Εκτός από τα διάφορα κατά καιρούς κυβερνητικά πόστα του στην Γαλλία, θήτευσε ως Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά την πιο κρίσιμη περίοδο (από το 2010 έως το 2014) λειτουργώντας σε πολλές περιπτώσεις ως δίδυμο με τον μακαρίτη Σόμπλε (εάν όχι ως σκιά τους) έστω και εάν δεν συνέπιπταν πάντοτε σε όλα. Στις κεντρικές κατευθύνσεις όμως έσφιγγαν από κοινού τη μέγγενη…
Το χαρτοφυλάκιο του ήταν ευρύτατο και εκτεινόταν από την τραπεζική ένωση και τις δημόσιες προμήθειες ως την ενιαία αγορά και την προστασία των καταναλωτών. Στα τέλη του 2013 μάλιστα είχε κάνει μια επίσκεψη “κορυφής” στην Αθήνα, συναντώντας ως πρωθυπουργό τον Αντ. Σαμαρά και όλους τους υπολοίπους, για να καταλήξει με τις γνωστές μνημονιακές νουθεσίες ότι “η Ελλάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο, ωστόσο είναι σημαντικό να μην χαλαρώσει την προσπάθειά της και να επιτύχει τους στόχους του προγράμματός της και το 2014”. Έντεκα χρόνια μετά, η …προσπάθεια συνεχίζεται. Τι 2014, τι 2024 άλλωστε…
Έλεγε κι άλλα ωραία τότε. Για παράδειγμα ότι η “ελληνική οικονομία επιτέλους σταθεροποιείται”, προέβλεπε “επιτάχυνση της διαδικασίας ανάκαμψης”, ζητούσε φυσικά «να προχωρήσουν περαιτέρω οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να αξιοποιήσει καλύτερα τα “ατού” που διαθέτει» (sic), ενώ όταν των ρωτούσαν για το ενδεχόμενο και την χρονική στιγμή ενός νέου «κουρέματος» του δημοσίου χρέους έστριβε αλά …γαλλικά παραπέμποντας στον (άλλο “φιλέλληνα”) επίτροπο Οικονομικών Υποθέσεων Όλι Ρεν…
Νωρίτερα, πριν από τις εκλογές του 2012, έστελνε κι αυτός τις απειλές του ότι «θα είναι δύσκολο για την Ελλάδα να συνεχίσει μόνη της» ενώ όταν στη συνέχεια τέθηκε στο τραπέζι το ζήτημα της τραπεζικής ένωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η δημιουργία ενιαίας εποπτικής αρχής αποδείχθηκε ότι το μεγάλο αφεντικό ήταν ο Σόιμπλε. Γι αυτό και οι κρίσιμες αποφάσεις είχαν ληφθεί σε σύσκεψη υπό την προεδρία του (στο Βερολίνο!) με τους άλλους υπουργούς της ευρωζώνης, εκπροσώπους της Κομισιόν και της ΕΚΤ, απορρίπτοντας την πρόταση των Βρυξελλών που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους την κεντρική αρμοδιότητα για το ζήτημα…
