Η αλλαγή προεδρίας στις ΗΠΑ και η διαφορετική λύση που «παίζει» τελευταία
Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Ο Ζελένσκι γυρίζει όλη την Ευρώπη παρουσιάζοντας το καλούμενο και ως «σχέδιο νίκης» του. Μετά τη Σύνοδο Κορυφής Ουκρανίας – νοτιοανατολικής Ευρώπης, έγραψε στον λογαριασμό του στο X τα ακόλουθα: «Η κατάσταση στο πεδίο της μάχης δημιουργεί μια ευκαιρία για αποφασιστική δράση, για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία το αργότερο μέχρι το 2025. Από τον Ιούλιο εργαζόμαστε πάνω στα σημεία της φόρμουλας ειρήνης και μέχρι τον Νοέμβριο θα είναι έτοιμο ένα έγγραφο, το Πλαίσιο Ειρήνης, το οποίο θα περιγράφει τις προϋποθέσεις για ένα δίκαιο τέλος του πολέμου».
Το πρόβλημα είναι ότι ο Ζελένσκι σύντομα θα κληθεί να αντιμετωπίσει έναν διαφορετικό πρόεδρο στις ΗΠΑ. Ενώ η Χάρις είχε δηλώσει πως θα εργαστεί για να διασφαλίσει τη νίκη της Ουκρανίας στον πόλεμο με τη Ρωσία, ο Τραμπ υποστηρίζει πως θα επιδιώξει μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων αμέσως μετά τις εκλογές. Κατά την επίσκεψη του Ζελένσκι στις ΗΠΑ ο Τραμπ αρχικά αρνήθηκε να τον συναντήσει, αλλά τελικά το έκανε, αφού προηγουμένως υπογράμμισε τη στενή σχέση του με τον Πούτιν. Πρόσφατα, ο Τραμπ απομακρύνθηκε από τις θέσεις της πτέρυγας Βανς – Κένεντι. Ύστερα από μια συνάντηση με τον Ζελένσκι στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο Τραμπ δεσμεύτηκε να προωθήσει μια «δίκαιη» ειρήνη για την Ουκρανία, κάτι που φυσικά δεν θα ευνοούσε πλήρως τη Ρωσία. Η Ρωσία επιδιώκει τον έλεγχο της Κριμαίας, καθώς και τεσσάρων ακόμη περιοχών της Ουκρανίας -του Ντόνετσκ, της Χερσώνας, του Λουχάνσκ και της Ζαπορίζια-, ορισμένες από τις οποίες βρίσκονται υπό ρωσική κατοχή. Επιπλέον, επιθυμεί την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας και την αποτροπή της από το να συνάψει στρατιωτικές συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποκλείοντάς τη από το ΝΑΤΟ.
Οι απαιτήσεις, βέβαια, της Ρωσίας δεν είναι δυνατόν να καταστούν αποδεκτές ούτε από τον δυτικό παράγοντα, διότι αυτό θα ερμηνευόταν ως μια απόλυτη ήττα. Έτσι, τον τελευταίο καιρό έχει επανέλθει στο προσκήνιο μια διαφορετικού τύπου λύση. Αυτό που μερικές φορές αποκαλείται «κορεατική λύση». Μια ζώνη εκεχειρίας και αποστρατιωτικοποίησης κατά μήκος της γραμμής ελέγχου θα επιβλέπεται από διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα αποτρεπτικό πλαίσιο για τη Ρωσία, προσελκύοντας και άλλες χώρες να αναλάβουν δράση αν η Ρωσία επιτεθεί ξανά. Παρόλο που η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ίσως δεν μπορεί να επιτευχθεί άμεσα με τη συναίνεση και των 32 κρατών-μελών, μια ομάδα χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, που θα αυτοαποκαλείται «φίλοι της Ουκρανίας», θα μπορούσε να αναλάβει την επίβλεψη της ζώνης και να δεσμευτεί ότι θα αντιδράσει σε οποιαδήποτε νέα ρωσική επίθεση.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – rkaliviotis@gmail.com
