Το θράσος και η αλαζονεία έχουν καταστεί συνώνυμα της σημερινής διακυβέρνησης προ πολλού. Εάν όχι από την αρχή της παρουσίας της στην εξουσία ύστερα από τις εκλογές του 2019, που ο ελληνικός λαός θέλοντας να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκτίναξε το ποσοστό της ΝΔ στο 40%, από την επόμενη κιόλας φάση τα κρούσματα της αμετροέπειας και της οίησης από εξαιρέσεις μετατράπηκαν πολύ σύντομα σε κανόνα.
«Πρώτος διδάξας» είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όσο κι αν προσποιείται ότι σεμνύνεται πολιτικά και όσο και εάν έχει εντάξει για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους την προσχηματική «συγγνώμη» στο λεξιλόγιό του όταν ζορίζουν τα πράγματα, στην πράξη επιδεικνύει και υποδεικνύει το εντελώς αντίθετο. Το ήθος και ύφος της εξουσίας επί των ημερών του είναι πλημμυρισμένα από υπεροψία και ξιπασιά. Κι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι συνδυασμένα –υπό την ταμπέλα μάλιστα της «αριστείας» και του «επιτελικού κράτους»- με την αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό και τη διαφθορά με ο,τι άλλο συνεπάγονται τέτοιες συμπεριφορές για τη γενική παρακμή και σήψη στον τόπο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν προκαλούν εντύπωση δηλώσεις όπως οι χθεσινές της Σοφίας Βούλτεψη η οποία απευθυνόμενη με αυτάρεσκο ύφος στους φτωχοποιημένους Έλληνες είπε ότι «μπορεί να πάνε στο χωριό και στην ενδοχώρα και όχι στα νησιά που είναι ακριβά». Δεν γνωρίζουμε εάν θεωρεί εαυτήν κάτι σα σύγχρονη Μαρία Αντουανέτα (οποία ύβρις σε κάθε περίπτωση) αλλά το βέβαιον είναι ότι η υφυπουργός Μετανάστευσης αποτελεί έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς εκφραστές της «λουδοβίκειας» αντίληψης Μητσοτάκη δίχως μάλιστα να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να το εξωραΐσει. Το κάνει χοντροκομμένα και προσβλητικά.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η ίδια εκλεκτή του συστήματος Μητσοτάκη έχει ξεστομίσει τέτοια «μαργαριτάρια» προκαλώντας ακόμη και τους πιο ήπιους και μετριοπαθείς χαρακτήρες. Αλλά δεν είναι και η μόνη. Τα κυβερνητικά στελέχη που κινούνται με διάφορες αφορμές στο ίδιο μήκος κύματος στο δημόσιο λόγο τους βλέπουν τις μετοχές τους στο «χρηματιστήριο» του Μεγάρου Μαξίμου να ανεβαίνουν και να επιβραβεύονται αντί να επιπλήττονται ή και να εκδιώκονται.
Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης ήταν αυτός βέβαια ο οποίος έλεγε ότι θα αξιολογεί τους υπουργούς του με βάση και τις «συμπεριφορές» τους. Αποδεικνύεται όμως και αυτό υποκριτικό αλλά το σοβαρότερο είναι η επιβεβαίωση ότι τελικώς κανένα μήνυμα δεν ελήφθη από την ηγεσία της κυβέρνησης ύστερα από τις πρόσφατες ευρωεκλογές. Παρά τα παχιά λόγια που ακούστηκαν τις πρώτες ημέρες, προκειμένου να διασκεδαστούν μόνο και μόνο οι εντυπώσεις και να απορροφηθούν οι αντιδράσεις, παραμένουμε το ίδιο έργο θεατές, εάν όχι και σε χειρότερο.
Η κυβέρνηση δείχνει καθημερινά ότι παραμένει εκτός τόπου και χρόνου, αρνούμενη να προσγειωθεί στην πραγματικότητα που –εξαιτίας δικών της επιλογών και αποφάσεων- γίνεται ολοένα και πιο οδυνηρή για την ελληνική κοινωνία. Και η αντίληψη ότι μπορούν «να φτύνουν κατάμουτρα» τους πολίτες χωρίς να υπάρχει αντίδραση, μπορεί να αποδειχθεί η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.
