Του Νίκου Γ. Μερτζάνη
Όταν μια μάνα, που έχει χάσει το παιδί της στα Τέμπη, φτάνει στο σημείο να επισκεφθεί την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), τότε τα μαντάτα για την ελληνική δημοσιογραφία δεν είναι καλά. Ναι, υπάρχουν και δημοσιογράφοι που κάνουν τη δουλειά τους, άλλοι που προσπαθούν με χίλια προβλήματα να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά υπάρχουν και αυτοί που κάνουν κάποια άλλη δουλειά, που σε τίποτα δεν μοιάζει με τη δημοσιογραφία.
Η αφορμή για το περιεχόμενο του συγκεκριμένου άρθρου είναι ξανά το έγκλημα στα Τέμπη. Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών και Θυμάτων-Πληγέντων των Τεμπών 2023, πήγε στην οδό Ακαδημίας 20, όπου βρίσκεται το κτίριο της ΕΣΗΕΑ, και συναντήθηκε με μέλη των διοικητικών συμβουλίων της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ. Η επίσκεψη μόνο εθιμοτυπική δεν ήταν, αλλά είχε να κάνει με τη δημοσιογραφική κάλυψη της υπόθεσης του θανάτου 57 ανθρώπων. Η κυρία Καρυστιανού άφησε σαφείς αιχμές για την ελλιπή δημοσιογραφική κάλυψη των εξελίξεων στη διερεύνηση του δυστυχήματος στα Τέμπη. Αυτή η τελευταία πρόταση, από μόνη της, θα έπρεπε να είχε αναγκάσει όλους μας που εργαζόμαστε και τρώμε ψωμί από την άσκηση της δημοσιογραφίας να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή. Όχι, δεν είναι ισοπεδωτική η γραφή. Αποδίδει ακριβώς αυτά που έχουν συμβεί από εκείνη τη μοιραία ημέρα και μετά. Το γεγονός ότι η ελληνική δημοσιογραφία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και χρειάστηκε η επίσκεψη μιας χαροκαμένης μάνας στην ΕΣΗΕΑ για να διαμαρτυρηθεί, δεν περιποιεί τιμή για κανέναν δημοσιογράφο.
Δεν είναι απαραίτητο να καταγράψω όλα τα «λάθη» που έγιναν στην κάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη, ούτε χρειάζεται να καταγράψω ότι πολλές δημοσιογραφικές πένες είναι συμμέτοχες στην προσπάθεια συγκάλυψης, που πλέον δεν αμφισβητείται από κανέναν. Αυτό, άλλωστε, είπε στους εκλεγμένους εκπροσώπους μας η κυρία Καρυστιανού.
Δεν παρέλειψε να επαναλάβει τις σοβαρές καταγγελίες εναντίον της διοίκησης της ΕΡΤ, η οποία δεν είχε προβάλει συνέντευξη Τύπου στον Δικηγορικό Σύλλογο με θέμα «Αίτημα 1.500.000 πολιτών για την τροποποίηση ποινικής ευθύνης υπουργών και της βουλευτικής ασυλίας», ενώ, ζητώντας την ενεργή παρουσία των ΜΜΕ, υποστήριξε πως «εξελίσσεται προσπάθεια συγκάλυψης».
Δεν θα σταθώ στην επόμενη καταγγελία της κυρίας Καρυστιανού ότι δεν την έχει καλέσει ποτέ η ΕΡΤ, την οποία πληρώνει και αυτή μαζί με όλους εμάς, αλλά στις επιθέσεις που έχουν δεχθεί όσοι συγγενείς των θυμάτων αντιδρούν και ζητούν δικαιοσύνη για τους νεκρούς τους. Θα σταθώ στην προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρων και απαξίωσής τους από το σύστημα εξουσίας σε συνεργασία με μιντιακά συμφέροντα. Θα σταθώ, όμως, και στην αφωνία της ΕΣΗΕΑ όλο το χρονικό διάστημα που οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών παλεύουν για τη δικαιοσύνη.
Όχι, δεν κάνω επίθεση στην ΕΣΗΕΑ με το κείμενο αυτό. Κάνω επίθεση στην αδιαφορία μας. Πού ήταν η ΕΣΗΕΑ όταν, πριν από λίγες ημέρες, η κυρία Καρυστιανού γινόταν το θύμα επίθεσης προβεβλημένου αρθρογράφου και διαμορφωτή της κοινής γνώμης; Να θυμίσω εδώ σε όλους μας ένα μέρος της απάντησης της Μαρίας Καρυστιανού στον εν λόγω αρθρογράφο για το άρθρο του, στο οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους προέτρεπε να σωπάσουν: «Μετά, λοιπόν, το χθεσινό μάθημα προς εμάς, μάθετε και εσείς τούτο. Έχει αποκαλυφθεί πλήρως η ανεπάρκεια της “δικαιοσύνης” και του συστήματος που υπηρετείτε και εκπροσωπείτε. Η ανεπάρκεια των πολιτικών εν γένει αλλά και όλων των δήθεν δημοκρατικών μηχανισμών που ισχύουν, όπως αυτός της εξεταστικής επιτροπής».
Αργοπορημένες ανακοινώσεις και φοβική αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας…
