Αναμενόμενη ήταν η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στον χθεσινό δεύτερο γύρο των εκλογών στο ΠΑΣΟΚ αλλά μήπως η νίκη του αντιμετωπίζεται (… προκαταβολικά) ως πύρρειος από την πλευρά πολλών συντρόφων του, ακόμη και εξ εκείνων που τον υποστήριξαν σε αυτή τη φάση;
Κατ’ αρχάς “δείχνουν” πολλά οι αριθμοί της όλης εσωκομματικής διαδικασίας σε σύγκριση και με το παρελθόν. Στις προηγούμενες εκλογές για την ηγεσία, πριν από σχεδόν τρία χρόνια, ο κ. Ανδρουλάκης είχε κερδίσει πάλι αλλά με πολύ υψηλότερο ποσοστό. Στον β’ γύρο της 12ης Δεκεμβρίου 2021 είχε πάρει ποσοστό 67,60% έναντι του Γιώργου Παπανδρέου 32,19%. Αυτή τη φορά έπεσε κάτω από το 60% ενώ ο αντίπαλός του ξεπέρασε έστω και οριακά το 40%.
Να θυμίσουμε ότι και στον πρώτο γύρο οι επιδόσεις του συγκριτικά δεν ήταν καλές. Εκτός από την καταβαράθρωση στο σύνολο της Αττικής, παρά τη γενική αύξηση των ψηφοφόρων κατά περίπου 30 χιλιάδες ο ίδιος έχασε σχεδόν 10 χιλιάδες και από τις 99.120 έπεσε στις 89.288…
Ως προς τη γενικότερη συμμετοχή, κι εδώ τα στοιχεία μετριάζουν τις εντυπώσεις. Στις κάλπες του δεύτερου γύρου προσήλθαν περίπου 214 χιλιάδες μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή σχεδόν 89 χιλιάδες λιγότεροι από την προηγούμενη Κυριακή. Και χθες ο Ν. Ανδρουλάκης έλαβε γύρω στις 125.820 ψήφους, όταν το 2021 στον δεύτερο γύρο είχε πάρει 139.492. Σχεδόν 14 χιλιάδες λιγότερες δηλαδή.
Πέρα από τις πρώτες επινίκιες δηλώσεις άλλωστε υπάρχουν και οι δεύτερες αναγνώσεις. Και τώρα που ολοκληρώθηκαν οι δύο γύροι, από τα στοιχεία αυτά φαίνεται ότι αν και μέσα στην τριετία το ΠΑΣΟΚ βελτίωσε (όσο και όπως το έκανε) τις εκλογικές του επιδόσεις, η δυναμική του είναι πεπερασμένη. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον επανεκλεγέντα αρχηγό αλλά λιγότερο ή περισσότερο και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό του. Μια ματιά μάλιστα στον ηλικιακό μέσο όρο της εσωκομματικής εκλογικής βάσης όπου οι 60ρηδες αποτελούν τη …νεολαία του πλέον, λέει πολλά!
Πριν ακόμη κλείσουν οι κάλπες και με δεδομένο το φαβορί, τα ερωτήματα για την επόμενη ημέρα ήδη έδιναν και έπαιρναν. Το πώς θα διαχειριστεί o Ανδρουλάκης τη νίκη του εσωτερικά, με ισχυρούς πια συνομιλητές, είναι το ένα -αλλά όχι το πιο δύσκολο- ζήτημα…
Το άλλο, αφορά την υπόθεση των πολιτικών συνεργασιών. Με ορατή και την κατάσταση στον διπλανό ΣΥΡΙΖΑ, είναι θέμα χρόνου να ηχήσουν ακόμη πιο δυνατά οι σειρήνες (με τι διτή έννοια) της ενοποίησης σε μια “νέα προοδευτική παράταξη” εν όψει των επόμενων βουλευτών εκλογών. Θα αντέξει ο ίδιος αυτή την (ήδη ασκούμενη πίεση από τον ΓΑΠ και άλλους) ή όχι;
Όπως και νάχει, “η νέα νίκη ισοδυναμεί και με την τελευταία ευκαιρία” του Ανδρουλάκη, όπως έλεγε παλιός του σύντροφος. Εάν σε πολύ σύντομο διάστημα δεν ανταποκριθεί στη “νικηφόρα δυναμική” που υποσχέθηκε για να ξανακερδίσει, θα του παίρνουν πάλι μέτρα…
