Από το 1989 είχαν μπει για παράδειγμα στη Μπολόνια οι τίτλοι τέλους, με την αλλαγή ονόματος, στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας που βέβαια είχε μετεξελιχθεί σε οτιδήποτε άλλο από “κομμουνιστικό”. Κι ούτε στερείται σημασίας ότι ο “ευρωκομμουνισμός” ήταν η ιδεολογική πατέντα στην οποία στηρίχθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού αρχικά του Λεωνίδα Κύρκου και η ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) στη συνέχεια για να αποτελέσει τη μήτρα από την οποία γεννήθηκε ο (εν Ελλάδι) Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγοι θυμούνται τον καθοριστικό ρόλο που είχε παίξει και ο μακαρίτης Γιάννης Μπανιάς. Κι όταν επήλθε η ρήξη με τον Περισσό, πήρε οριστικά τη μορφή του αστικού κόμματος εξουσίας…
Η ειρωνεία μάλιστα είναι ότι ακόμη και το “Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς” που πρότεινε ως νέα ονομασία χθες βράδυ ο Κασσελάκης κάτι τέτοιους “εκσυγχρονιστικούς” συνειρμούς έχει προκαλέσει- και όχι άδικα- σε πολλούς. Παραπέμπει επίσης και σε λογικές “Δημοκρατικού Κόμματος” των ΗΠΑ την προσήλωση στο οποίο ο πρόεδρος Στέφανος σε απαρνείται ενώ οι άλλες αλλαγές με την κατάργηση της Κεντρικής Επιτροπής, την αντικατάστασή της από το “Εθνικό Συμβούλιο”, τις θητείες των βουλευτών κοκ παραπέμπουν κι αυτές στις “αμερικανιές” που είχε επιχειρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ανέλαβε τα πρώτα χρόνια το ΠΑΣΟΚ.
Όπως στην Ιταλία εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, πάντως, έτσι και στην Ελλάδα η κρίση της κεντροαριστεράς δεν είναι οργανωτικού χαρακτήρα αλλά πάνω από όλα στρατηγική. Στη γειτονική χώρα η κατάρρευση της πήρε ιστορικά χαρακτηριστικά γιατί προσπαθούσε να πατάει όλα αυτά τα χρόνια σε δύο (εάν όχι περισσότερες) βάρκες με αποτέλεσμα να βυθιστεί. Ακόμη και σήμερα οι τεχνητές συγκολλήσεις δεν μπόρεσαν να νικήσουν την Μελόνι και το δικό της συνασπισμό.
Τώρα που έχουν αλλάξει σε διεθνή κλίμακα και όλα τα κεντρικά διακυβεύματα τόσο της οικονομίας όσο και της γεωπολιτικής, το υπαρξιακό αδιέξοδο γίνεται μεγαλύτερο σε μια χώρα όπως η δική μας όπου μάλιστα οι δύο βασικές συνιστώσες της κεντροαριστεράς (το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ) βαρύνονται και με το “προπατορικό αμάρτημα” των μνημονίων…
Και σε μια ιστορική συγκυρία που οι αντισυστημικές δυνάμεις -ξεπερνώντας τις παλιές διαχωριστικές γραμμές- κερδίζουν διαρκώς έδαφος, η εξ αριστερών αιμορραγία θα γίνεται ακατάσχετη όπως έδειξαν και οι προχθεσινές εκλογές στην Γερμανία…
