Πλέον είναι επίσημο! Γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα στο φεγγάρι και δεν είναι τελικά φτιαγμένο από τυρί όπως ήθελε η επιστημονική φαντασία δύο αιώνες πριν.
Μια πολύ αναλυτική μελέτη δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2023 και διαπίστωσε πως ο εσωτερικός πυρήνας της Σελήνης είναι στην πραγματικότητα μια συμπαγής μπάλα με πυκνότητα παρόμοια με αυτή του σιδήρου. Οι ερευνητές ελπίζουν πως αυτό θα βοηθήσει στο να μπει τέλος στην μακρά συζήτηση για το εάν ο εσωτερικός πυρήνας της Σελήνης είναι συμπαγής ή λιωμένη, ενώ ταυτόχρονα θα οδηγήσει σε μια πιο καλή κατανόηση της ιστορίας της Σελήνης και κατ’ επέκταση της ιστορίας του Ηλιακού Συστήματος.
«Τα αποτελέσματά μας», έγραψε η ομάδα με επικεφαλής τον αστρονόμο Arthur Briaud του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας στη Γαλλία, «αμφισβητούν την εξέλιξη του μαγνητικού πεδίου της Σελήνης χάρη στην απόδειξη της ύπαρξης του εσωτερικού πυρήνα και υποστηρίζουν μια παγκόσμια ανατροπή του μανδύα. σενάριο που φέρνει ουσιαστικές γνώσεις σχετικά με το χρονοδιάγραμμα του σεληνιακού βομβαρδισμού στα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια του Ηλιακού Συστήματος».
Η ανάλυση της εσωτερικής δομής στα σώματα του Ηλιακού μας συστήματος, επιτυγχάνεται πιο αποτελεσματικά μέσω των σεισμικών δεδομένων. Ο τρόπος με τον οποίο τα ακουστικά κύματα που δημιουργούνται από τους σεισμούς κινούνται και αντανακλώνται από υλικό μέσα σε έναν πλανήτη ή ένα φεγγάρι μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να δημιουργήσουν έναν λεπτομερή χάρτη του εσωτερικού του αντικειμένου.
Ειδικότερα για την Σελήνη, έχουμε πάρα πολλά σεισμικά δεδομένα, από τις αποστολές Apollo, αλλά και τις νεότερες αποστολές. Τα δεδομένα του Apollo, μιας και ήταν με αρκετά παλαιότερη τεχνολογία, παρείχαν μια ανάλυση πολλή χαμηλή, ώστε να προσδιορίσουμε την κατάσταση του εσωτερικού πυρήνα. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας ρευστός εξωτερικός πυρήνας , αλλά το τι περιλαμβάνει παραμένει υπό συζήτηση. Τα μοντέλα ενός συμπαγούς εσωτερικού πυρήνα και ενός πλήρως ρευστού πυρήνα λειτουργούν εξίσου καλά με τα δεδομένα του Apollo.
Για να λύσουν μια για πάντα το μυστήριο του εσωτερικού της Σελήνης, ο Briaud και οι συνεργάτες του, συνέλεξαν Briand δεδομένα από διαστημικές αποστολές και πειράματα σεληνιακής απόστασης με λέιζερ για να συντάξουν ένα προφίλ διαφόρων σεληνιακών χαρακτηριστικών. Αυτά περιλαμβάνουν τον βαθμό παραμόρφωσής της από τη βαρυτική του αλληλεπίδραση με τη Γη, τη διακύμανση της απόστασής της από τη Γη και την πυκνότητά της.
Στη συνέχεια, μέσω μοντελοποίησης, έκαναν συγκρίσεις με διάφορους τύπους πυρήνων, για να δουν πιο ταιριάζει καλύτερα με τα δεδομένα παρατήρησης.
Από αυτό βρήκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα! Αρχικά τα μοντέλα που έμοιαζαν περισσότερο με αυτό που γνωρίζουμε για τη Σελήνη, περιγράφουν την ενεργή ανατροπή βαθιά στο εσωτερικό του σεληνιακού μανδύα. Αυτό σημαίνει ότι πυκνότερο υλικό μέσα στη Σελήνη πέφτει προς το κέντρο και λιγότερο πυκνό υλικό ανεβαίνει προς τα πάνω. Αυτή η δραστηριότητα έχει προταθεί εδώ και καιρό ως ένας τρόπος εξήγησης της παρουσίας ορισμένων στοιχείων σε ηφαιστειακές περιοχές της Σελήνης. Η έρευνα της ομάδας προσθέτει άλλη μία απόδειξη στα αποδεικτικά στοιχεία.
Παράλληλα, βρήκαν ότι ο σεληνιακός πυρήνας είναι πολύ παρόμοιος με αυτόν της Γης – με ένα εξωτερικό ρευστό στρώμα και έναν συμπαγή εσωτερικό πυρήνα. Σύμφωνα με τη μοντελοποίησή τους, ο εξωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 362 χιλιόμετρα και ο εσωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 258 χιλιόμετρα. Αυτό είναι περίπου το 15 τοις εκατό της συνολικής ακτίνας της Σελήνης.
Ο εσωτερικός πυρήνας, σύμφωνα με την ομάδα, έχει επίσης πυκνότητα περίπου 7.822 κιλών ανά κυβικό μέτρο. Είναι πολύ κοντά στην πυκνότητα του σιδήρου.
Περιέργως, το 2011 μια ομάδα με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα της NASA, Renee Weber, βρήκε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας τις τότε σεισμολογικές τεχνικές αιχμής στα δεδομένα του Apollo για τη μελέτη του σεληνιακού πυρήνα. Βρήκαν στοιχεία ενός συμπαγούς εσωτερικού πυρήνα με ακτίνα περίπου 240 χιλιομέτρων και πυκνότητα περίπου 8.000 κιλών ανά κυβικό μέτρο.
Τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τον Briaud και την ομάδα του, επιβεβαιώνουν τα προηγούμενα ευρήματα και δείχνουν πως ο σεληνιακός πυρήνας μοιάζει με τη Γη. Αυτό έχει ενδιαφέρουσες συνέπειες στην εξέλιξη της Σελήνης.
Γνωρίζουμε ότι λίγο μετά τη δημιουργία της, η Σελήνη είχε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, το οποίο άρχισε να μειώνεται περίπου 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ένα τέτοιο μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από την κίνηση και τη μεταφορά στον πυρήνα, επομένως από τι αποτελείται ο σεληνιακός πυρήνας είναι βαθιά σχετικό με το πώς και γιατί εξαφανίστηκε το μαγνητικό πεδίο.
Πηγή: Techmaniacs
