Του Μανώλη Κοττάκη
Όλα από την αρχή. Αυτό μας «λέει» το αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, καθώς, όπως απεδείχθη, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πρόεδρος ευρείας αποδοχής. Κέρδισε τη λαϊκή ψήφο, κέρδισε τους εκλέκτορες, κέρδισε τη Γερουσία, κέρδισε και τη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Το αντισυστημικό πολιτικό του μήνυμα κατά του κατεστημένου και των κλειστών ελίτ της Ουάσινγκτον και της Νέας Υόρκης, η αντι-woke ατζέντα του, που συνέτριψε την πολιτική ορθότητα και την παραβίαση βασικών κανόνων της φύσης, ο πατριωτικός του λόγος, που υπόσχεται να κάνει την Αμερική «μεγάλη ξανά», ο αυστηρότατος έλεγχος των συνόρων και οι απελάσεις παράνομων μεταναστών, ο κρατικός προστατευτισμός έναντι της απληστίας της αγοράς, η έγνοια για τους αδυνάμους και το περιθώριο είναι πολιτικές που επικροτήθηκαν με μεγάλες πλειοψηφίες από τον αμερικανικό λαό. Ο οποίος πέταξε στα «σκουπίδια» την «παραπληροφόρηση» των ΜΜΕ, δεν επηρεάστηκε ούτε κατ’ ελάχιστον από αυτήν.
Ο τρόπος που επετεύχθη αυτή η νίκη δίνει θάρρος στις αντισυστημικές δυνάμεις της Δύσης στην Ευρώπη, που επιθυμούν επειγόντως τη μεταρρύθμιση του δημοκρατικού καπιταλισμού και του ακραίου φιλελευθερισμού σε αυτό που ήταν κάποτε, πριν αρχίσει ο 21ος αιώνας της αλαζονείας.
Ο Τραμπ επιχειρήθηκε να παραπεμφθεί σε δίκη με τη διαδικασία του impeachment από το «βρόμικο κέντρο» του Μπάιντεν και της Πελόζι. Εισέβαλε στο σπίτι του το FBI για να κατασχέσει έγγραφα. Πράκτορες της CIA είπαν ψέματα εναντίον του σε δίκες για σχέσεις με τη Ρωσία. Δέχθηκε εκδικητικούς ελέγχους για φοροδιαφυγή. Κατηγορήθηκε για την εισβολή στο Καπιτώλιο. Είδε το φιλικό FOX NEWS να στρέφεται, με εντολή του κατεστημένου, εναντίον του για κάποιο διάστημα. Αποκλείστηκε για καιρό από το twitter, μέχρι που το αγόρασε ο Ίλον Μασκ. Κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για ανάρμοστες σχέσεις με κολγκέρλ. Διετάχθησαν κυβερνήτες πολιτειών να ακυρώσουν την υποψηφιότητά του για τις εκλογές. Έγιναν τρεις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Δικαστές οπαδοί των Δημοκρατικών προσπάθησαν μέχρι και την τελευταία στιγμή να τον ενοχοποιήσουν.
Κι όμως, αθωώθηκε σε όλα. Κι όμως, κατάφερε να μείνει όρθιος, να σταθεί μπροστά στον αμερικανικό λαό και να ζητήσει να επανακριθεί η ηγεσία του στις κάλπες. Επί πέντε ολόκληρα χρόνια έκαναν τα πάντα για να τον εμποδίσουν, γιατί ήξεραν ότι θα χάσουν.
Ανάλογου είδους διασυρμό στην Ελλάδα μόνο ένας πολιτικός γνώρισε μεταπολιτευτικά, ο Κώστας Καραμανλής. Και παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο σχεδιάστηκε ανεπιτυχώς το 2010, σύμφωνα με δημόσια αποκάλυψη του Ανδρέα Λοβέρδου, και η οικογενειακή του ζωή απειλήθηκε και αναστατώθηκε, σύμφωνα με το επίσημο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, και τα αμερικανοκίνητα ΜΜΕ των Αθηνών αποπειράθηκαν την πολιτική «πολτοποίησή» του και όλα τα δεινά του κόσμου επιχειρήθηκε να του φορτωθούν από τους σύγχρονους «βενιζελικούς» που ονειρεύονταν νέο Γουδί.
Η νίκη Τραμπ δίνει θάρρος σε κάθε πολιτικό ηγέτη της Ευρώπης να δώσει τη μάχη της επικράτησης στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Βρετανία και αλλού. Το μήνυμα είναι καθαρό: τα έθνη είναι ισχυρότερα από το σύστημα. Οι παραδοσιακές αξίες, ισχυρότερες από τις πάσης φύσεως ατζέντες. Χωρίς καμία αμφιβολία, η νίκη Τραμπ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα σαρωτικό ντόμινο πολιτικών αλλαγών σε όλη την Ευρώπη, για το «ξήλωμα» κάθε επιχειρηματικής, διπλωματικής, πολιτικής, μιντιακής, πανεπιστημιακής «παράγκας» που έχουν στήσει οι Δημοκρατικοί σε όλη την ήπειρο – της Ελλάδας περιλαμβανομένης. Με έμφαση στην απομείωση της επιρροής του ασύλληπτου μηχανισμού της προπαγάνδας τους, που στραγγαλίζει και καταδιώκει με κάθε ευκαιρία κάθε διαφορετική φωνή.
Για την Ελλάδα οι συνέπειες της νίκης Τραμπ είναι σαφείς. Πρώτον, ανετράπη όλη η σκακιέρα πάνω στην οποία βάσισε την κυριαρχία του στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ουάσινγκτον ο πρωθυπουργός. Φανατικός υποστηρικτής των Δημοκρατικών, του πολέμου τους στην Ουκρανία και της woke ατζέντας τους, αδιάφορος για τον Τραμπ και επιθετικός σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στον Πούτιν, ο κύριος Μητσοτάκης τώρα πρέπει να ξαναδεί την περίφημη πολιτική του Κέντρου από την αρχή.
Όσα του επεσήμαναν σε εκείνη την ιστορική πλέον, όπως αποδεικνύεται, εκδήλωση του Πολεμικού Μουσείου, στην παρουσίαση του βιβλίου μου, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, δικαιώνονται από το εκλογικό σώμα της πιο μεγάλης χώρας του κόσμου.
Ο Καραμανλής τον προειδοποίησε εκείνη τη μέρα για την «οριστική ρήξη του λαού με τις ελίτ της υπεροψίας, όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη και αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες», και πρόσθεσε ότι «υπάρχει γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών».
Ο Αντώνης Σαμαράς τού επεσήμανε ότι «όσα κεντροδεξιά κόμματα παρέμειναν στις ευρωεκλογές προσηλωμένα στην πολιτική ορθότητα κατέρρευσαν, όπως στη Γαλλία και την Ιταλία».
Πέραν αυτών, όμως, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την εκτίναξη των ποσοστών των κομμάτων που ευρίσκονται στα δεξιά της Ν.Δ., αν η Κεντροδεξιά παράταξη δεν επιστρέψει στις ρίζες της.
Την περασμένη Δευτέρα, μία μέρα πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ Δημήτρης Νατσιός κατήγγειλε στη Βουλή ότι, στο πλαίσιο του προγράμματος για το «Πολύχρωμο Σχολείο», εντέλλονται οι καθηγητές να διοργανώσουν μέσα στις σχολικές αίθουσες μαθητικούς αγώνες… «λογομαχίας» με επιχειρήματα κατά ή υπέρ της… ομοφυλοφιλίας! Και ότι τους ζητείται να παρατάσσουν τα παιδιά απέναντι σε ομάδες, αναλόγως των απόψεών τους, με τους ουδέτερους στη μέση! Τόσο άρρωστοι, τόσο διχαστικοί, τόσο ρατσιστές!
Εκτός όμως από την επαναξιολόγηση της ιδεολογίας της Ν.Δ. στο εσωτερικό της χώρας, η νίκη Τραμπ αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο κύριος Μητσοτάκης έχει «ανατινάξει» τις γέφυρες που θα μπορούσε να έχει και με τον Πρόεδρο Τραμπ και με τον πρόεδρο Πούτιν. Ταύτισε εγκληματικά τις προσωπικές του φιλοδοξίες με τις εθνικές φιλοδοξίες, χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα έως αυτή τη στιγμή. Ούτε για τον εαυτό του ούτε για την πατρίδα.
Η Ελλάς υπό την ηγεσία του έχει ανάγκη έναν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με κύρος στη Δύση, στη Ρωσία, στην Κίνα, στη Μέση Ανατολή. Μόνον έτσι μπορεί να οικοδομήσει ξανά η χώρα τις κατεστραμμένες γέφυρες με το βαθύ κράτος των Ρεπουμπλικάνων που υποτίμησε, με το Κρεμλίνο που προπηλάκισε σε προσωπικό επίπεδο, με τις λοιπές μεγάλες δυνάμεις του πολυπολικού πλανήτη μας.
Η Ελλάδα χρειάζεται επίσης έναν Πρόεδρο με πίστη στις παραδοσιακές αξίες της πατρίδας μας. Έναν Πρόεδρο, τέλος, η εκλογή του οποίου θα συνδυαστεί με την αναθεώρηση του Συντάγματος και με την αύξηση των αρμοδιοτήτων του. Έναν ισχυρό Πρόεδρο για να στέκεται συμπαραστάτης δίπλα σε κάθε δοκιμαζόμενο στα εθνικά θέματα πρωθυπουργό. Τα ονόματα που συζητιούνται μέχρι αυτή τη στιγμή είναι εντελώς ακατάλληλα. Όλα από την αρχή, λοιπόν. Επειγόντως.
