Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Το πώς θα επηρεαστούν οι εγχώριες εξελίξεις και ισορροπίες ύστερα από τη σαρωτική επικράτηση του Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ αποτελεί από χθες το νέο προσφιλές θέμα συζητήσεων και αναλύσεων στους πολιτικούς καφενέδες και τους κομματικούς διαδρόμους…
Αυτό δεν περιορίζεται μάλιστα μόνο στον χώρο της Ν.Δ., όπου βεβαίως οι επιπτώσεις, λόγω και της κυβερνητικής ιδιότητας, αναμένονται πιο άμεσες. Απλώνεται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, λαμβάνοντας υπόψη τους βαθύτερους λόγους και τα κριτήρια που καθόρισαν την εκλογική συμπεριφορά των Αμερικανών ψηφοφόρων.
Με απλά λόγια, δεν είναι μόνο ο Κ. Μητσοτάκης που πολύ σύντομα θα υποχρεωθεί να ξανασκεφτεί εάν όντως έχει ταχθεί στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Είναι και οι άλλες κομματικές ηγεσίες, που -όσο και να στρουθοκαμηλίζουν ορισμένες- θα δουν από εδώ και πέρα αντίστοιχα διλήμματα να θεριεύουν.
Πέραν της αντίθεσης στη στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ στις πολεμικές συρράξεις και κυρίως στην Ουκρανία, η αντισυστημική τάση -με ό,τι αυτή ενσωματώνει- αποδείχθηκε κυρίαρχη στην αμερικανική κοινωνία. Ο υψηλός πληθωρισμός και η ακρίβεια, η παράνομη μετανάστευση και η ανασφάλεια, η woke ατζέντα και ο στρεβλός δικαιωματισμός, η δαιμονοποίηση της κλιματικής κρίσης και οι μύθοι της πράσινης ανάπτυξης, η απομάκρυνση από το «έθνος-κράτος» και η υποταγή στην οργουελική «μεγάλη επανεκκίνηση» είναι ζητήματα με οριζόντια διαστρωμάτωση. Σε ολόκληρο το φάσμα…
Κι επειδή ακριβώς αυτά δεν είναι ζητήματα μόνο της Δεξιάς, όπως οι άνοες νομίζουν, αλλά όλων των κοινωνικών στρωμάτων, οι διεργασίες αναπόδραστα θα χτυπήσουν με δύναμη και την πόρτα της (αμήχανης και εμμονικής) Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Σε χώρες όπως η Γερμανία αυτό, άλλωστε, έχει ήδη συμβεί. Το εδώ «καθυστερημένο» πολιτικό σύστημα απλώς άλλη μια φορά εκπλήσσεται…
Εάν, πάντως, στις τελευταίες ευρωεκλογές φάνηκε ότι αυτές οι αντισυστημικές τάσεις ενισχύθηκαν και σε κοινωνίες όπως η δική μας, το ενδιαφέρον είναι με ποια δυναμική θα αναπτυχθούν -στον απόηχο της παγκόσμιας ανατροπής που φέρνει η επιστροφή Τραμπ- στο εξής. Και σε ποιο βάθος χρόνου θα επηρεαστούν εξ αυτού του λόγου οι ανακατατάξεις στο (ήδη σοβαρά ραγισμένο) ελληνικό κομματικό στερέωμα. Με ορίζοντα βραχυπρόθεσμο ή πιο μεσοπρόθεσμο;
Όσο κι αν η Ελλάδα δεν φαίνεται ότι θα είναι στις άμεσες προτεραιότητας της νέας αμερικανικής ηγεσίας, κάποια πράγματα θα λειτουργήσουν έτσι κι αλλιώς ως καταλύτες. Με δεδομένη, άλλωστε, την προϋπάρχουσα ρευστότητα σε ένα σκηνικό που ασφυκτιά προ πολλού και με ανοικτό το ενδεχόμενο για πρόωρες κάλπες με αφορμή την προεδρική εκλογή, η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων ακόμη και εντός του 2025 είναι κάτι που δεν αποκλείουν πια ολοένα και περισσότεροι.
Το ποιος θα μπορούσε να είναι ο «Έλληνας Τραμπ» σίγουρα θα αποτελέσει προσεχώς ένα συνακόλουθο ερώτημα. Κι αν αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει, οι νέες συνθήκες που ορμητικά γεννιούνται (νομοτελειακά) θα τον αναδείξουν;
