Υπάρχει κάτι που οι φυσικοί σε όλο τον κόσμο θεωρούν το Ιερό Δισκοπότηρο της Φυσικής, για πάνω από ένα αιώνα. Αυτό είναι η ενοποίηση της Θεωρίας της Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής, με του δύο κλάδους να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στις αρχές του 20ού αιώνα. Η θεωρία της Σχετικότητας περιγράφει βαρυτικά φαινόμενα, ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης της μάζας και του χωροχρονικού συνεχούς, ενώ η Κβαντομηχανική μελετά τα κβάντα, δηλαδή την συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων. Ωστόσο, αυτές οι δύο θεωρίες είναι ασυμβίβαστες σε ακραία σενάρια, όπως οι μαύρες τρύπες ή το Big Bang.
Πρακτικά, μιλάμε για την ενοποίηση των θεωριών που έχουμε για το πολύ μεγάλο και το πολύ μικρό. Οι επιστήμονες εδώ και δεκαετίες, προσπαθούν να τροποποιήσουν την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, του Alber Einstein, ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί στην κβαντική θεωρία.
Αυτό μάλιστα επιδιώκουν και οι πιο ευρέως διαδεδομένες θεωρίες για την κβαντική βαρύτητα, η Θεωρία Χορδών και η Κβαντική Βαρύτητα Βρόγχων. Όμως μέχρι στιγμής, καμία δεν έχει καταφέρει να αποδείξει πως είναι σωστή και ας έχουν και οι δύο θεωρίες αξιοσημείωτες επιτυχίες. Σε αυτόν τον τομέα, είναι επίσης σημαντικό να μην παραβλέψουμε τη μετα-κβαντική θεωρία της κλασικής βαρύτητας του Oppenheim, η οποία προτείνει σε γενικές γραμμές την τροποποίηση της κβαντικής θεωρίας έτσι ώστε να είναι σε θέση να συνυπάρξει με τη γενική σχετικότητα, σεβόμενη παράλληλα τους μηχανισμούς που καθορίζουν την αλληλεπίδραση μεταξύ αντικειμένων με μάζα και του χωροχρονικού συνεχούς.
Τώρα όμως, έρχεται μια ομάδα Φυσικών, με επικεφαλής τον Δρ. Γιώργο Ζουπάνο, από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με μια δημοσίευση ενός επιστημονικού άρθρου, στο περιοδικό Wiley. Σε αυτό το άρθρο, η ομάδα προτείνει μια εναλλακτική υπόθεση σε σχετικά με τις προηγούμενες θεωρίες: την ιδέα της «ασαφούς βαρύτητας». Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, ο χωροχρόνος δεν θα ήταν συνεχής, αλλά διακριτός, αποτελούμενος από «σημεία» παρόμοια με τα άτομα που συνθέτουν την ύλη. Επιπλέον, αυτός ο χωροχρόνος θα ήταν «μη αντικαταστατικός», που σημαίνει ότι έχει σημασία η σειρά με την οποία πολλαπλασιάζονται οι χωρικές συντεταγμένες, μια ριζική απόκλιση από την παραδοσιακή γεωμετρία.
Η έννοια της “ασαφούς βαρύτητας” ίσως βοηθήσει στην γεφύρωση της γενικής σχετικότητας και της κβαντικής μηχανικής, παρέχοντας μια νέα θεωρητική βάση για την κβαντική βαρύτητα. Όμως, μέχρι στιγμής υπάρχουν αρκετοί περιορισμοί. Η νέα θεωρία θα μπορούσε να περιγράψει την κβαντική βαρύτητα, όμως δεν μπορεί να εξηγήσει άλλες θεμελιώδεις δυνάμεις, όπως ο ηλεκτρομαγνητισμός και οι πυρηνικές δυνάμεις.
Μια πιθανή λύση θα ήταν η προσθήκη επιπλέον χωρικών διαστάσεων στον χωροχρόνο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες Δανάη Ρουμελιώτη, Στέλιο Στέφα και Γιώργο Ζουπάνο, η επέκταση των τριών χωρικών διαστάσεων που γνωρίζουμε με διακριτές και μη μεταβλητές κατευθύνσεις θα επέτρεπε την αλληλεπίδραση μεταξύ στοιχειωδών σωματιδίων με τρόπο παρόμοιο με αυτό που παρατηρούμε στο σύμπαν μας.
Η κατανόηση των αρχών που περιγράφονται στο άρθρο, είναι αρκετά πολύπλοκη και δεν θα είχε νόημα να τις αναφέρουμε στο άρθρο, καθώς απαιτούν προχωρημένες γνώσεις φυσικής για τη κατανόησή τους. Αν έχετε τις απαραίτητες γνώσεις, θα βρείτε το άρθρο στο Wiley.
Στην παρούσα φάση απέχουμε πολύ από την ενοποίηση της Γενικής Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής. Όμως, προτάσεις όπως αυτές του Ζουπανου kai toy Jonathan Oppenheim, φέρνουν μια νέα πνοή και μια φρέσκια ματιά στην προσπάθεια κατανόησης των μυστηρίων του Σύμπαντος.
Πηγή: Techmaniacs
