 καί ἄνω. Ἐπιπλέον, μέ βάση αὐτόν τόν διαχωρισμό καθορίζονται ἀντιστοίχως οἱ πληροφορίες καί οἱ δεξιότητες πού πρέπει νά διδαχθοῦν τά παιδιά στό σχολεῖο τους.
Γιά παράδειγμα, ἤδη ἀπό τήν βρεφική καί νηπιακή ἡλικία, κατά τήν ὁποία, ὡς γνωστόν, τίθενται οἱ βάσεις ὄχι μόνο τῆς σωματικῆς ἀλλά και τῆς ψυχοκοινωνικῆς ὑγείας, προβλέπεται εἰσαγωγική διαδικασία σχετικά μέ τόν αὐνανισμό, τήν ἀπόλαυση, τίς ἔμφυλες ταυτότητες, καθώς καί τόν διαχωρισμό μεταξύ βιολογικοῦ καί κοινωνικοῦ φύλου. Ἀπό 6-9 ἐτῶν ἐμβαθύνονται οἱ ἀνωτέρω ἔννοιες καί πληροφορίες, ἐνῶ ἀπό 9-12 ἐτῶν ἡ βαρύτητα δίδεται στήν ἐγκυμοσύνη, στήν ἀντισύλληψη καί φυσικά τήν διαφορετικότητα τῶν φύλων. Γιά δέ τήν ἐφηβική ἡλικία, ὁ ἑτεροπροσδιορισμός καί ἡ δυνατότητα τῆς κατά παραγγελίαν τεκνοποιίας μέ ἐπιθυμητές προδιαγραφές [δηλαδή προϊδέαση καί εἰσαγωγή στήν μεθοδολογία τῆς εὐγονικῆς] ἀποτελοῦν τήν κεντρική ἰδέα τοῦ προγράμματος διδασκαλίας.
Καί μόνο ἀπό τήν ἐπιγραμματική ἀναφορά τῶν κυριοτέρων στόχων τοῦ ἐπιχειρουμένου προγράμματος, προκύπτουν πολλά ἐρωτηματικά: Γιατί ὅλα αὐτά πρέπει νά καλλιεργηθοῦν ξεκινώντας ἀπό τήν μηδενική ἡλικία καί, ἐντασσόμενα στήν ἐκπαίδευση, νά συνεχίζουν καί πέραν τῆς ἐφηβικῆς περιόδου, μέσῳ διαρκοῦς προπαγάνδας καί προβολῆς λανθασμένων προτύπων;
Γιατί πρέπει ἡ τρυφερή παιδική ἡλικία νά ἐπιμολύνεται ἀπό κάθε λογῆς «ἰδέες/ἰδεοληψίες», οἱ ὁποῖες θά κακοποιήσουν τήν εὐαίσθητη καί εὔπλαστη ψυχή, δημιουργώντας σύγχυση καί διαφυλική ρευστότητα; Τί θέση μπορεῖ νά ἔχει σέ μία ἐκπαιδευτική διαδικασία ἡ κάθε λογῆς διαστροφή νοός καί σώματος, στά πλαίσια μίας δῆθεν ἀνεκτικότητας, συμπεριληπτικότητας καί σεβασμοῦ στίς ἰδιαιτερότητες τρίτων;
Τήν καταλληλότητα, τήν ἐπιστημονική κατάρτιση καί τήν παιδαγωγική ἐπάρκεια ὅσων θά ἀναλάβουν τόν ρόλο τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως στίς σχολικές τάξεις ποιός θά τήν κρίνει καί ποιός θά τήν ἀξιολογήσει, ὅταν εἶναι γνωστό στούς «κατοικοῦντες ἐντός τῶν τειχῶν» μέ ποιό τρόπο γίνονται πολλές φορές οἱ ἀναθέσεις μαθημάτων στά σχολεῖα;
Ἡ θέση τῶν γονέων, οἱ ἀντιλήψεις καί τά ἤθη τῶν κοινωνιῶν καί κάθε ἄλλος παραδεδομένος θεσμός πῶς μπορεῖ νά καταλύεται, νά προσπερνᾶται καί ἐν τέλει νά καταργεῖται στό ὄνομα μίας δῆθεν προόδου;
Μήπως πίσω ἀπό τήν προβαλλόμενη ἐνημέρωση περί ἀντισυλλήψεως, ἀλλαγῆς φύλου καί εὐγονικῆς ὑποκρύπτονται προωθούμενα συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιῶν καί ἰατρικῶν θεραπειῶν, ὅπως εἶναι οἱ ὁρμονοθεραπεῖες φυλομεταβάσεως καί οἱ ἀναστολεῖς ἐφηβείας, καθώς καί οἱ ἐπεμβάσεις ἀλλαγῆς φύλου;
Μήπως ὅλα αὐτά ἀπορρέουν ἀπό τή woke ἰδεολογία, ἡ ἀτζέντα τῆς ὁποίας προβάλλεται καθημερινῶς ἀπό ὅλα τά μέσα μαζικῆς ἐπικοινωνίας (δημοσιογραφικές/ἐνημερωτικές ἐκπομπές, τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, διαδίκτυο κ.λπ.) καί, ὅπως διαπιστώσαμε, ὑπηρετήθηκε μέ μεγάλη προσήλωση ἀπό τόν φετινό διαγωνισμό τῆς Γιουροβίζιον, καθώς καί τίς τελετές ἐνάρξεως καί λήξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων;
Αὐτά καί πολλά ἄλλα ἐρωτήματα/προβληματισμούς θά μποροῦσε νά διατυπώσει κάθε νοήμων ἄνθρωπος, παρατηρώντας τήν ὅλη κατάσταση, μέσα σέ μία κοινωνία πού τά θεμέλιά της ἤδη ὑπονομεύονται ἐδῶ καί καιρό, πού οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις ἔχουν χάσει τόν διαπροσωπικό ἀγαπητικό τους χαρακτήρα καί ὅπου νέα ἤθη καί νέο ἀξιακό σύστημα καλπάζουν ἰσοπεδωτικά, ἐπιζητώντας νά ἀνατρέψουν κάθε «παλαιό» στερεότυπο. Προβληματιζόμαστε μέ τόν ἐμμονικό τρόπο, μέ τόν ὁποῖον προτάσσεται, τονίζεται καί καλλιεργεῖται ἡ ἡδυπάθεια, πού προσφέρει ἡ σεξουαλικότητα. Ὅσοι πιστεύουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία ψυχοσωματική ὀντότητα, πού φέρει ἐνδιάθετη ροπή πρός πνευματικότερα καί ὑψηλότερα πράγματα, διαπιστώνουμε ὅτι ἐξοβελίζονται οἱ ἔννοιες τῆς ἁγνότητας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς παρθενίας καί πολλές ἄλλες πνευματικότερες στάσεις καί ἐπιλογές. Πρόθεσή μου δέν εἶναι, μέ τό παρόν ἄρθρο, νά προβῶ σέ ἐνδελεχή καί ἐπιστημονική κριτική, οὔτε νά ἀναλύσω σέ βάθος τίς κοινωνικές, παιδαγωγικές, βιοηθικές καί ἰατρικές παραμέτρους, οἱ ὁποῖες προκύπτουν ἀπό τό συγκεκριμένο θέμα. Ἁπλῶς προσπάθησα, ὡς σκεπτόμενος καί ἐνεργός πολίτης, νά διατυπώσω εὔλογους προβληματισμούς ὄχι μόνον προσωπικούς, ἀλλά καί πολλῶν συμπολιτῶν μας, οἱ ὁποῖοι διαπιστώνουμε ὅτι ὁποιοσδήποτε ἀντίλογος, ἄν ποτέ μπορέσει νά διατυπωθεῖ, λοιδορεῖται ἤ φιμώνεται μέ ὀργανωμένο καί πολλές φορές βίαιο καί σκαιό τρόπο. Ἡ «εὐέλικτη» λοιπόν σεξουαλικότητα, ὡς νοσηρό ἀποκύημα μιᾶς ὑλιστικῆς καί ἀντιπνευματικῆς ἐλίτ, εἶναι ἀκόμα ἕνα ἐργαλεῖο ἐκείνων, πού συστηματικά σχεδιάζουν καί προωθοῦν μέ δόλιες καί περίεργες μεθοδεύσεις τήν ὑπονόμευση ψυχῶν, ζωῶν καί ἐθνῶν. Ἐάν τό ἐπιτρέψουμε, τότε ἡ εὐθύνη θά βαραίνει ἀποκλειστικά ἐμᾶς.
*Εκπαιδευτικός
